Dat de afstanden in Amerika iets groter zijn dan wij gewend zijn, is algemeen bekend. Voor vandaag stond een bezoek aan Yosemite NP op het programma. Van ons hotel naar de ingang van het park was het bijna twee uur rijden, wat automatisch betekend dat je ook weer twee uur terug dient te rijden van het park naar het hotel. Een logisch gevolg is dan dat de wekker gewoon ‘s ochtends om kwart voor zes afgaat. Op het gemak douchen en ontbijten, om vervolgens fris en met een gevulde maag om zeven uur in de auto te zitten.
Eerste doel van de dag is Starbucks. We gaan naar binnen en ik bestel vier cappuccino van het formaat Tall. Mevrouw aan de kassa begint te tikken op het touchscreen van de kassa, en op het display wat voor mij zichtbaar is, vliegen de bedragen voorbij. Eindtotaal $9-en-nog-wat. Ik vind het goedkoop, aangezien het normaal toch een paar dollar duurder is, maar niets bevreemd mij nog in dit land. Zal wel weer een of andere ‘Happy Wednesday’ actie of iets dergelijks zijn. Ik hou dat allemaal niet bij en heb er dan ook geen zicht op. Terwijl ik met mijn creditcard in de aanslag sta, draait mevrouw zich met één van onze bekers in haar hand om, en begint er koffie in te tappen. Koffie die bijna net zo zwart is als haar huidskleur. Ik zeg dat we geen koffie maar cappuccino hebben besteld. Ze begint weer te tikken, en nu komt er een bedrag op het display wat mij logischer lijkt. Ik ga weer met mijn creditcard in de weer, en ze vraagt ice-cappuccino? Ik zeg haar dat we gewone cappuccino wensen. Ze begint verwoed te schrijven en weer op de kassa te tikken. Ik heb er alle vertrouwen in dat het allemaal goedkomt als ze de vier bekers doorschuift naar haar collega. Ze vraagt of ik de kassabon wil, maar denk dat ik bij het aanschouwen van het stuk papier door de bomen het bos niet meer kan zien, én dat de bon van een dusdanige lengte is, dat er haast een boom voor nodig moet zijn. Mijnheer gaat aan de slag met zijn vier ontvangen bekers, en terwijl wij wat staan te keuvelen, wordt er plotseling een lading ijs in de eerste van vier bekers gedeponeerd. Ijs-cappuccino… We zeggen dat we gewone cappuccino hebben besteld. Mijnheer vraagt warm? Ik bedenk me dat dat toch logisch is voor een gewone cappuccino of het moet zijn dat Italië de afgelopen 24 uur afgezakt is naar de Zuidpool, maar zeg gewoon netjes “Ja, inderdaad. Warm.”
We arriveren in Yosemite NP, en terwijl we naar Bridal Veil Falls rijden, maken we hier en daar een stop. Het valt ons op dat er een laag mist overal in het park hangt. Als we de eerste keer stoppen en uitstappen weten we dat de mist, rook is. Jammer maar helaas heet het dan. De rook ontneemt het zicht op de enorme bergen. Marieke en ik zijn al twee keer eerder in dit park geweest, en hebben toen zo goed als alle hoogtepunten gezien. We gaan verder naar het bezoekerscentrum om wat informatie in te winnen. Volgende stop is de Yosemite Falls. Beide keren dat we hier eerder waren, waren deze watervallen opgedroogd, zoals wel vaker het geval is later in het jaar. Maar vandaag hadden we geluk. Het water stroomt weldadig over de rand heen, en bereikt de grond die 739 meter lager de grond. We genieten en vervolgen onze weg.
We willen naar het uitzichtpunt Glacier Point. Hoewel dat hemelsbreed slechts 2 kilometer is, is de rit over de weg 51 kilometer lang. We besluiten om op de weg erheen te stoppen bij een ander uitzichtpunt, genaamd Tunnel View. Als we gestopt zijn, ontdekken we dat het uitzicht adembenemend is. Niet omdat het zo mooi is, maar door het feit, dat door alle rook niets te zien is. Weer een gevalletje van jammer maar helaas.
Flexibel als we zijn, besluiten we iets anders te gaan doen, en we komen uit bij een korte wandeling door Tuolumne Grove, waar Sequoia’s te zien zijn. Aan het begin van de wandeling besluiten Elly & Jack om om te keren, aangezien Elly het vermoeden heeft dat deze wandeling voor haar toch aan de pittige kant is. We gaan met zijn tweeën verder en wandelen ruim vier kilometer over een behoorlijk steil pad langs verschillende van deze gigantische bomen. Uit een boom is een stuk gehouwen, zodat men er doorheen kan lopen. De grootte van het gat, is dusdanig dat men er in vroeger tijden wellicht doorheen kon rijden, maar de weg is vandaag de dag verboden terrein voor auto’s.
