Hot Chocolate, Soul II Soul, Madness en Amy Winehouse hebben gemeen dat ze allemaal uit de wijk Camden in Londen komen. Laatstgenoemde is waarschijnlijk de bekendste, wellicht door het feit dat ze lid is van de Club van 27. Persoonlijk ben ik van mening dat ze een beetje overgewaardeerd is. Niet dat ze slechte muziek maakte. Integendeel zelfs, maar om haar nu een icoon van de popmuziek te noemen?
Maar goed, dat allemaal terzijde. Deze morgen reisden we met de bus, trein en metro af naar de wijk Camden in Noord Londen. Als we arriveren gaan we op zoek naar een fiets. Inderdaad, alweer fietsen. We lopen beiden liever, maar soms dient men verstandig te zijn en naar het lichaam te luisteren. De eerste stop is bij een kerk. Hier vinden we enkele graven van bekende schrijvers en het graf waarop het ontwerp van de beroemde rode Britse telefooncel is gebaseerd. Bovendien hebben The Beatles een tijd doorgebracht in dit park tijdens hun ‘Mad Day Out’ in 1968. We fietsen verder en belanden op één van de vele markt die Camden rijk is. Eigenlijk is het een aaneenschakeling van de ene na de andere markt. We parkeren de fiets, en wandelen verder, want het wordt toch wel erg druk. Hier zien we de ene vreemde kostganger van Onze Lieve Heer na de andere. We gaan op zoek naar het levensgrootte standbeeld van Amy Winehouse. Eerlijk gezegd vinden we het maar een lelijk beeld. We komen langs Cyberdog. Zowel van buiten als van binnen een zeer bijzondere winkel. Het lijkt wel of de tijd hier heeft stilgestaan sinds medio jaren 90 van de vorige eeuw. Een stompende technobeat knalt door de hele winkel. We wandelen verder en komen door een steegje waar veel street-art te zien is. We zien ook een graffiti waarop Amy Winehouse is afgebeeld die geheel uit steekwoorden is opgebouwd. Korte tijd later wandelen we naar een levensgroot graffiti stuk op de zijgevel van wat eens haar favoriete kroeg was.
We wandelen terug richting de fiets en maken een praatje met Alan Myatt, de stadsomroeper van Camden. Deze mijnheer kan behoorlijk hard roepen. Zo hard zelfs dat hij met een schreeuw van 112,8 decibel in het Guinness Book of World Records staat. We fietsen verder en zien weer van alles. We wandelen een heuvel op, waarvandaan je in de verte het centrum van Londen kunt zien liggen. Het wordt tijd om verder te gaan naar het volgende doel van vandaag.
Want door de werkzaamheden aan de metro, duurt het reizen dit weekend van de ene naar de andere wijk iets langer dan normaal gesproken het geval is. Niet leuk, maar we zullen het ermee moeten doen. We gaan zover we kunnen met de metro. Als we uitstappen, dienen we verder te gaan met de bus. We hebben ‘geluk’, want het is een heuse Londense dubbeldekker. We gaan boven zitten en genieten van het uitzicht. Al lijkt het wel of de chauffeur overal heel dicht langs af rijdt. We stappen uit bij Island Gardens, en wandelen via de voetgangerstunnel onder de Theems door naar Greenwich.
Ook dit is weer een deel van Londen dat een compleet andere sfeer heeft. En bij geocachers is Greenwich ook bekend omdat daar de 0-meridiaan doorheen gaat. Dus op het ene moment sta je in het westen en op het andere moment sta je op in het oosten. Er is zelfs een observatorium waar je voor GPB24,- op de 0-meridiaan kunt gaan staan. Saillant detail is wel dat de door hun genoemde meridiaan niet op het nulpunt ligt. Dat ligt een stukje buiten het observatorium. Maar daar is niets te zien. Dan maar een foto maken met behulp van de GPSr.
Het wordt al snel laat, en we dienen helemaal naar het Westen van Londen te gaan. Met het openbaar vervoer duurt het vandaag volgens Dr. Google ongeveer twee uur voordat we weer bij het hotel zijn. We wandelen naar de bushalte en beginnen aan de terugreis. Iets minder dan twee uur nadat we in de bus zijn gestapt, zijn we weer bij het hotel. Eerst een bus, daarna een metro, gevolgd door een trein en wederom een bus. En nergens hebben we meer dan 5 minuten dienen te wachten. En dan zijn die twee uurtjes eigenlijk ook zo voorbij.
