In 2022 lopen we voor het eerst een wandelroute van de Ortenauer Sagenrunde. Het is een pittige, maar zeer mooie wandeling. We komen erachter dat er in deze regio maar liefst 32 van dit soort wandelingen zijn. We bedenken om deze in de loop van de tijd allemaal te gaan doen. Twee dagen na de eerste lopen we de tweede wandeling. Nog zwaarder, maar nóg mooier. Zo wandelen we elk jaar wel een paar van deze rondes. Sommigen zijn minder mooi, maar over het algemeen zijn ze schitterend.
Net zoals de wandeling van gisteren. Niet heel erg zwaar, en ook niet heel erg lang, maar wel heel mooi. Voor vandaag kiezen we een wandeling uit van 13,5 kilometer, die nagenoeg helemaal vlak is. We beginnen in het dorp en zien dat er op iedere hoek van de kerktoren een werknemer van de Babybezorgdienst nestelt. Het is fraai weer, en we wandelen verder. Na een half uurtje is het tijd om de jas uit te doen. Daar is het inmiddels te warm voor. In de verte horen we kinderen spelen. Langzaamaan wordt het gekrijs harder.
Na een kilometer of vier begint de ellende. Of beter gezegd: ‘Dan begint: ‘Immer gerade aus!” Het lijkt haast of deze wandeling is uitgezet door een sadistische Duitse ambtenaar met een hekel aan bochten en een liniaal in de hand. Kilometers rechtdoor lopen, haaks afslaan en weer kilometers rechtdoor.
Met de omgeving is niets mis mee, integendeel, die weet ons wel te bekoren, maar het feit dat je ziet waar de toekomst ligt, maakt de wandeling er niet leuker op. De onderlinge gesprekken worden korter naarmate de rechte paden langer worden. We zijn blij als de wandeling achter de rug is en we bij de auto arriveren. We gaan naar Offenburg om een kopje koffie te drinken. Voor mij wordt dat een ijsco en voor Marieke een kop warme chocolademelk met slagroom, gevolgd door een korte wandeling door dit voor ons bekende stadje.
En als we morgen weer zo’n wandeling zouden mogen doen? Dan zeggen we beiden volmondig: ‘Ja!’
