Het heilige bonnetje

Dertig dagen geleden om 9 uur ’s ochtends gingen de inschrijvingen open voor een een rondleiding door King’s Palace. Een kamer in de grot van Carslbad Caverns National Park. En we dienden er snel bij te zijn, want er zijn maar 12 plaatsen voor 2 personen beschikbaar per rondleiding. Dus maximaal 24 personen mogen de grot per rondleiding bekijken. Per dag zijn er 2 rondleidingen. Allemaal vrij beperkt dus. We hebben het voordeel dat we in Nederland 8 uur eerder leven, dus vrijdagmiddag klokslag 5 uur zitten we klaar om in te loggen en twee kaartjes te bestellen. Het lukt ons, maar we zijn niet eens de eersten die boeken. Als we geboekt hebben, vinden we het prima en kijken niet meer of het echt nodig is om zo snel te boeken. Dat laatste hebben we zojuist wel even gecontroleerd. Het is nodig. Voor de komende 30 dagen zijn alle rondleidingen volgeboekt.

Klein nadeel van de rondleidingen is dat ze pas laat beginnen. We kiezen daarom voor de eerste rondleiding die om 10:15 begint. We dienen ons drie kwartier van te voren te melden. Aangezien het park op maar iets meer dan een half uur rijden van het hotel is, hebben we ruim de tijd. Uiteraard willen we onderweg naar het park een foto van het National Park bord maken, en ook nog enkele caches doen. Dat betekent dus uitslapen vandaag. Om 7 uur gaat de wekker en gaan we op het gemak ontbijten. De parkeerplaats bij het hotel is leeg. Dat komt omdat deze gisteren opnieuw is geasfalteerd en belijnd. In geen enkel hotel waar we de afgelopen weken zijn geweest is het druk, maar een parkeerplaats bij een hotel waar maar één auto staat, is toch wel een heel vreemd gezicht.

Tien minuten voor half tien melden we ons aan de balie in het park. We krijgen een groen bonnetje, waarop met rode stift het tijdstip van aanmelden, het aantal reserveringen en het tijdstip van de tour wordt geschreven. We dienen dit goed te bewaren. En al snel weten we waarom. Dit is namelijk niet zomaar een groen bonnetje. Het is het groen bonnetje der groene bonnetjes. Ik zou haast gaan denken dat het een heilig bonnetje is. Wat we vandaag ook willen gaan bekijken onder de grond. Dit groene bonnetje zal ons moeten begeleiden. Als we denken dat we zover zijn om met de lift naar beneden te gaan. Zwaaien met het groene bonnetje. Dan zal een ranger het lint voor ons openmaken, zodat we voor de lift kunnen wachten. Eenmaal beneden dienen we ons te melden bij de ranger met de strooien hoed. Uiteraard dienen we te zwaaien met het groene bonnetje. Als de rondleiding 10 minuten later begint. Zwaaien met het groene bonnetje. We dienen dan keurig als groep te volgen. Vooraan loopt een ranger, en de rij wordt afgesloten door een andere ranger. Als we dan bij het hek van de desbetreffende kamer in de grot komen, dienen we te zwaaien met het groene bonnetje. En als je denkt dat er met een half oog naar het groene bonnetje wordt gekeken, dan heb je het mis. Minutieus worden alle rode kladsels bestudeerd voordat je verder mag lopen.

Maar het is het allemaal waard. Al snel staan we in King’s Palace. Een enorme ruimte in de grot. We hebben alle tijd van de wereld om foto’s te maken en er wordt veel uitgelegd over het ontstaan van de grot. Uitleg die we al vaak hebben gehoord in de grotten die we hiervoor hebben bezocht. En toch… Hier is het anders. Minder statisch en klinisch. Kortom een stuk leuker. Het verhaal is hetzelfde, de toon anders. Anderhalf uur later is het gedaan met de rondleiding en kunnen we verder met ons programma van de dag.

