Hedenochtend om 6:38 uur kregen we de volgende vraag voorgeschoteld: “Merken jullie iets van herdenking 11/9?”. Meteen werd het gordijn van de hotelkamer opengetrokken en het enige dat we zagen was een gapende donkerte. Nu zijn we natuurlijk al vaker op 11 september in de Verenigde Staten geweest, en de eerlijkheid gebied ons te zeggen dat we er normaal gesproken niets van merken. De laatste jaren is het hier wel een nationale vrije dag geworden, maar die valt meer in de categorie zoals bij ons (één keer in de vijf jaar althans) 5 mei. Behoudens de officiële ceremonies die er door verschillende instanties worden gehouden, is het voor de meesten gewoon lekker een extra vrije dag. Zo ook hier. Vijf jaar geleden waren we in Denver, en toen werd er een festival gehouden. Daar was destijds nog enigszins iets te merken van het feit dat de aanslagen op 11 september 10 jaar eerder hadden plaatsgevonden.
Vandaag was het 15 jaar na dato. Zouden we er bij dit jubileumjaar wel iets van merken? Niet dat we daar speciaal naar op zoek wilden gaan, want we hadden een route uitgestippeld die ons langs nagenoeg alle bezienswaardigheden van Atlanta zou brengen. We parkeren de auto en de eerste stop brengt ons op het Margaret Mitchell Square. Hier staat sinds 1986 een monument dat herdenkt dat in 1936 het boek “Gone with the Wind” voor het eerst werd uitgegeven.
We lopen verder, en voordat we er erg in hebben zijn we bij het ‘Flat Iron Building’. Automatisch dwalen bij ons beiden de gedachten af naar 2006. Destijds waren we in New York, en daar staat natuurlijk het wereldberoemde gebouw dat dezelfde naam draagt. Ook dit is een fraai gebouw, maar eerlijkheidshalve dienen we wel te zeggen dat de versie in New York meer indruk maakt dan dit exemplaar. We wandelen door een park. Een fraai park, maar er bevinden zich wel behoorlijk wat zwervers. Sommigen liggen nog te slapen, maar de meesten zijn net wakker. Waarschijnlijk herdenken zij op dat moment de vuilnisbakken die ze gisteren een koningsmaal hebben geleverd. We passeren een katholieke kerk, en we besluiten om er naar binnen te gaan. Even een kaarsje opsteken. Om degenen die ons ontvallen zijn te herdenken én om degenen die ons lief zijn te steunen. Maar hoe we ook zoeken, nergens is er een plek waar een kaarsje aangestoken kan worden. Hoe dan ook, het doel is wel bereikt, aangezien we aan eenieder die we het waard vinden weer hebben gedacht. Met of zonder kaarsje.
De route wordt aangepast, want in de verte zien we een gebouw dat onze aandacht trekt. We wandelen erheen, en ontdekken zo het Georgia State Capitol. Aangezien het zondag is, is er niet veel te doen. Goed, de vlaggen hangen half stok, maar dat is het dan ook.
We wandelen terug naar de door ons uitgestippelde route, en arriveren zo op het Oakland Cemetary. Op dit kerkhof liggen vele mensen begraven die regelmatig door hun geliefden herdacht zullen worden. Een gedeelte van dit kerkhof is bestemd voor gevallen militairen. Ook hier is een fraai monument opgericht om de onbekende soldaten te herdenken.
Wij brengen even een kort bezoekje aan het graf van Margaret Michell, schrijfster van het eerder genoemde “Gone With The Wind”. Ook herdenken wij kort even de beroemde golfer Robert Jones.
We gaan verder richting hét doel van vandaag. Namelijk de graftombe van Martin Luther King Jr. We bekijken de expositie, en zeggen tegen elkaar dat deze persoon ons niet zo heel veel zegt. Net zoals John F. Kennedy. Natuurlijk kennen we de geschiedenis, en weten we wat deze personen daarvoor betekend hebben. Maar we hebben deze personen en hun daden niet bewust meegemaakt. Daarom zal het ons niet zoveel zeggen. Natuurlijk staan we er wel even bij stil, en herdenken de daden van Dr. King. Ook denk ik weer terug aan twee jaar geleden, toen ik op exact dezelfde plek stond als waar King zijn beroemde ‘I have a dream’-speech hield.
Vorige week heeft Marieke een plek gevonden waarvandaan de skyline van Atlanta heel goed te bewonderen was. De uitgezette route werd daarop meteen aangepast, en enkele kilometers later stonden we de skyline met eigen ogen te aanschouwen. We zouden kunnen zeggen dat we hier even terugdachten aan die beroemde scene uit de serie “The Walking Dead”, die op dit punt is opgenomen. Maar geen van ons beiden heeft ooit ook maar één seconde van de serie gezien. Als ik zo lees waar die serie over gaat, kan ik daar ook alleen maar blij over zijn. Maar het uitzicht daarentegen is wel héél erg fraai, en de moeite van de kilometers extra lopen meer dan waard.
Het laatste doel is het Olympic Park. Hier worden de Olympische Spelen van Atlanta 1996 herdacht. Dit jaar dus 20 jaar geleden. Over dit park hebben we verschillende verhalen gelezen, en om deze samen te vatten, de meningen over dit park zijn verdeeld. Mede hierdoor zijn we aangenaam verrast en hebben we een geweldige wandeling door dit fraaie park.
We eindigen de wandeling van vandaag in dit park bij de fontein van de Olympische Ringen. We zijn er precies op tijd, want er wordt een show gegeven met de fontein op verschillende muziekstukken. We gaan op de trap zitten en genieten van de show. Een show die het best omschreven kan worden als typisch Amerikaans. Groots dus. Als de show is afgelopen, roept een stem door de speaker dat men weer in de fonteinen mag spelen. De aanwezige kinderen laten dit zich geen twee keer zeggen en rennen er op af. Iets wat met temperaturen van boven de 30 graden ook wel begrijpelijk is. De kinderen genieten volop. Zich er niet van bewust wat voor dag het vandaag is. Waarschijnlijk zullen ze over een tijdje wel allemaal uit de geschiedenisboeken leren wat voor dag het is. En misschien, héél misschien staan er enkele van hen over 30 jaar ook ergens even stil, en herdenken ze aan wat er in 2001 gebeurd is op 11 september. Ook al zegt het hen niet zo veel.
