Na een paar dagen met behoorlijk intensieve wandelingen, is het vandaag tijd om iets rustiger aan te doen. We hebben voor vandaag dan ook maar enkele korte wandelingen gepland, en een rit over een van de mooiste autoroutes in de Verenigde Staten. De US-12 in Utah. In 2022 hebben we deze weg al eens gereden, en genoten van de schitterende uitzichtpunten.
We vertrekken op tijd bij het hotel. De zon is nog maar nauwelijks op, en het kwik komt niet verder dan 1 graad Celsius. De eerste stop is ruim anderhalf uur rijden verderop. Onderweg krijgen we een melding dat de ruitenwisservloeistof bijna op is. Behoorlijk slordig van de autoverhuurder vinden wij. We stoppen bij een benzinepomp en ontdekken dat een fles van 2 liter ruitenwisservloeistof $25 kost. Een beetje veel vinden we. Omdat we toch iedere dag de ramen zuiver maken, en we overdag de sproeier enkel gebruiken om het stof van de ramen te halen, besluiten we om het gewoon bij te vullen met wat water. Zodat we in elk geval de melding kwijt zijn. Als we bij binnenkort bij Dollar Tree zijn, kijken we wel even wat die daar kost. Vast een stuk minder, aangezien dit de VS-versie van onze eigen Action is. We vullen onze bekers met koffie en rekenen af. $3,68 voor twee halve liters koffie.
We rijden verder en nemen de laatste afslag richting de eerste wandeling van vandaag. Al snel dienen we weer off-road te gaan rijden. Hier en daar is het behoorlijk smal en soms zijn er plotseling diepe geulen, maar eigenlijk is het allemaal geen probleem. We parkeren de auto in de berm en beginnen aan de eerste wandeling. Het kwik is inmiddels gestegen naar 20 graden Celsius. Het is een korte wandeling naar Covered Wagon Natural Bridge. Kort maar zeker niet minder pittig. Al snel parelen de eerste zweetdruppels van vandaag op ons voorhoofd. We bewonderen dit natuurschoon en gaan terug naar de auto. Op weg naar de volgende tussenstop. Deze is niet zo heel ver rijden. Hier parkeren we de auto aan de rand van de canyon. We weten niet heel goed wat we van deze wandeling moeten verwachten. De berichten die we hierover hebben gelezen zijn namelijk nogal wisselend. De ene roept over een niet al te lastige wandeling naar Cedar Wash Arch, terwijl een ander roept dat de wandeling zo zwaar is, en dat het eigenlijk de moeite niet waard is. Onder het mom van we zien wel, gaan we op weg.
Al snel blijkt dat de route behoorlijk pittig is. Al snel besluiten we om het maar te doen met het uitzicht op de arch van grote afstand. We zien dat er nog een geocache een stuk verder op ligt die de naam van de arch draagt. We overleggen kort en gaan erheen. Dit is een heerlijke wandeling over de rand aan de bovenzijde van de canyon. Hier en daar genieten we van het uitzicht. Als we de geocache hebben gevonden en ons omdraaien, worden we getrakteerd op een heel fraai uitzicht op de arch. Al met al hebben we genoten van deze wandeling. Als we terug bij de auto zijn, wacht ons nog een rit van 24 kilometer over onverharde weg. Na korte tijd staan we bij een bord met de woorden ‘Private Property’. Eronder staat te lezen dat men over de weg mag rijden, maar de weg niet mag verlaten. We rijden verder en al snel wordt de conditie van de weg slechter en slechter. De kuilen zijn soms zo diep, dat we blij zijn dat onze auto hoog op zijn hoeven staat. Als we stapvoets rijden gaat het allemaal goed. Maar we weten wel meteen weer waarom wij niet met een camper een reis als deze willen doen.
Als we weer op de verharde weg zijn, is het een rit van twee uur naar de parkeerplaats van de volgende wandeling. We stoppen een paar keer en genieten van de fenomenale vergezichten. Op de parkeerplaats aangekomen, genieten we eerst van onze lunch op een muurtje. We lopen richting de Sulfur Creek Waterfall. Ook dit is een niet al te lange wandeling. Wel dienen we 8 keer de rivier te doorwaden. Niet heel spectaculair, want het water is niet zo heel diep aan het einde van de zomer. We zijn al lang blij dat er überhaupt water in de rivier staat. Dat betekent dat de waterval ook niet opgedroogd is. Dat hebben we wel eens anders gezien in deze tijd van het jaar. We bewonderen de waterval en gaan weer terug naar de auto.
Een paar dagen geleden heb ik in deze regio (op slechts 80 kilometer rijden van de parkeerplaats van de waterval) enkele nieuwe caches online zien komen. Acht daarvan waren tot deze ochtend nog niet gevonden. De puzzels om achter de coördinaten te komen, waren niet zo heel moeilijk. Op eentje na, die lukte niet. Als we vandaag tijd over zouden hebben, was het wellicht wel leuk om te gaan kijken of we deze caches konden vinden. En tijd hadden we vandaag wel over. We gaan dus richting de eerste geocache, en als we de auto parkeren, vinden we snel de cache. Het logrolletje is nog steeds leeg. Een FTF dus voor ons. En dat een week nadat de cache is gepubliceerd. We gaan naar de volgende, en deze is wel een stuk lastiger verstopt, maar ook deze vinden we als eerste. De derde blijft verborgen voor ons, en we rijden nadien pardoes de parkeerplaats van nummer vier voorbij. Ach die doen we op de terugweg. Nummer 5 laat zich ook vinden na even goed zoeken. Hetzelfde geldt voor de nummers 6 & 7. We rijden terug naar nummer 4, maar deze blijft ook verborgen voor ons. Ach, we mogen best tevreden zijn. 5 FTF’s is wel heel veel voor ons. De overige 345 geocaches uit deze serie zijn al gevonden, dus die laten we maar voor wat het is.
Via 7 Virtual Caches rijden we richting het hotel. We genieten van deze leuke plekjes en als we aankomen bij het hotel, zie ik dat we maar 10,5 kilometer hebben gewandeld. Een rustig dagje dus. Maar zeker niet minder genoten.
Weer mooi