Voor vandaag stond Kasha-Katuwe Tent Rocks NM op het programma. (En het is maar goed dat we de namen in de blog vermelden, want over een paar jaar weten we toch echt niet meer wat de naam van dit fraaie kleinere park in New Mexico was. We komen dan vast niet verder als: Dat mooie park, met die stenen wigwams. Want daar zijn ze nog het beste mee te vergelijken). Het park ligt op indiaans grondgebied en wordt beheerd door indianen. Daar zijn we meestal niet zo dol op. Deze mensen hebben eigen regels, verkopen alles tegen de hoofdprijs (aan ons dus ook een duur speldje) en zijn op zijn zachts gezegd wat minder vriendelijk dan de doorsnee Amerikaan.
Bij de toegangspoort aangekomen, waren we toch wel verrast dat het park aangesloten was bij de Nationale Park Service en dat onze parkpas ook hier geldig was. We zijn ervan overtuigd dat onze Indiaanse medemens dit niet uit vrije wil gedaan heeft, maar eerder omdat men de ondersteuning nodig heeft om het park open te kunnen houden.
Tijdens de voorbereiding van de reis, nemen we altijd stiekem een kijkje wat de reizigers van de site ‘Ontdek Amerika’ over het gebied te melden hebben. We hebben het grote voordeel dat de staten New Mexico/Arizona/Utah tot hun favoriete stukje van de USA behoort. Er staan fraaie foto’s op van de Tent Rocks. Die willen we zelf ook wel eens gaan ontdekken. En omdat zij ons al voorgegaan zijn, weten ze ook precies welke hikes de moeite waard zijn en welke wat tegenvallen. Zo geven zij de volgende aanbevelingen: ‘In dit park loont het de moeite om niet alleen de korte rondwandeling te doen aan het begin van het park, want dan zie je niet het mooiste stukje dat het park te bieden heeft. Beter is het om de Cave Looptrail te nemen en vervolgens de Canyon trail te lopen. Het pad gaat eerst over de bodem van de vallei. Hierbij dien je door een hele smalle kloof te lopen, een slotcanyon. Als je de slotcanyon verlaat sta je direct te midden van de Tent Rocks. Een stukje verder gaat het pad flink omhoog. In totaal dient er 200 meter geklommen te worden. Op het pad liggen een paar kleine rotsblokken, waar je overheen moet klimmen’. Ik neem de daarop volgende zin goed in me op. “Dit zal voor de meeste mensen geen probleem zijn”. Ik bedenk bij mezelf dat ik vast wel tot de ‘meeste mensen’ behoor en met hier en daar een extra handje de tocht vast wel tot een goed einde zal brengen. In totaal komt deze wandeling neer op ruim 5 kilometer.
De weg naar boven viel reuze mee. Dat komt waarschijnlijk ook omdat ik een voorkeur heb om naar boven te stappen, in plaats van naar beneden toe. Maar ook de terugweg is met een extra handje hier en daar prima verlopen. Het was maar goed dat we deze ochtend al weer om 7:30 uur in de auto zaten, want toen we aan de wandeling begonnen, was het nog heerlijk rustig. Dat loopt toch een stuk plezieriger, zeker voor iemand die zijn tijd wil doen over een lastige stap naar boven of naar beneden. Ook foto’s maken in een slotcanyon is en blijft altijd een uitdaging. Extreme schaduwpartijen en volop zon, zijn vaak verplicht om in 1 beeld te vangen. We proberen er gewoon het beste van te maken. We maken hier en daar een praatje met andere wandelaars en komen maar weer eens tot de ontdekking dat er veel ouderen de uitdaging aan gaan om de toch wel pittige wandeling te volbrengen. Bij een 70-tiger gaat dit letterlijk met vallen en opstaan, maar hij kan aan het einde wel zeggen: I did it!’. En dat deed ik ook. Zonder kleerscheuren en zonder te vallen. En wat was het een mooie wandeling met wederom een uniek landschap. Dat weer zoveel anders is, dan we de voorbije weken al hebben gezien.
‘S-middags hebben we nog tijd over om het State Capitol in Santa Fe te bezoeken. In 2011 zijn we in deze stad ook geweest, maar hebben toen het State Capitol alleen van de buitenkant gezien. Nu zijn we binnen geweest. Het viel wat tegen, maar we hebben er toch weer eentje van het lijstje af kunnen strepen. Al lopende door Santa Fe komen de beelden van 2011 weer terug. Hoe typisch de huizen gebouwd zijn, bijvoorbeeld. Op het marktplein zitten nog altijd de kooplieden tegen de muur aan om hun waren aan toeristen te kunnen slijten. Want ons nog zo bijgebleven is, is dat de meesten van hen zaten te slapen op hun matje met spulletjes. Vandaag de dag, zitten ze er nog steeds. Zittend in diezelfde houding. Alleen zijn ze nu wakker en kijken op de telefoon die in hun handen is geklemd!
