We hebben een heerlijk hotel en heel even twijfelen we of we vandaag niet gewoon een dagje in het hotel zullen blijven en een beetje te lezen, te zwemmen en niets te doen. Twee seconden later, laten we die idiote gedachte al weer varen. Nee, we gaan gewoon hetgeen doen, wat we bedacht hadden. Al is dat met de shutdown geen zekerheidje. We krijgen helemaal niets gevonden over de actuele situatie van het park. Op de site van het park, worden we voor meer informatie in verband met de shutdown doorverwezen naar een andere site. Als we op die site gaan kijken, lezen we dat de site niet ge-updatet wordt in verband met de shutdown. Lekker dan. Gelukkig is het park op maar een half uur rijden van het hotel. We besluiten eerst om vandaag eens een keer lekker uit te slapen. Tot 7:00 uur maar liefst. Al moet ondergetekende bekennen, dat hij gewoon om kwart voor zes is opgestaan.
Na het ontbijt gaan we op weg. Zoals zo vaak is de route vrij eenvoudig. Bij het hotel rijden we de parkeerplaats af. Vervolgens dienen we twee keer rechtsaf te slaan, en dan zijn we bijna in het park. Bij het bord van het park zien we Border Patrol staan. Dat hadden we wel verwacht eerlijk gezegd. Zo heel ver zitten we nu ook weer niet van Mexico af. Maar goed, de poort is open, en dat betekent dat we gewoon kunnen gaan wandelen. Als eerste staat er een korte, maar pittige wandeling op het programma naar een grot. Deze grot kun je zonder begeleiding betreden. Wel dien je zelf je zaklampen mee te nemen. Voorbereid als we zijn, hebben we dat ook. Heel vaak gebruiken we onze zaklampen niet, maar we weten uit ervaring dat ze veel licht geven.
We wandelen 120 meter omhoog over een rotspad van 800 meter lang. Dat is behoorlijk intensief. Als we bij de ingang zijn, besluit Marieke om te wachten. Om de grot in te kunnen, dien je vrij stijl af te dalen. Gewapend met twee zaklampen en een fototoestel ga ik de grot in terwijl Marieke boven wacht. We spreken af hoe lang ik maximaal weg zal blijven. Als ik eenmaal beneden ben, geven de zaklampen toch minder licht dan verwacht. Heel veel zie ik niet. De ruimte is dusdanig groot, dat er niets voor het licht is om op terug te kaatsen. Af en toe zie ik een rotsblok liggen. Aangezien ik niets zie, en me daar ook niet echt happy bij voel, besluit ik om weer terug te gaan. De grot viel dan wel tegen. De wandeling erheen was de moeite waard. We gaan terug naar de auto.
De volgende stop is een wandeling van 8 kilometer. De eerste kilometers zijn vrij vlak, met een percentage van een procentje of 4 gemiddeld. Maar de laatste 1,8 kilometer heeft een gemiddeld dalingspercentage van 10%. Sommige stukken gaan maar liefst 25% omlaag. Aangezien het een op en neertje is, betekent dat, dat we dezelfde weg ook weer terug moeten. Een behoorlijk zware wandeling dus. Maar dat wisten we op voorhand al. Het is warm vandaag. We nemen ruim voldoende water mee, en gaan op pad.
Onderweg zien we niet honderden, maar letterlijk duizenden vlinders. Waar we ook lopen, overal fladderen vlinders. Hun kleuren doen ons denken aan de vlinders die voor op de doos van het spel Mariposas staan. Geduld hebben de vlinders niet, want er is er geen een die stil blijft zitten, zodat wij ze op de foto vast kunnen leggen. En we hebben het idee dat er verder niet heel veel van de vlinders op een algemene foto te zien zal zijn. De beestjes zijn maar een paar centimeter groot. En de onderkant van hun vleugels is donkergrijs. Enkel de bovenzijde is fraai gekleurd. We lopen verder en genieten van het schitterende landschap. Dan staan we bij de afslag naar de grens van Mexico. We nemen die en onderweg zien we naast de duizenden vlinders, ook nog eens een enorme hoeveelheid verschillende soorten sprinkhanen,. Nog zo’n diersoort die zich heel gewillig op de chip laat vastleggen. Maar volgens ons, hebben we alle soorten gezien, die in Arizona leven.
We wandelen verder naar het begin van de trail. Naar het begin? Ja, want aan de Mexicaanse grens begint de Arizona Trail. Een wandeling van 800 mijl van de Mexicaanse grens naar de grens met Utah. Dit is tevens het enige stuk van de wandeling dat je op een neer dient te lopen omdat er verder geen parkeerplaats in de buurt is. Een ander bijzonder iets is, dat aan het begin van de Arizona Trail, een stukje van Trumps Wall staat. Een stukje van maar liefst 61 meter lengte. Totale kosten van dit stukje muur bedragen 78 miljoen Dollar. Dat is ruim 1,25 miljoen per meter. Het beroerdste van dit alles is, is dat de muur totaal geen nut heeft. Voor de grenspaal waarbij de muur begint, staat namelijk gewoon een hek van prikkeldraad. Dit is ver genoeg uit elkaar gebogen, om er zonder problemen doorheen te gaan.
We maken wat foto’s en rusten op een bankje uit, en genieten van dit bijzondere en vreemde uitzicht. Daarna begint de wandeling terug omhoog. Met de temperatuur van vandaag is dat geen sinecure. We rusten regelmatig uit. Als we terug bij de auto zijn, gaan we eerst even picknicken, met uitzicht over de Huachuca Mountains.
We rijden het park uit en zien onderweg nog een neusbeer oversteken. Marieke maakt snel een foto voordat het beestje al weer in de struiken is verdwenen. We maken een korte stop bij de kerk ‘Our Lady of the Sierras’. We gaan naar binnen en steken een kaarsje aan. We zien dat veel kaarsjes zijn uitgegaan. Dat heeft Maria buiten vast niet gezien. We helpen haar, en steken alle kaarsjes die zijn uitgegaan opnieuw aan. Op zich ook wel logisch dat Maria dat niet heeft gezien, want de kerk is wel heel laag voor het 10-meter hoge beeld van Maria. Naast haar staat een nog hoger kruis. Al met al een leuke en bijzondere stop.
We gaan terug naar het hotel om een korte cacheroute uit te stippelen. Het is nog vroeg, en we hebben geen goesting om naar het zwembad te gaan. Chloorwater hebben ze overal bedenken we. En iedere geocache is een uniek uitstapje. We knutselen snel een route van ruim 5 kilometer in elkaar en gaan op pad. Als we alles hebben gelogd, is het tijd om boodschappen te gaan doen en een hapje Mexicaans te gaan eten.
