Vandaag de tweede dag in Point Reyes National Seashorse. Eigenlijk hadden we voor vandaag andere plannen, namelijk het bezoeken van twee stranden, die zoals de foto’s deden vermoeden de moeite van het bezoeken waard waren. Maar gisteren hadden we al besloten dat deze stranden zullen moeten wachten tot een volgende reis, aangezien Point Reyes ons dermate kon bekoren, dat we er nog een dagje van wilde genieten. En we hebben niet het idee dat de stranden weg zullen drijven, dus kunnen die best voor een later moment bewaard worden. Er moet immers nog iets te wensen over blijven. Na gisteren de schitterende Lagune gezien te hebben, waren we zeer benieuwd wat voor moois we deze dag voorgeschoteld zouden krijgen. Na een kort bezoek aan het bezoekerscentrum zuidwaarts gereden naar de vuurtoren. Dit is het bekendste plekje van het park en prijkt dan ook op veel souveniers. De weg ernaartoe was wat winderig, ondanks dat er minder wind stond dan gisteren. De temperaturen bleven wel onder die van gisteren hangen. Boven op het platform aangekomen met zicht op de vuurtoren, hebben we zelf kunnen ervaren dat dit het meest winderige stukje langs de oceaan is. Maar ook hier gold, het uitzicht was fantastisch. De oceaan was vanaf dit punt opmerkelijk rustiger dan van beneden afgezien.
Na een paar foto’s geschoten te hebben, weer terug richting auto om een volgende wandeling te gaan doen. Onderweg zijn we nog twee jonge wampities tegen gekomen. Dit zijn niet de enige dieren de we vandaag hebben mogen zien. Ook een verdwaalde olifanten-zeehond en een groep olifanten-zeehonden hebben we mogen aanschouwen. evenals vele mooie vogels. Als iemand als hobby ‘vogelen’ heeft, kan hij hier zijn hart ophalen (note van Paul: Voor onze Belgische lezers, Marieke bedoelt hier de Nederlandse betekenis van vogelen en niet de Vlaamse). 45% van alle voorkomende vogelsoorten in de VS komen in dit park voor.
De volgende wandeling bracht ons naar chimney-rock. Hier kon je echt merken dat je op het uiterste puntje land stond. Ook hier waaide het weer erg hard. De bordjes waarschuwen dat je niet te dicht bij de rand mag komen, het kan namelijk zo maar eens gebeuren dat je een paar passen naar voren geblazen wordt, waardoor je het idee hebt dat je over de oceaan kunt vliegen. Ik denk echter dat je bedrogen uitkomt en er van een zachte landing geen sprake meer is. Onze voeten dus maar even stevig op de grond gezet voor een foto te maken en vlug weer terug naar het eigenlijke pad. Op het einde van het pad stonden een paar bankjes en we vonden dit wel een mooi plekje voor het nuttigen van een kleine lunch. Het komt ten slotte niet iedere dag voor dat je kunt lunchen met uitzicht op de oceaan.
Ook het uitzichtpunt op de zeehonden hebben we maar even vluchtig bekeken. Er lagen inderdaad een aantal zeehonden, maar het aangezicht was lang niet zo fraai als langs Highway 1. Zo verwend als we zijn, mogen we dit toch wel concluderen. Waar ze bij Highway 1 aan onze voeten lagen, hadden we hier welhaast een verrekijker nodig. De wandelingen in dit park waren met tijden lastig te noemen. Het was niet zozeer de lengte ervan, als wel de zwaarte. We besloten om nog enkele korte stops te maken en vervolgens het park te verlaten. Een van de laatste stops, liet ons weer een heel ander landschap zien. Het laat zich het beste vergelijken met een patchwork deken, maar dan van diverse vetplanten tegen een heuvel geplakt met op de achtergrond de oceaan.
Moe maar zeker voldaan zijn we al cachend teruggegaan naar het hotel. Maar niet zonder een stop te maken bij de Starbucks om daar even op ons gemak een potje Haggis te doen onder het genot van een welverdiende cappuccino.