Dat programma houdt een bezoek aan de Big Room in. Hier mogen we vrij rondlopen op ons eigen tempo. Maar ook hier diende een reservering voor gemaakt te worden. En ook hier zouden we weer dienen te zwaaien met het groene bonnetje. Wel, we hebben ons wezenloos gezwaaid, maar geen haan die er naar kraaide. Geen hond die het ook maar iets interesseerde. Kort gezegd, ze lieten ons links liggen. Gevolg is dat we in het duister tasten en gewoon aan de wandeling van de Big Room beginnen. Als we daar arriveren, dan weten we niet wat we zien. Big Room is geen understatement. Het is groot. Ruim 33.000 vierkante meter groot om precies te zijn. We proberen foto’s te maken waarop te zien is hoe gigantisch groot de ruimte is. We betwijfelen of het gaat lukken. De wandeling door deze ruimte is 2,5 kilometer lang. Wellicht dat dat een idee geeft over de grootsheid. We genieten volop en maken enorm veel foto’s. In de hoop dat er een paar lukken.

Iets voor de klok van half twee zijn we klaar om weer naar boven te gaan. Met de lift. Deze brengt ons in een minuut naar het 229 meter hoger gelegen bezoekerscentrum. Naar het groene bonnetje wordt niet meer gevraagd. We gaan naar een picknickplaats en lunchen. Het is warm. Zeker vergeleken met de aangename temperatuur van 13 graden in de grot, is de 38 graden die het buiten is toch echt warm. Na de lunch beginnen we aan een wandeling van een paar kilometer. Heel bijzonder is deze niet, maar ach, het loopt wel lekker door.

We komen bij de natuurlijke ingang van de grot. Het groene bonnetje dat we nog steeds als een klein heiligdom beschermen geeft ons ook toegang tot de natuurlijk ingang. Eerder hadden we bedacht dat we inmiddels wel voldoende grot hadden gezien, maar het is zo ontzettend warm dat we besluiten om toch maar de grot weer in te gaan via de natuurlijke ingang. Naar de heerlijke koelte. Iets na het begin van de afdaling staat dat er een ticket nodig is om de wandeling te vervolgen. Voorzichtig leggen we onze hand iets vaster op ons groene bonnetje. Een wandeling van twee kilometer zal ons naar beneden brengen waar de Big Room is en de liften zijn. Het lijkt wel of er geen einde aan komt. Continue dalen we verder af in Moeder Aarde. Een uur later zijn we beneden. Klaar om weer omhoog te gaan. Naar het groene bonnetje taalt niemand.

Ook op het programma stonden een scenic drive en een wandeling door Slaughter Canyon. Bij het reserveren lazen we dat deze laat in de zomer weer open zouden gaan. Toen we deze ochtend het begin van de scenic drive passeerden zagen we dat deze afgesloten was. Navraag leerde ons dat deze inderdaad niet open was. Verder zagen we nergens staan dat er iets niet open was. Op weg naar de parkeerplaats van Slaughter Canyon. 200 meter voordat we er zijn, is de weg afgesloten. Het lijkt ons niet verstandig om de auto langs de smalle weg te parkeren en we besluiten om een paar caches te doen voordat we gaan eten. Delen van deze spontane route zijn onverhard en, ondanks dat het landschap niet heel bijzonder is, genieten we volop.

Na het eten zoeken we op hoe het nu precies zit met het feit dat we de laatste wandeling van vandaag niet konden doen. We zien een update over de afsluitingen van eind augustus. Vorig jaar is het park overstroomd, en de reparaties aan de wegen en wandelpaden zitten heel erg tegen. Alles gaat nu pas in de lente of zomer van 2024 open. Jammer dat men dit niet gewoon in het bezoekerscentrum heeft aangegeven. Iets wat ze in alle andere Nationale Parken wel doen. Het groene bonnetje ligt inmiddels links van het toetsenbord. Aangezien het een stuk minder heilig is als dat we dachten, zou ik wel een heel heilig boontje zijn als ik zou zeggen dat het nooit daar zal belanden waar uiteindelijk vele bonnetjes terechtkomen. Inderdaad, de prullenbak.