We hebben besloten om vandaag weer een wandeling te maken in de gemeente waar we verblijven. Om binnen de grenzen daarvan te blijven is ook niet zo moeilijk. Met ruim 1850km² is de gemeente bijna 21 keer zo groot als Eindhoven.
We hebben weer een Ortenauer Sagenrundwege uitgezocht voor vandaag. Ook dit is een pittig rondje. Ruim 14 kilometer en bijna 600 meter omhoog volgens de beschrijving. Klein nadeel is wel dat de parkeerplaats meer dan een kilometer van het startpunt is verwijderd. Die komen dus nog bovenop die ruim 14 kilometer.
Zoals gezegd is de gemeente hier groot. We rijden in iets meer dan een uur naar het plaatsje Seelbach. De weg erheen is zeer fraai te noemen. Het belooft vandaag droog te blijven, dus dat geluk hebben we. Met een verwachte temperatuur van 21 graden is het wel een beetje aan de warme kant, maar daar kunnen we toch niets aan veranderen. Als we de auto hebben geparkeerd zoeken we eerst een gelegenheid op waar we iets kunnen drinken. Veel is er niet in het dorpje, dus komen we uit bij de plaatselijke bakker. We bestellen ieder een Latte Machiato, maar we hebben pech. De luxe bonenmachine is defect. Er is wel echte koffie aldus de verkoopster. Aangezien er niet veel keuze is, bestellen we die maar. Nog geen halve minuut later horen we het overduidelijke geluid van een Senseo. Tja, dat mag je ook geen echte koffie noemen. Maar voor drie Euro per kop hebben we wel iets waar cafeïne in zit. Als Marieke even later wil pinnen, dan snauwt de verkoopster dat enkel geld wordt geaccepteerd. We zijn wel iets anders gewend in ‘Die Heimat’.
Maar goed, we beginnen aan de wandeling en al snel zien we de burcht waar we naartoe gaan. Nog wel in de verte. Volgens een bordje dat we even later passeren is het nog 6,5 kilometer lopen daarheen. Aangezien we niet de snelste wandelaars zijn, zal dat nog wel een paar uurtjes duren denken we. De uitzichten zijn weer schitterend en de Sagen die we onderweg lezen zijn weer leuk. Naarmate we dichter bij de burcht bovenop de berg komen, komen er meer wolken voor de zon en wordt het kouder en kouder.
We werpen een blik op buienradar en zien dat er een buitje aankomt. Het geluk is met ons en rond lunchtijd arriveren we in een speeltuin waarin een knalroze koets staat. Onder het mom van ‘dan blijven we in ieder geval droog’ gaan we als twee prinsessen in de koets zitten. Het houten paard dat ingespannen staat, reageert niet als we aan de teugels trekken.
We doen de jas weer aan en wandelen verder. We bewonderen dat wat over is van de burcht en na een goede drie kwartier verlaten we deze weer. Via een pad met verschillende spelletjes (dus oponthoud) wandelen we naar beneden. Ik bestijg een houten zwijn, maar ook deze weet ik niet aan te sporen. Als we beneden zijn, steken we een drukke weg over en gaan een andere berg weer omhoog. Op weg naar de volgende burcht. Althans wat daar van over is. Wel leuk. En twee ruïnes in één wandeling is iets wat we niet vaak tegenkomen. Na het bezoek aan de tweede burcht begint de tweede afdaling. En deze is pittig. Steil en veel losliggende stenen maken dit niet tot een pretje.
Als we weer in het dorp zijn, komen twee kinderen ons tegemoet gelopen. De oudste van de twee heeft een gebreide muts op. En niet zomaar een gebreide muts, maar zo eentje met van die flapjes aan de zijkant. Uiteraard ook gebreid. Goed, we hebben inmiddels wel weer een jas aan, maar een muts met flapjes aan de zijkant is toch wel lichtelijk overdreven.
Als de kinderen bijna bij ons zijn, draaien ze om en rennen terug naar waar ze vandaan komen. Ze hebben daar een klein ‘winkeltje’ gemaakt. Ze hebben voor ons een ‘Überraschung’, we nemen het dankbaar aan, en bedanken hun in de vorm van klinkende munt daarvoor. We lopen verder met een half WC-rolletje dat kundig is dichtgevouwen en met een touwtje is dichtgeknoopt verder. We maken het al wandelend open. Als we zien wat er inzit, glimlachen we beiden van oor tot oor. We draaien om, om de twee kinderen nogmaals te bedanken voor het mooie kado. Het kan haast niet anders of die kinderen hebben nu al een enorme hoeveelheid mensenkennis, want naast een knoop en een knikker zitten er ook nog eens twee dobbelstenen in. De wereld lijkt meteen een beetje mooier te worden. Al is het maar voor even, het voelt als een sprookje dat in deze Sagenrunde verwerkt zou moeten worden.
En die twee dobbelstenen? Die krijgen een ereplaatsje bij ons in de kast, zodat we nog vaak aan dit getikte avontuur kunnen terugdenken als we ze weer zien liggen.
