Vandaag weer op weg naar de VS. Voor de 6e keer om precies te zijn. Deze ochtend in alle vroegte richting Schiphol gereden om daar langzaam maar gestaag op weg te gaan naar Boston. We hadden geen idee wat ons te wachten stond, aangezien de regels omtrent de elektronica voor degene die zijn weg naar Amerika wil zoeken wederom veranderd zijn. Gelukkig voor mij, wist ook de douanier niet wat hem te wachten stond, toen hij vroeg of ik alles wat ook maar enigszins op een kabel leek apart in een bakje wilde leggen. Ik verzocht hem om het kleine bakje dat hij mij aanreikte om te wisselen naar twee grotere bakken, waardoor hij een beetje verward uit zijn ogen ging kijken. Toen de laptoptas van de kabels was ontdaan, waren de twee bakken vol. Enthousiast vertelde ik de douanier dat ik nu klaar was om aan de volgende tas te beginnen. Nog net niet naar adem snakkend reikte hij weer twee grote bakken aan, waarop ik hem verzocht om er nog een paar meer aan te geven. ‘Komt er nóg meer?’, stamelde hij verbaasd, terwijl zijn blik afdwaalde naar de achter mij groeiende rij met mensen. ‘Sommige hobby’s komen nu eenmaal met veel kabels’, antwoordde ik, en stoïcijns ging ik door met het uitpakken van mijn tas. Uiteindelijk toch vlotjes door de veiligheidscontrole heen gekomen en voordat we het wisten zaten we in het vliegtuig op weg naar Boston.
De vlucht verliep voorspoedig, en voordat we het wisten zagen we de Amerikaanse vlag al wapperen op het vliegveld. Na een korte sanitaire stop, was het aansluiten in de rij en na vijf kwartier stonden we bij een niet zo vriendelijke vrouwelijke douanier, die voor ons al verschillende mensen terugstuurde om vage redenen, de gebruikelijke vragen te beantwoorden. Marieke eerst.
Douanier: ‘Werk?’
Marieke: ‘Ambtenaar.’
Douanier: ‘Vind je dat leuk?’
Marieke: ‘Ja.’
Douanier: ‘Ik niet.’
Na het afstaan van een kopie van de 10 geboden, was het mijn beurt.
Douanier: ‘Werk?’
Ik: ‘Verpakkingsindustrie.’
Douanier: ‘Dat doet mijn man ook. Maak jij ook van die verpakkingen die je niet open krijgt?’
Ik: ‘Misschien een mes gebruiken?’
Douanier: ‘Is een goed plan. Veel plezier in de VS.’
Tot zover dus de Planes in dit verhaal, dan de Trains, al moet ik wel zeggen, dat chronologisch gezien nu eerst de auto’s zouden komen, maar als ik me daaraan zou houden, strookt het verhaal niet meer met de naar de film genoemde titel van dit verhaal. Maar aangezien dat sommigen toch al denken dat ik niet spoor, is de stap naar het tweede deel niet zo heel groot. Treintjes dus. Afgelopen week was ik op zoek naar geocaches die ‘hot’ waren. Daarbij viel mijn oog op een cache in het plaatsje Needham, vlak in de buurt van Boston, genaamd The Depot. Foto’s die hierbij waren geplaatst, toonden miniatuurbouwwerkjes, en een grote modelspoorbaan. En dat allemaal midden in de bossen. Genoeg reden dus om dat deze middag eens met eigen ogen te gaan bewonderen. Al snel zagen we de eerste bewaker, gewapend met een heus kanon, staan om al dit fraais te beschermen.
Is het iets om speciaal voor deze kant op te gaan? Nee, absoluut niet. Was het de moeite van het bezoeken waard? Absoluut wel. We hebben genoten, en dit was ideaal om een korte tijd te overbruggen tussen vliegtuig en diner.
Tja, en dan de auto. Om eerlijk te zijn, droom ik al jaren van een ‘echte’ Amerikaan om mee rond te toeren. Nimmer hadden we de kans, tot vandaag. Ééntje stond er te pronken in de rij van auto’s waaruit we mochten kiezen. Niet een Chevrolet Impala of een andere burgermansauto, maar een heuse Dodge Charger. Zo’n geweldige Muscle Car, zo’n benzineslurper, zo’n auto waarbij je bij het zien ervan denkt, ‘dit is één van de redenen waarom ik naar Amerika wil gaan.’
