Vandaag waren de weergoden ons erg goed gezind. Een zonnetje, prima temperatuur en geen wind. Een uitgelezen dag om te gaan schieten. Iets dat al erg lang op mijn verlanglijstje staat om tenminste eens in je leven meegemaakt te hebben. In ons kleine kikkerlandje komt er dit niet van omdat het moeilijk is om een betrouwbare en betaalbare schietbaan te vinden. Bovendien is buiten schieten ook nog iets anders dan op de schietbaan. Rob en Tracy weten al langer van deze wens, dus indien mogelijk zouden we dit jaar gaan schieten. Voor Paul is het niet zo zijn ding, maar wil mij met alle liefde gezelschap houden. Zo gezegd, zo gedaan. En na de auto volgepakt te hebben met schietschijven, kogels en uiteraard de diverse wapens op weg naar het gebied waar geschoten mag worden. Het was vandaag niet druk, dus sta/zit je elkaar niet in de weg en heb je geen last van rondvliegende kogels. Dit laatste is zowieso geen probleem, want er gelden duidelijke afspraken. Je laat de ander weten als je naar je schietschijven wilt lopen en andere hobbyisten houden keurig hun wapens gedeisd totdat het ‘sein’ weer op groen gaat.
Om te beginnen hebben we met een geweer geschoten. Om het wat makkelijker te maken, wel vanuit de luie stoel, zodat ik dit toch wel zware wapen niet vast hoef te houden. Na enige oefening, is het me gelukt om de \’metalen\’ beestjes de spreekwoordelijke nek om te draaien. Uiteraard metalen-beestjes want daarvoor zijn we net iets teveel dieren-liefhebber. (Op die ene eekhoorn na, maar daarover later meer…). Nadat ook Paul nog een aantal magazijnen leeggeschoten had, was het tijd om een ander wapen ter hand te nemen.
Op naar het eerste pistool. Een .22. Een redelijk licht wapen, dat zelfs voor mijn beperkte spierbundels te hanteren is. De terugslag viel enigszins mee, en na enige oefening lukte het ook hier om de schietschijf in het midden te raken. Natuurlijk was een bulls-eye teveel gevraagd van het goede. De mensen naast ons waren inmiddels aan het schieten met zwaarder geschut en dat maakte dat ik erg blij was met de blitse roze oorbeschermers.
Het beste hadden we voor het laatst bewaard, zoals dat hoort. Rob had nog een Glock in de aanbieding. Eén van een zwaarder kaliber dan wij in Nederland gewend zijn. Met grotere kogels, meer geluid en de daarbij behorende sterkere terugslag. Uiteraard was ik hierop voorbereid, maar je weet niet op welk moment die gaat komen en daardoor komt het toch nog onverwachts. Na het schot gelost te hebben stond het wapen niet meer horizontaal, maar verticaal. Dat zal wel niet de bedoeling zijn, en ik heb het met dit wapen dan ook maar bij één poging gehouden. Maar gek genoeg was die poging wel mijn beste pistoolschot van de dag. Hiermee is een wens in vervulling gegaan en indien de kans zich voordoet, ga ik graag nog een keer op herhaling.
_________________________________________________________________________
Voor mij geen aspiraties om Lacey te versterken als ze op pad gaat. Bovendien dient Lacey vergezeld te worden door haar vrouwelijk partner Cagney. En aangezien ik de laatste keer dat ik heb gecheckt niet aan het genoemde criterium van vrouw voldeed, ben ik blij dat Rob & Tracy ook de mogelijkheid boden om ver terug in de tijd te gaan. De middeleeuwen om precies te zijn. Na het schieten met vuurwapens gingen we op weg naar de schietbaan voor de klassieke pijl en boog. Alhoewel klassiek. Het monster waarmee geschoten diende te worden, zag er alles behalve klassiek uit. Het was een model dat ik in Nederland nog nooit gezien hebt. Volgens mij zou je er in een gemiddelde actiefilm niet mee voor schut lopen.
Nu is het om goed en gericht te schieten niet echt verstandig om te doen alsof je in een actiefilm speelt. Veel te gevaarlijk ook nog bovendien. Nee, dit is ander koek dan schieten met een pistool, waarbij het ‘slechts’ een kwestie is van mikken en de trekker overhalen. Dit vergt spierkracht gecombineerd met opperste concentratie en een gebalanceerde ademhaling.
Na een gedegen uitleg over hoe het allemaal werkt, werd het tijd om het eerste schot te lossen. De afstand tot de roos? Iets meer dan negen hele meters. Ik zag mezelf de pijl al mijlenver overschieten, maar nee, wonder boven wonder raakte ik het doel. En nog eens niet zo slecht ook. Na een paar pijlen geschoten te hebben, vond Rob het tijd om de boog iets beter af te stellen. Opnieuw schieten, maar nu van een dubbele afstand. Wonder boven wonder ging ook dit boven verwachting goed, en had ik het lef om de afstand tot 30 yard te vergroten. Hoewel ik nu toch al een behoorlijk aantal pijlen had afgeschoten, verbaasde ik me over het feit dat het spannen van de boog me, gevoelsmatig, minder kracht kostte dan de eerste keren. De pijlen bleven netjes doel treffen in de gewenste groepjes, en na de 40 yard, werd besloten om de afstand te vergroten tot 60 yard (iets meer dan 55 meter). Het doel was nu toch wel behoorlijk ver weg, en ik verwachtte dan ook dat het nu toch echt tijd werd dat ik het doel zou gaan missen. Niets was minder waar.
Ondertussen was Rob gezellig tezamen met mij aan het schieten, toen hij achter zich een eekhoorn spotte op 63 yard (57.6 meter), zittend op een betonnen rand. Hij besloot om een poging te wagen. Op het moment dat Rob de boogpees losliet, floot Tracey. De eekhoorn schrok hiervan op, en daardoor miste Rob op een haar na de eekhoorn. Drie man blij dat het beestje vanavond gewoon weer met zijn kinderen kan spelen. Één man balend over het feit dat zijn pijl gebroken was op het beton.
Vol zelfvertrouwen vroeg ik aan Marieke of ze het fruit uit de auto wilde halen, en een appel op haar hoofd te zetten. De laatste keer dat Marieke heeft gecheckt, was ze niet mijn zoontje. Dus kon ik het vergeten om voor Willem Tell te spelen.
