Wie kent het spreekwoord: “Hij is in Rome geweest, maar heeft de Paus gemist.” niet? Vandaag was het ons bijna gelukt om een eigen versie van dit spreekwoord te maken. “Ze zijn in de Rocky Mountains geweest, maar hebben de bergen gemist.”, zou het dan dienen te worden. Het leuke daaraan is dan weer de woordspeling met het laatste woord in onze eigen versie van het spreekwoord.
Het is inmiddels al vrij algemeen bekend dat wij sinds vorige week woensdag niet het meest geweldige weer hebben gehad. Koude, sneeuw en mist zijn ons de afgelopen week al meer ten deel gevallen dan ons lief is. Of om het met Marieke d’r woorden te zeggen: “Ik heb al genoeg sneeuw gezien voor de komende vijf jaar.” Zo waren ook de voorspellingen voor vandaag niet bijster goed. Kou, mist en sneeuw, dat was hetgeen ons voorgeschoteld zou worden. Grote vraag was ook nu weer, zijn de wegen wel open? Een korte controle op het internet leerde ons dat we vandaag wel dat geluk hadden. Eerste stop was bij een alleraardigste kapel boven op een rots. Speciaal voor ons hadden ze deze in de steigers gezet, zodat we het niet van dichtbij konden bekijken.
Volgende stop was Lilly Lake alwaar wij op een schitterende spiegeling van de Rocky Mountains werden getrakteerd. So far, so good dus. Geen sneeuw en geen mist. Al waren we van het laatste overtuigd dat we dat nog wel te zien zouden krijgen.
En inderdaad. Mist. Prachtig was het om te zien hoe de mist aftekende tegen de sneeuw die er inmiddels ook lag. We hoopten nog dat als we hoger zouden komen, we wel boven de mist uit zouden komen. Op het moment dat onze hoogtemeter 3713 meter aangaf, waren we op het hoogste punt van de dag. Gelukkig voor ons, was er aan de omgeving niets veranderd. We maakten een stop en genoten van het uitzicht in de ijzig koude wind.
Daarna weer snel de auto in, op weg naar het hoogst gelegen bezoekerscentrum van alle Nationale Parken in de VS. Wellicht dat ze daar iets hadden om de inwendige mens op te warmen. Drie warme chocomelk en een koffie. Of we het nu zo kou hadden, of dat de warme drank niet zo warm was als we hadden gehoopt, weten we niet, maar feit is dat we zo alles naar binnen klokten. We reden verder en stopten op een bijzondere plek om te picknicken. Namelijk de Continental Divide. Links van de auto stroomt al het water naar de Golf van Mexico, terwijl het water rechts van de auto richting de Golf van Californië stroomt.
We rijden verder, en plotseling klaart het op. We genieten nu van prachtige vergezichten in de Rocky Mountains. We stoppen met grote regelmaat en trotseren de ijzige wind die ons om de oren snijdt.
Korte tijd later zien we dat ook de temperatuur behoorlijk omhoog gaat en maken we een stop. We besluiten om een wandeling door een vallei te gaan maken. Dit klinkt nu alsof dat heel spontaan is besloten, maar deze wandeling staat gewoon keurig in ons ‘road-book’ vermeld. De wandeling is niet heel spectaculair, maar zeker wel de moeite waard. Daarna rijden we door naar het plaatsje Great Lake. We zetten Jack & Elly daar af, zodat ze van de winkeltjes kunnen genieten, terwijl wij door gaan naar Adams Falls. Een korte, maar redelijk pittige wandeling naar een waterval. De temperatuur is inmiddels zo ‘hoog’ geworden dat een trui en een jas overbodig lijkt.
De tijd is aangebroken om naar de volgende overnachtingsplaats te rijden. Onderweg wordt het weer mistig. Zo mistig dat we blij zijn dat een lokale automobilist die blijkbaar de weg kent voor ons rijdt. Als we de Rocky Mountains uit zijn, is ook de mist verdwenen. Als we deze avond kijken hoe het met de status van de weg is, zien we dat deze vanmiddag is afgesloten omdat het zicht te slecht was. Hebben we eindelijk een keer geluk met het weer gehad vandaag.
