Elk jaar begint onze reis door de Verenigde Staten met een dagje rond hobbelen door Amsterdam. Onze playlist van Spotify begint dan ook al jaren met het nummer ‘Amsterdam’ van de band ‘Wild Rivers’. Een heerlijk nummer dat begint met de woorden ‘It’s always Amsterdam’.
Maar dit jaar is het anders. Geen dagje relaxed rond hobbelen in Amsterdam. In plaats daarvan rijden we naar Schiphol, parkeren we de auto en gaan we meteen met de bus naar het vliegveld. Een klein uur nadat we de auto hebben geparkeerd, gaan we zitten bij Starbucks om een cappuccino op het gemak te drinken. We zijn namelijk vroeg. Het advies voor vliegen naar de VS is al jaren om minimaal 3 uur voor vertrek van de vlucht aanwezig te zijn op het vliegveld. Dat zijn we vandaag dan ook. Ook kregen we de waarschuwing vanuit KLM om rekening te houden met vertraging in verband met de staking van het grondpersoneel van eergisteren.
We zijn dus op het ergste voorbereid. Maar als we uit de shuttle-bus stappen blijkt al snel dat het tegendeel het geval is. Het is helemaal niet druk. Bij de incheck-balie (het blijft toch raar dat je moet inchecken als je al online bent ingecheckt), staat niemand. We deponeren de bagage en gaan richting security. Het is dat de dame van de beveiliging het heel belangrijk vond om te gaan staan te kletsen met de dame voor ons, anders waren we daar ook meteen aan de beurt geweest. Binnen een uur nadat we de auto hebben geparkeerd zitten we te genieten van een cappuccino bij Starbucks. We dienen dus een behoorlijke tijd te overbruggen. We spelen een paar spelletjes en ik begin aan het tikken van dit relaas. Je kunt het begin en de titel toch alvast maar bedacht hebben toch?
We vliegen op Las Vegas. Een rechtstreekse vlucht naar een stad in de woestijn van Nevada, waar we eigenlijk niets mee hebben. Het is geen stad om overdag lekker relaxed rond te hobbelen. En dat is precies hetgeen we normaal gesproken de eerste dag altijd doen, om een beetje te acclimatiseren. Dit jaar is het anders.
Maanden geleden hebben we dan ook besloten om meteen weer weg te gaan in Las Vegas. Aangezien we pas om 18:30 landen, hebben we daar wel goed over nagedacht. Want de ervaring leert ons, dat de controle aan de douane zomaar eens een paar uur kan duren. Dan nog de auto ophalen en een hapje eten. Voordat je het weet is het dan zomaar een uur of negen, voordat je aan de rit van iets meer dan 150 kilometer kunt beginnen. En dat na een lange dag.
De vlucht verloopt vrij rustig. Zo nu en dan wat turbulentie en iets voor de klok voor half zeven landt het vliegtuig. We gaan in de rij bij de douane. Na iets meer dan een uur zijn we daar doorheen. Vrij vlot dus. De bagage cirkelt al rond op de bagageband. Dan gaan we in de rij staan bij de shuttlebus richting de autoverhuurbedrijven. We wachten bijna een haf uur voordat we in kunnen stappen. Het ophalen van de auto gaat dan weer boven verwachting snel. We hebben een zwarte Ford Escape uitgezocht. AWD prijkt er op de kofferbak. Dat gaat zeker van pas komen. We rijden naar Panda Express en eten daar snel een hapje Chinees. Niets bijzonders, maar eigenlijk altijd wel goed. Dan beginnen we aan de rit richting de supermarkt en het hotel. Al snel rijden we de woestijn in. Het is drukker dan ik had verwacht. Dat is maar goed ook, want de vermoeidheid begint toch wel een beetje toe te slaan. Gelukkig heb ik in het vliegtuig bijna een uur kunnen slapen, dus dat scheelt wel iets.
We doen boodschappen bij Walmart en rijden door naar het hotel. Daar worden we verwelkomt aan de balie. Ze zijn blij dat we er zijn, want er heeft iemand gewacht die een beetje Nederlands spreekt voor het geval we geen Engels spreken. Engels spreken is voor ons geen enkel probleem. We checken in en maken dit verhaaltje snel af. Want het is toch echt tijd om een beetje te gaan slapen. Morgen is het weer een gewone reisdag.
