Enkele weken geleden bedacht Marieke dat het wel leuk zou zijn om nog eens een keer naar het openluchtmuseum Vogtsbauernhof te gaan. Ik vond het op zich een prima idee. Enkel was het nogal ver rijden vanaf Oma in mijn herinnering. Nu is vrij algemeen bekend dat mijn geheugen niet het beste geheugen op deze aardbol is, dus heb ik dat maar even opgezocht. Volgens de navigatie iets minder dan een uur rijden, en als we in plaats daarvan bij Oma linksaf zouden gaan om binnendoor te rijden, dan zou het iets meer dan een uur rijden zijn. Dat valt dus allemaal nogal mee.
Marieke heeft de dag van vandaag uitverkoren om naar Vogtsbauernhof te gaan. Er zouden dan heel veel demonstraties zijn, en dat is toch een leuke aanvulling op zo’n museum. Klein probleempje was echter wel dat voor vandaag de slechtste dag was voorspeld qua weer. Dat was twee weken geleden al zou, en naarmate vandaag naderde, veranderde dat niet.
Gelukkig zijn wij van ons eigen wijs. Gewoon gaan is dan het devies. Ik wilde een beetje op tijd vertrekken, om zo de grootste drukte voor te zijn. Helaas voor ons, was ‘de goedkope bakker’ pas om 8 uur deze ochtend open. De andere niet. In Achern, een kleine twintig kilometer verderop, was de bakker om 7 uur open. Maar eerlijk gezegd vonden wij dat alletwee een ietsiepietsie overdreven. Het volgende idee was om bij ‘de goedkope bakker’ iets voor de klok van 8 uur op de deur te bonzen om zo toch een beetje op tijd te kunnen ontbijten. Prima plan al zeggen we het zelf.
Daar ga ik dan deze ochtend. Fluwelen handschoenen ingepakt voor de zekerheid want de deur van de Bakkerswinkel is van glas. En dan moet je met de zachte hand op de deur bonzen is mij wel eens verteld. Als ik bij de bakker arriveer blijkt het allemaal overbodig te zijn. Ik loop de openstaande deur binnen en sluit netjes achteraan in de rij. Omdat ik verder niemand zie met handschoenen aan, vraag ik mezelf af wie er op de deur heeft staan te bonzen.
Na het ontbijt gaan we op pad. Het regent al de hele ochtend, en als we richting Freudenstadt rijden is het af en toe zo mistig dat je geen fluwelen handschoen voor ogen ziet. Snel doe ik de handschoenen uit. Die heb ik toch niet meer nodig. De omgeving en de route is bekend. Maar dat maakt het allemaal niet minder mooi.
Rond kwart voor 10 parkeren we de auto en gunnen we de ruitenwissers wat rust. Omdat de meeste demonstraties pas rond half elf beginnen, nemen we eerst een kop koffie. Kunnen we goed warm worden alvorens we de regen inlopen. We lopen het eerste huis binnen en bewonderen het.
Geen van ons tweeën kan zich nog veel van ons bezoek aan dit museum 13 jaar geleden herinneren. Dat is wel zo fijn, want zo is nagenoeg alles nieuw voor ons. Als we het derde huis uitwandelen is het zowaar droog. Nog eens drie huizen verder begint zelfs het zonnetje te schijnen. Héél voorzichtig, maar toch….
Voordat we er erg in hebben is het al tijd voor de lunchpauze. We zoeken een droog bankje op, en genieten van de lunch terwijl er constant mensen in klederdracht voorbij wandelen. Dit hadden we niet verwacht. Maar goed dat we van ons eigen zo wijs zijn en gewoon zijn gegaan.
Om twee uur is er een parade van allemaal groepen in klederdracht uit het Zwarte Woud. Het is heerlijk weer, maar als we op buienradar kijken zien we dat er iets na de klok van twee uur een fikse bui naar beneden komt. Aangezien we van ons eigen wijs zijn, gaan we gewoon kijken. We bewonderen de optocht en maken volop foto’s. Ook de bekende hoeden uit het Zwarte Woud met daarop de rode bollen wol komen voorbij. Eerder vandaag hebben we geleerd dat deze hoeden enkel gedragen werden in het dorpje Gutach en dat alleen ongetrouwde vrouwen deze mochten dragen. Waarschijnlijk hebben we dat 13 jaar geleden ook al geleerd.
De regen is boven gebleven. Het is al snel laat en we rijden weer richting Oma. Onderweg maken we een korte stop bij de Mummelsee en gaan we een hapje eten in Kappelrodeck.
weer mooie foto’s en wat een mooie kultuur heerlijk genieten.