De route richting het doel van vandaag was vrij eenvoudig. Na 195 kilometer, sla rechtsaf. Na 58 kilometer, sla linksaf. U heeft uw bestemming bereikt over 116 kilometer. Uw bestemming bevindt zich rechts. Zo heel moeilijk hoeft dat toch niet te zijn. Toch? Dat dacht ik ook, tot het moment dat ik linksaf diende te slaan, en er alleen een straat naar rechts was. Tja, dan wordt het toch moeilijk en rijd ik en passant gewoon de verkeerde straat in. Gelukkig zie ik snel de fout in, en kunnen we na een 180 graden bocht gewoon de route vervolgen.
De weg is lang, maar we zien onderweg van alles. Het doel is Organ Pipe Cactus National Monument. We hebben geen idee wat we van dit park kunnen verwachten. Op internet hebben we er uiteenlopende berichten over gelezen. Van vernietigend tot lovend. Mede daardoor leek het ons verstandig om het maar met eigen ogen te gaan bekijken en ons te laten verrassen. We rijden naar het bezoekerscentrum om een speldje van het park te kopen. Helaas hebben we pech, want ze zijn alles aan het tellen en kunnen daardoor niets verkopen. De dame die ons dit vertelt komt nogal prikkelbaar over. Dat zal wellicht iets met de omgeving te maken hebben. Ik zie dat er al speldjes geteld zijn en zeg dat er 44 zijn. Ik vertel de medewerkers dat als ze een pen pakken, ze heel eenvoudig dat getal kunnen doorstrepen en er dan voor in de plaats 43 neerschrijven. Ik geef ze dan geld, en alles is opgelost. De man in de ruimte begrijpt deze kinderlijk eenvoudige logica gelukkig en wij kunnen tevreden de winkel weer verlaten. Veel is er in dit park niet te doen. Wandelingen zijn er niet. Verder zijn er twee rondritten die je met je auto kunt doen. Een korte en een lange. Voor de lange rondrit heb je terreinwagen nodig. Aangezien we die niet hebben, blijft er alleen de korte rondrit van 21 kilometer nodig. De man in de ruimte vertelt ons dat we daar bijna anderhalf uur voor nodig zullen hebben en overhandigt ons een boekje met daarin extra informatie. We beginnen aan de rondrit, en we genieten. Zoveel cactussen hebben we nog nooit gezien. En ook nog eens zoveel verschillende. We stoppen dan ook om de haverklap om foto’s te maken en een klein stukje te wandelen. En dat allemaal bij een temperatuur van bijna 40°C Bijna vier uur later lopen we de ruimte weer binnen, en geven het boekje weer aan de man terug.
De rit richting ons hotel zal ongeveer een haf uur in beslag nemen. We zijn iets of wat aan de vroege kant. We zijn maar een paar kilometer van de Mexicaanse grens verwijderd. We weten dat het niet verstandig is om die grens over te gaan, dus dat doen we dan ook niet. Maar we bedenken wel dat het een leuke uitdaging is, om alle geocaches te vinden die er verstopt zijn tussen de Mexicaanse grens en het eerste plaatsje in de Verenigde Staten, Why. Wees niet bevreesd, ook wij hadden nog nooit van dit gehucht met deze iets of wat vreemde naam gehoord. Maar de onszelf opgelegde queeste voltooiden we glansrijk door langs de weg van 45 kilometer alle 7 geocaches te vinden. En waarom??? Gewoon…. Omdat het kan.
