Het weer blijft hier prima. Al een paar dagen stijgt het kwik zo richting de 30 graden Celsius. Doorgaans weinig bewolking en veel zon. Gisteren begon het tegen de avond te regenen en later kwam er zelfs onweer. Paul wist zich te herinneren dat het weer enkele jaren geleden ook ineens omsloeg toen we hier waren. Op de plek waar nu een grote benzinepomp staat, stond toen nog een kleiner exemplaar. We hebben een foto met daarop de benzinepomp en een hele donkere lucht erboven. Dat was dus gisteren niet anders. De regen kletterde tegen de hotelkamer aan. Ach misschien wordt de auto hier ook weer een beetje schoner van.
Toen we vanochtend opstonden, was de regen verdwenen. De lucht was weer aardig blauw geworden. Zoals gebruikelijk ging de wekker weer op tijd. Vandaag staat de op één na langste reisdag op het programma, maar uiteraard willen we niet alleen asfalt zien, dus zorgen we ervoor dat we rond de klok van 11:00 uur de meeste kilometers van de dag al weer achter ons hebben gelaten.
Door de vele kilometers staat er voor vandaag maar één wandeling op het programma. De Cooney Canyon in het Gila National Forest. Een wandeling van een kleine 9 kilometer, door, zoals de naam al doet vermoeden een canyon. Als we de foto’s moeten geloven is deze canyon weer totaal anders dan degene die we gisteren hebben mogen aanschouwen.
We beginnen vol goede moed aan de wandeling. Al snel komen we erachter dat dit niet de meest populaire trail in het Gila National Forest is. Het pad is bezaaid met planten, waar al lang niemand meer gelopen heeft. Ik vind het een lastige wandeling, waarbij er weer met regelmaat over grote stenen gestapt moest worden en enkele keren de rivier doorkruist moest worden. Aangezien we al drie weken onderweg zijn, begint ook de fysieke kracht wat af te nemen en kost het stappen over de stenen wat meer moeite dan het de eerste dagen kostte. We lopen echter rustig verder. Onderweg komen we pootafdrukken tegen in het zand, waarbij we denken dat deze best eens van een kleine beer kunnen zijn. En nee, Alfred is niet uit de rugzak ontsnapt. We komen later andere wandelaars tegen en die gaven aan dat er eerder op het pad berensporen te zien waren. Wij waren dat deel al gepasseerd en hebben dus inderdaad berenstappen gezien. Vlakbij de berenstappen herkenden we een menselijke voetafdruk. Met een beetje fantasie zou je er een heel spannend verhaal van kunnen maken dat er een mens achterna gezeten werd door een beer op het pad dat wij nu volgen…
Na nog enkele malen de rivier te zijn doorkruist, vond ik het wel welletjes. We hebben de wandeling niet voltooid, maar wat we hebben gezien was de moeite waard. Nu hebben we nog wel wat tijd over en we besluiten om te gaan kijken of de wandeling welke morgen op de planning staat wel open is. Deze behoort namelijk tot de Nationale Park Service en zoals gezegd liggen de overheidsdiensten nog altijd stil. Maar aan de hoeveelheid auto’s op de parkeerplaats te zien gaan we ervanuit dat de trail gewoon open is. We besluiten om de planning aan te passen en vandaag de catwalktrail te gaan lopen. Deze is vermoedelijk iets minder zwaar en ook wat korter. We betalen de gevraagde 5 dollar entree, checken even of de wc’s ook gewoon open zijn en gaan op weg.
Het grootste gedeelte van het pad is keurig aangelegd middels stalen trappen en overlopen. We hebben geluk dat er nog wel water in de canyon staat, dat maakt het geheel een stuk mooier. Als het water na de sneeuwval nog wat hoger staat, zal het een heel imposant gezicht zijn. We lopen keurig over de catwalk en voelen ons modekoning en modekoningin. Ik vind het in ieder geval een stuk beter lopen dan de vorige wandeling. Maar ook hier moeten we enkele keren de rivier oversteken. Tot aan de laatste 200 meter gaat het prima. Daarna is het pad voor ons net iets te uitdagend en we besluiten om het laatste stukje voor gezien te houden.
inmiddels is het weer tijd geworden om het laatste gedeelte van vandaag naar het eindpunt, Silver City, te gaan volbrengen. Inchecken in het hotel en een hapje eten. We hadden gedacht om nog tijd over te houden om een paar labcaches in de oude stad te kunnen doen, maar de Mexicaan deed er zo lang over om ons eten op tafel te krijgen, dat dat er niet meer in zat. Die bewaren we maar voor morgen. Daar hebben we nu ook tijd over, doordat we vandaag de catwalk al betreden hebben.
Ja Paul en Marieke de jaartjes gaan al een beetje tellen.