Van vorig jaar weten we dat het ontbijt in het hotel in Bonn vanaf 7 uur is. Ook weten we nog dat het een prima ontbijt was. Iets na de klok van 7 uur staan we bij de ontbijtruimte. Die is gesloten. Misschien dat het ontbijt tegenwoordig later is. We lopen naar de roll-in receptie twee meter verderop en drukken op de bel. Korte tijd later komt de receptioniste aangewandeld. We vragen naar het ontbijt en ze vraagt aan ons in welke kamer we verblijven. 297 zeggen we. Vervolgens krijgen we twee ontbijtdozen overhandigd. Verbouwereerd nemen we de dozen aan en lopen naar onze kamer.
Als we daar de doos openmaken, zien we dat er naast twee verse broodjes en beleg, ook nog een voorverpakt chocoladebroodje, yoghurt, sinaasappelsap, chocolademelk, cornflakes en wat fruit in zit. Niets mis mee eigenlijk, maar toch mis je het geroezemoes dat je normaliter in een ontbijtruimte in een hotel hebt. Een andere ’tegenvaller’ dit jaar bij het hotel was het feit dat de parkeergarage niet meer afgesloten is. Eenieder kan er nu zo naar binnen wandelen. Allemaal niet onoverkomelijk, maar dit waren toch wel enkele pluspunten van het hotel in onze ogen.
We laden de spullen die we gisteravond hebben meegenomen weer in de auto en gaan op pad. Iets meer dan een uur rijden later parkeren we de auto voor een wandeling,. Hier zijn een paar geocaches die heel veel favorite’s hebben. Altijd de moeite waard in onze ogen. De eerste cache die we zoeken heeft maar liefst 1025 favorite’s. Daarmee behoort deze geocache tot de 1000 best gewaarde geocaches ter wereld. We vinden de cache, maar eerlijk gezegd hebben we niet echt een ‘wow’-gevoel erbij. Hij is alleraardigst, maar ook niet meer dan dat. We wandelen verder en genieten van het bos en de wandeling die hier en daar best pittig omhoog gaat.
Na een kilometertje of zeven wandelen staan we weer bij de auto en gaan we verder naar Heidelberg. Ook dit is iets meer dan een uurtje rijden. We gaan het jaarlijkse bezoekje brengen aan Spielzeugladen Neusser. Een leuke winkel met een uitgebreide collectie bordspellen. Ook dit jaar verlaten we niet met lege handen de winkel.
We rijden verder. Een klein half uurtje later stoppen we weer. Nu om een cache te zoeken met meer dan 2000 favorite’s. Maar ook voor deze geldt. Wel aardig, maar niet meer dan dat. Waarschijnlijk zijn we verwend.
We beginnen aan de laatste etappe naar Ottenhöfen im Schwarzwald. Als we de A5 verlaten is het weer alsof we thuiskomen. Rotonde 3/4. Rotonde 1/2. Linkerbaan. 15 kilometer rechtdoor. Over de brug rechts. De bakker voorbij. Het zwembad rechts laten liggen. We zien dat Anton een broertje heeft gekregen met de pauselijke naam Leo. Nog een klein stukje, en dan…..
Wegwerkzaamheden. Recht voor de oprit naar Oma en ons appartement. We rijden de oprit omhoog en parkeren de auto. We zijn nog maar ternauwernood uitgestapt of Iris, de jongste dochter, komt aangelopen. We omhelzen elkaar en ze verontschuldigt zich voor de rotzooi van de werkzaamheden. Ze gaan de stroomkabels ondergronds leggen. Tja, zoiets dient ook te gebeuren zeggen we.
Terwijl we richting ons appartement lopen roept Iris naar boven. ‘Mama!!! Gäste!!!!’ Oma komt naar beneden. Ze verontschuldigt zich voor de rotzooi en we omhelzen elkaar. We kletsen en we gaan naar binnen. Bijna alles is nog hetzelfde. We pakken de spullen uit, zetten koffie en gaan op het terras zitten. Tevreden kijken we naar elkaar en zeggen:
‘Wie immer….”
