Toen we deze ochtend de deur van de motel-kamer openden ontdekten we een paar dingen. 1 – we waren niet één van de weinige bezoekers in het hotel, maar we waren de enige bezoekers in het hotel & 2 – het water dat buiten op de grond lag, was hard geworden. Oftewel het heeft afgelopen nacht gevroren. Het motel waar we verblijven biedt geen ontbijt, en heeft ook geen koffie in de aanbieding. Logisch, want er is niemand. We laden de auto in, hangen onze kamersleutel in het sleutelkastje en gaan naar het dorp een kilometer of vijf verderop om koffie te halen voor onderweg.
Als we in de winkel bij de benzinepomp zijn, valt ons meteen iets op. Op nagenoeg elk apparaat dat er binnen staat, hangt namelijk een kaartje met de veelzeggende tekst ‘Out of Order’. Nagenoeg met nadruk, want één apparaat werkt wel. Het koffiezetapparaat. De koffie pruttelt volop, dus we gaan geduldig staan te wachten tot de koffie is doorgelopen. Ondertussen vermaken we ons met het kijken naar een ventje van hooguit 14 jaar dat de rotzooi bij de andere apparaten staat op de ruimen met servetjes. En dan gebeurt het. Onder het koffiezetapparaat verschijnt een warme, donkerbruine vloeistof. De rook komt ervan af. Het ventje ziet het ook, en kijkt half in paniek om zich heen en weet niet wat hij moet doen. Wij hebben het al meteen door, en gaan niet staan te wachten op het volgende kaartje op het allerlaatste apparaat met daarop de tekst ‘Out of Order’. Terwijl we richting de uitgang lopen, krijgt het ventje een geniale ingeving. Hij zet het koffiezetapparaat uit.
Jammer, maar geen koffie dus. We rijden verder. Voor vandaag staat de Bachelor Historic Loop op het programma. Dit is een 35 kilometer lange, off-road autoroute langs oude mijnen en spookstadjes uit de tijd van de zilverkoorts net iets ten noorden van het dorpje Creede. Als we de asfaltweg verlaten, zien we al meteen een bordje ‘4×4 recomended’. We hebben AWD dus dat is geen enkel probleem. De eerste stop is bij een rivier. Het uitzicht op de bergen is adembenemend. We rijden verder en zien meteen hét hoogtepunt van deze route. Een enorm houten mijngebouw. We parkeren de auto verderop, zodat deze niet voor het gebouw staat. Wel zo leuk voor de foto’s denken we. We maken de nodige foto’s en genieten volop. Iets als dit hebben we nog nooit eerder gezien.
De volgende stop is bij een oud huis en schuur die wel iets meer dan alleen een likje verf kunnen gebruiken. Een stukje verderop staat een ander oud mijngebouw. Het is nog steeds koud, maar de lucht is fantastisch blauw. We genieten volop. En zo gaat het door. De ene stop na de andere. De weg is goed te rijden. Hier en daar moeten we stapvoets omdat de weg wat ruw is, maar het is allemaal heel goed te doen. Het water dat op de weg ligt is op de meeste plaatsen nog steeds hard. Toch geeft de thermometer in de auto aan dat het al 6 graden boven nul is. Dan arriveren we bij The Last Chance Mine. Daar is het plotseling behoorlijk druk. We dienen op strikte aanwijzingen te parkeren, en als we goed en wel de auto uitgestapt zijn, wordt er een verhaaltje opgedreund over de geschiedenis van de mijn, en vooral waar we ter plaatse ons geld aan kunnen uitgeven. En dat alles zonder enige vorm van intonatie. Het is duidelijk. Hier draait het maar om één ding. Geld. Op zich heb ik daar geen moeite mee, maar het is wel plezierig als men zodanig kan acteren dat ze het zelf leuk vinden. En dat is hier zeker niet het geval. We maken een paar foto’s, laten de 15 minuten durende tour van $20,- p.p. aan ons voorbijgaan en rijden verder. Even verderop maken we een korte wandeling en genieten van de schitterende herfstkleuren die we al enige dagen voorgeschoteld krijgen.
Als we de route helemaal hebben afgelegd, zien we dat we dat sneller gedaan hebben, dan dat we dat hadden bedacht. We hebben nog enkele uren over. Even nadenken, en we weten al iets. We kijken hoe ver het omrijden is naar Black Canyon of the Gunnison National Park. Slechts een half uurtje. Prima te doen dus. Dit park hebben we in 2022 al uitgebreid bezocht en is zeker de moeite waard om een paar uitzichtpunten te bezoeken, net zoals we anderhalve week geleden bij Bryce Canyon NP hebben gedaan. De entree is $30,- maar die wordt keurig gedekt door onze Nationale Parkpas die we vorig jaar hebben gekocht en nu nog 4 dagen geldig is. We maken een stop bij het bezoekerscentrum en doen dan meteen maar onze shirts met lange mouwen uit, want inmiddels is het wel weer behoorlijk warm geworden. We maken een paar hele korte wandelingen en genieten volop van het uitzicht. Het blijft ongelooflijk dat het water dat we beneden zien stromen, 685 meter lager ligt. We hebben helemaal niet het idee dat het zo hoog is.
