Met lege handen

Vandaag staat weer een andere stad op het programma. Bremerhaven om precies te zijn. Eerlijk gezegd kennen we niemand die deze stad ooit heeft bezocht. Ook de reisgids die we hebben van de deelstaat Bremen geeft niet heel veel informatie over deze stad. Zelfs online valt er niet heel erg veel te vinden over hetgeen je absoluut niet moet missen in Bremerhaven.

Gelukkig zijn wij al heel snel tevreden. Geef ons enkele geocaches en we kunnen al snel een route door een stad uitstippelen. Zo hebben we voor vandaag ook weer een wandeling uitgestippeld van ongeveer 15 kilometer. Na iets meer dan drie kwartier rijden parkeren we de auto. De parkeergarage heeft zogezegd halve verdiepen. Dat houdt in dat je de motorkap van de auto onder het bovendek van de bovenliggende verdieping parkeert. Gelukkig is onze auto niet zo heel erg hoog. We hebben nog zeker een centimeter of 5 speling tussen de auto en de betonvloer. Nu maar hopen dat de auto niet gaat groeien als het warmer wordt.

Want één ding is zeker. Het is vandaag wederom koud. We beginnen aan een multi die ons langs verschillende fraaie beelden in Bremerhaven leidt. We lopen over een kerstmarkt. Uiteraard is die op dit vroege uur nog niet open. Niet dat we dat erg vinden, want het is een typisch Duitse kerstmarkt. Oftewel kraampje waar je kunt eten en/of drinken. En dat is niet echt aan ons besteed. Voordat we de binnenstad uitwandelen gaan we eerst iets drinken, want we hebben ontdekt dat alle koffiegelegenheden aan de kust zijn gesloten.

Als we de haven in wandelen hebben we een fraai uitzicht op de schepen en op de moderne gebouwen die er zijn. De lucht is strak blauw vandaag. Maar goed dat er geen puzzel van gemaakt hoeft te worden, want anders heb je een echte paslucht. We wandelen heerlijk rond. Als we aan de kust komen, zien we het eerste koffietentje. Gewoon geopend. Aangezien het nog niet zo heel lang is geleden dat we koffie hebben gehad, wandelen we gewoon verder. We genieten volop. Onderweg passeren we een onderzeeboot. Dit is vandaag de dag een museum. Dit leek ons wel interessant, maar helaas is het van medio november tot medio maart gesloten. Dus hoe zo’n enorm gevaarte er van binnen uitziet, zal voor ons voorlopig wel een geheim blijven.

We wandelen een winkelcentrum binnen waarvan we weten dat er een Ravensburger Outlet Store zit, en kijken er even rond. Met lege handen verlaten we de winkel weer. We maken meteen een sanitaire stop voordat we verder wandelen. We gaan richting een vuurtoren en wandelen langs de dierentuin af. Alhoewel deze niet heel erg groot is, hebben we niet genoeg tijd om die te bezoeken. We wandelen verder via verschillende geocaches en gaan koffie drinken bij een koffiezaak waarvan we op voorhand wisten dat die wel open zou zijn vandaag. Hierna nog een cache met meer dan 1000 favorietpunten bezocht. Waarom deze cache er zoveel heeft weten we eerlijk gezegd niet. Heel veel is er niet aan. Dan gaan we naar een spellenwinkel. De ervaring leert ons dat er maar weinig spellenwinkels zijn, die ons echt kunnen bekoren. Maar heel soms, worden we aangenaam verrast. Zo weet ook de winkel “Der Spielspaß” ons meer dan aangenaam te verrassen. Als we binnengaan zien we een enorme hoeveelheid spellen staan. We kijken volop rond. Er is heel veel dat we wel graag aan de collectie zouden willen toevoegen. En de prijzen zijn ook nog eens interessant. Gelukkig voor ons nét niet interessant genoeg. Wonder boven wonder lukt het ons om de spellenwinkel te verlaten met lege handen.

Onderweg maken we nog een stop bij het ijsstadion om een Virtuele Cache te loggen. Daarna gaan we eten. Iets ten noorden van Bremen hebben we een Italiaans restaurant uitgezocht. Als we binnengaan, komt ons een onaangename geur tegemoet. We worden verwelkomt door een man die me meteen doet denken aan de verteller uit de jaren 80 serie ‘The Storyteller‘. Hij begint in Duits dialect te brabbelen terwijl hij ons de hand schudt. We begrijpen dat het restaurant vol is, en dat we in de tuin mogen zitten. We bedanken vriendelijk, en eerlijk gezegd zijn we er niet rouwig om. Op één tafel na, zijn alle tafels verder leeg. En dat doet ons toch een beetje twijfelen. Ik bedenk me dat als we in de tuin gaan zitten, we wellicht zelf onderdeel van ‘The Storyteller’ worden. We gaan met lege handen en een lege maag weer naar buiten.

We rijden door naar Achim. Daar hebben we een tijdje geleden ook een Italiaans restaurant gezien. Hier is het echt druk, en we zijn bang dat er hier geen plek is. De serveerster kijkt vertwijfeld in het boek met reserveringen, maar de eigenaar zegt dat het allemaal wel gaat lukken. Even later zitten we elk te genieten van een overheerlijke pasta.