Deze ochtend werd ik eerst opgeschrikt door een heel verdrietig bericht. Ik keek even snel of er nog nieuwe app-jes op de telefoon stonden en zo bereikte mij het droevige bericht dat de vader van mijn allerliefste collega Karin overleden is. Veel te jong om te gaan… In gedachten ben ik vandaag bij haar geweest.
Na een zelf geknutseld ontbijt op tijd in de auto, omdat er vandaag, eigenlijk voor het eerst, een langere afstand overbrugt diende te worden van in totaal vijf uurtjes. Deze afstand gaan we uiteraard niet zonder tussenstops afleggen. Alvorens we bij John Day Fossil Beds aankomen, hebben we al een paar stops gemaakt om even snel een cache op te rapen. Dit bracht ons zoals zo vaak weer bij verrassend bijzondere plekjes zoals een klein kerkhof en een ‘spookkerk’. Een leegstaande kerk welke aan het vervallen is. Deze hebben we de laatste dagen al meer gezien. Misschien zijn de mensen hier wat van hun geloof gevallen.
De volgende stop bracht ons bij het eerste gedeelte van John Day Fossil Beds NM. In dit gedeelte van het park zijn fossielen te bewonderen welke door Thomas Condon ontdekt zijn. Wij vonden zelf dat je bij sommige fossielen wel heel veel fantasie nodig hebt om er iets van te maken. Maar één van de fossielen van een blad was zelf voor ons te herkennen.
Niettemin was het omliggende landschap zeer de moeite waard. Na een paar kortere wandelingen gedaan te hebben, zijn we doorgereden naar het andere deel van het park. Dit was echter niet naast de deur, aangezien we hiervoor anderhalf uur verder diende te rijden. De weg er naar toe over de Oregon Scenic Byway maakte het een aangename rit.
Over het tweede deel van het park de Painted Hills hebben we schitterende plaatjes op internet voorbij zien komen bij het voorbereiden van de reis, dus we waren vol verwachting van het geen we te zien zouden krijgen. De verwachtingen zijn uitgekomen. Met name het uitzichtpunt over de heuvels bood een prachtig pallet aan kleuren. Jammer alleen dat het erg hard waaide, wat zodoende letterlijk heel wat stof deed opwaaien. En dat is voor lensdragers nou net niet echt een voordeel..
Ook in dit gedeelte van het park hebben we diverse korte wandelingen gedaan. De ene berg bood een nog fraaier uitzicht dan de andere. Het lijkt erop of er hopen gekleurd grind opgestapeld zijn. En dan te bedenken dat deze heuvels vele, vele jaren geleden ontstaan zijn doordat er kleihopen op elkaar geschoven zijn. Dus al dit moois is uiteindelijk gewoon uit de klei getrokken!
Rond een uurtje of half vier verlaten we het park. Het is dan nog zo’n kleine twee uur rijden naar ons hotel. Een prima hotel lijkt me zo. Ik vind het alleen een beetje overdreven om ons nu de rolstoelkamer te geven. Het was echt maar een kleine val met een kleine schaafwond drie dagen geleden in De Rivier. Overdrijven is ook een vak…
