De klim naar choco

De weersvoorspellingen zijn ons vandaag gunstig gezind. Droog en een graadje of 14. Ideaal weer dus voor een iets pittigere wandeling. Op het lijstje met Ortenauer Sagenrundwegen staat al langer de wandeling die van Seebach naar de Mummelsee gaat (en weer terug naar Seebach). 16,3 kilometer en 770 meter omhoog volgens de beschrijving.

Alhoewel ik moeite heb met omhoog wandelen en Marieke moeite heeft met omlaag wandelen, zijn we er beiden van overtuigd dat dit ons vandaag zonder problemen gaat lukken. Sterker nog, we hebben er zoveel vertrouwen in, dat we van plan zijn om de route met iets meer dan 2 kilometer te verlengen.

Knieband om. Voet intapen, en we zijn klaar om te gaan. We rijden met de auto naar Seebach, 4,5 kilometer van het appartement vandaan. Klokslag 9 uur parkeren we. Onze voetjes voelen nog fris aan. Evenals de buitenlucht, dus de jas blijft aan. Vol goede moed gaan we op pad.

Het pad gaat langzaam omhoog en telkens worden we verblijd door een nieuw uitzichtpunt. Het een nog mooier dan het andere. Het is kwart over 10 als we het zo warm hebben dat we de jas uitdoen en onze rugzak een stukje zwaarder maken door de jas daarin te doen. De wandeling gaat behoorlijk omhoog, maar eerlijk gezegd is het allemaal goed te doen. Onderweg vinden we een paar caches, dus dat zijn wel punten waar je een beetje uitrust.

De planning was om rond de klok van 1 bij de Mummelsee te zijn. Het gaat allemaal zo vlot dat we er al om 12 uur zijn. We steken een kaarsje aan in de kerk, beantwoorden de vraag op het hoogste punt van de wandeling. Inmiddels begint het wel af te koelen, dus we besluiten om binnen in het restaurant iets te gaan drinken in plaats van op het terras. Warme chocolademelk met slagroom wordt het voor ons beiden. We rusten even uit, halen onze jassen uit de rugzak en gaan weer verder.

Vanaf nu zal het hoofdzakelijk bergafwaarts gaan. Al zijn we er ons van bewust dat het Zwarte Woud het Zwarte Woud niet zou zijn als we niet verrast worden door een gemeen klimmetje omhoog tussendoor.

Bij punt 8 dienen we een nummer op een vogelhuis te vinden. Maar helaas voor ons, vinden we dat niet. We sturen een berichtje naar de cachelegger en gaan verder. We hopen dat we antwoord hebben voordat we aan het einde van de wandeling zijn.

Als we bij tussenpunt 11 zijn, kijken we elkaar aan. Vanaf hier zou het extra stuk wandelen van iets meer dan twee kilometer zijn. Het gaat allemaal zo goed, dat we niet twijfelen en het bonusstuk gewoon gaan lopen. De eerste stop is een opgeloste mystery. Deze ging over de 50 verschillende Amerikaanse kentekenplaten en de slogans die daarop staan. Een leuke puzzel dus. Deze heb ik afgelopen winter opgelost en ligt redelijk op de route van vandaag.

We wandelen verder omlaag, maar hier gaat het plotseling wel een stuk steiler omlaag dan dat het tot nu toe heeft gedaan, Na wat zoeken wordt de mystery cache gevonden en kunnen we door naar de volgende cache. Die is speciaal voor Marieke verstopt bij een Schnapss-brünnen. We vinden de cache. Marieke drinkt wat Schnapps en ik wat aanmaaklimonade.

Nu dienen we terug te wandelen naar tussenpunt 11. Een forse klim omhoog, maar we komen uiteindelijk boven. We beginnen aan het laatste deel van de wandeling en genieten nog steeds volop van alle mooie vergezichten waarop we telkens getrakteerd worden. Onderweg komen we ook nog enkele Schotse Hooglanders tegen. Deze laten zich gewillig door ons fotograferen en één waant zich er een heus fotomodel.

Rond de klok van half vijf zijn we weer terug op de parkeerplaats. Moe en voldaan.