Aangezien het nagenoeg onmogelijk is om tijdens een reis van 30 dagen iedere dag een hoogtepunt te bezoeken, is het onvermijdelijk dat er soms een dag tussen zit waarop een redelijke afstand overbrugt dient te worden. Vandaag was zo’n dag, en morgen wordt ook weer zo’n dag. We zien daar nooit zo heel erg tegenop, omdat we de dag gewoon proberen op te vullen met kleine en verrassende attracties, bezienswaardigheden en andere trekpleistertjes. En aangezien wij graag een geocache vinden, is het ook geen probleem om zo nu en dan op zoek te gaan naar de een of andere cache. Zodoende stond deze ochtend dan ook het bezoek aan een geocache op het programma. Zoals we al een paar keer eerder hebben gedaan tijdens deze reis, was het doel weer een oude geocache. Eentje die is verstopt in mei 2000. In 2011 waren we op een paar kilometer van deze cache, maar destijds waren we nog niet bezig om iedere verstop-maand vier keer gevonden te hebben. Het doel van die dag in 2011 was het vinden van de oudste actieve geocache ter wereld, wat toen ook is gelukt. Deze hebben we simpelweg gelaten voor wat het is. De rit naar de cache van vandaag is bijna twee uur vanaf het hotel. Onderweg stoppen we met grote regelmaat om een trekpleistertje te bewonderen. De laatste 30 kilometer komen we geen enkele auto tegen. De laatste 17 kilometer gaat het over een onverharde weg. Al is onverhard hier iets anders dan het thuis is. Hier kun je gewoon met een snelheid van een kilometer of 90 per uur comfortabel cruisen over de weg, terwijl je een stofwolk achterlaat. Na 17 kilometer parkeren we de auto en laten het stof zakken. We stappen uit en lopen naar het punt waar de cache zou moeten liggen. Het grote voordeel van de oudjes is dat ze nagenoeg nooit lastig te vinden zijn. Ook vandaag zien we de kist meteen liggen.
De volgende bezienswaardigheid is weer bijna twee uur rijden verder. Onderweg zien we weer diverse kleine attracties. Voordat we er erg in hebben arriveren we in het plaatsje Wallace in de staat Kansas. Het stadje is merendeels verlaten en is nagenoeg een spookstad geworden. Een spookstad vinden we altijd iets mysterieus hebben, en we wandelen dan ook graag door zo’n desolate plaats. We maken wat foto’s en gaan verder naar het volgende spookstadje, Winona genaamd. Hier staan een stuk minder verlaten gebouwen, maar ook hier genieten we van hetgeen voor iemand op een bepaald moment waardeloos is geworden. We gaan verder naar Page City. Je raadt het al. Ook grotendeels een spookstad. Aan de rand van het dorpje zien we een park met daarin picknicktafels. Aangezien het inmiddels etenstijd is, besluiten we om daar te gaan picknicken als we Page City hebben bezocht.
Als we enkele foto’s hebben gemaakt in Page City, Kansas en door het plaatsje hebben gewandeld rijden we terug naar het park. We parkeren de auto en wat we dan zien schertst onze verbazing. De picknicktafel die we een half uur eerder hadden uitgezocht, is verdwenen. Gelukkig is dat geen enkel probleem, want een paar honderd meter verder hebben we ook nog twee picknicktafels zien staan. We eten onze lunch op, en op het moment dat we onze spullen weer in de auto hebben geladen, komt er een loader aangereden, tilt de picknicktafel op, en gaat ermee vandoor. Dag picknicktafel!
Het vierde spookstadje van vandaag is Monument. Na dit bezocht te hebben, gaan we op zoek naar enkele geocaches die hoog gewaardeerd zijn. Onderweg stoppen we ook nog even bij de oudste cache die er momenteel nog verstopt is. Zoals gezegd waren we hier ook al in 2011, maar het is toch altijd bijzonder om een oude cache te bezoeken en dan te bedenken dat het ding er inmiddels al ruim 18 jaar ligt.
De middag vordert gestaag en het is inmiddels behoorlijk warm aan het worden. 26 graden is niet niets in deze tijd van het jaar. Zeker als je bedenkt dat het een paar dagen geleden nog 20 graden kouder was. We besluiten om op zoek te gaan naar wat verkoeling. Een klein uurtje rijden later zijn we aanbeland bij de Noordpool. Helaas is de verkoeling hier ver te zoeken, want hier is het met 28 graden zelfs nog warmer. In de verte zien we het huisje van de kerstman staan. We gaan kijken of hij thuis is, maar helaas, we hebben pech. Gedesillusioneerd gaan we verder met onze tocht van vandaag. De laatste stop? Het hotel voor vannacht. Kerstmis is nog een heel stuk verder rijden.
