Het blijft in mijn ogen een vreemd fenomeen. De dag van de arbeid. Bij ons valt die op 1 mei, in de Verenigde Staten is deze dag op de eerste maandag van september. Volgens mij is Nederland zo ongeveer het enige land dat de dag van de arbeid niet viert. In Nederland doet men op die dag precies wat de naam aangeeft, namelijk gewoon werken. In de VS is het tegenovergestelde waar. Gewerkt wordt er niet zo veel. Bedrijven die doorgaans op zondag geopend zijn, zijn op deze dag gesloten of zijn later open dan gebruikelijk is op een zondag. Zo ook de Subway waar wij deze ochtend om acht uur wilden gaan ontbijten. Helaas voor ons, pas geopend vanaf 9 uur. Jammer, want we hadden een behoorlijk druk programma vandaag.
Flexibel als we zijn, passen we de dagplanning voor de deur van de Subway aan. Als eerste gaan we naar Lombard Street, het bochtigste straatje ter wereld.
Als we daar de nodige foto’s hebben gemaakt, gaan we op zoek naar een andere ontbijtlocatie. Al snel vinden we deze, en aangezien het net 9 uur is, kunnen we ook voor ontbijt terecht. Na het ontbijt en een korte discussie over een foutieve rekening nemen we de bus richting de beroemde Golden Gate brug. We maken de nodige foto’s, en als we op de brug staan na een korte wandeling spotten we plotseling een bultrug. Ook hier worden de nodige foto’s van gemaakt.
We vervolgen onze weg naar het Palace of Fine Arts en genieten van dit fraaie gebouw. Volgende is het Cable Car Museum, waarna we onze weg vervolgen naar Saint Mary’s Cathedral via China Town. Bij de kathedraal gearriveerd blijkt dat ook Jezus meedoet aan de dag van de arbeid aangezien de kathedraal vandaag is gesloten. We gaan op pad voor het diner. Na het eten hebben we een korte discussie over de rekening. Waar het deze ochtend over $1 ging, werd ons nu ruim $30 teveel aangerekend.
We wandelen nog even naar Pier 39 om de zeeleeuwen nog een keer te bewonderen, waarna we de bus terugnemen naar het hotel. We willen niet al te laat terug zijn, want hier heeft de welvaart de laatste jaren goed toegeslagen. We bezoeken San Francisco nu voor de 5e keer. De 1e keer zagen we behoorlijk wat zwervers, maar hadden er geen last van. Telkens als we de stad enkele jaren later opnieuw bezochten, werd het aantal zwervers groter, en hadden we er iets meer last van. Nu is het aantal zwervers aanzienlijk te noemen, en gaan we niet met een gerust hart ‘s avonds het hotel uit. Dit doen we dan ook maar niet.
Terwijl ik dit stukje zit te tikken, hoor ik plotseling harde muziek in de kamer. De balkondeur staat open, aangezien we geen airco op de kamer hebben. Ik werp een blik naar buiten en zie twee zwarte mannen met een steekwagen met daarop een luidspreker en een accu gemonteerd. Ik schat de luidspreker minimaal 1.20 meter hoog en het beroemde jaren 80 nummer, Push it van Salt N Pepa schalt over de straat. De mannen staan op de stoep te dansen. Korte tijd later stopt een politiewagen, en de muziek wordt zachtjes gezet. Als de politiewagen bijna de bocht om is, beginnen de mannen weer te dansen en wordt het volume weer opengedraaid. Dit is een glimp van het oude San Francisco dat ik te zien krijg. De stad die relaxed is, en waar alles kan. Ondanks alle daklozen en het beklemmende gevoel dat ze me geven, kijk ik door dit momentje toch stiekem weer uit naar een volgend bezoek aan deze stad. Ik glimlach als ik de mannen zie staan te dansen op de tonen van Like a Virgin van Madonna en ga weer zitten op mijn stoel. Verder tikken aan het avontuur van deze dag…..
