Het begint wat saai te worden, maar ook voor vandaag staan er vele kilometertjes op de planning. Het is natuurlijk ook een hele reis, om van Houston naar San Francisco te rijden. Maar we wilden nu eenmaal een stop inbouwen in het door ons geliefde Cottonwood. En dat ligt nu eenmaal niet naast de deur.
Groot voordeel is wel, dat we nu eindelijk eens tijd kunnen maken om Mono Lake met een bezoekje te vereren. Iets dat al lang op ons wensenlijstje staat, maar er telkens om uiteenlopende reden bij in schiet.
Toen we vanochtend op stonden, was het nog altijd koud en wat regenachtig. Het is een hele overgang van 38 graden naar de 5 graden van gisteren. En van brandende zon naar regen. Maar goed, de auto is uitgerust met ruitenwissers, wat dan weer een meevaller is. Ik kan verklappen dat we de ruitenwissers vandaag goed gebruikt hebben. Het was een dag met vreemd weer. Van donkere wolken, tot een zonnetje, tot regenbuien.
De eerste stop brengt ons bij een heus ski gebied. We hebben allerminst de intentie op de latten onder te binden, maar het brengt ons hopelijk wel naar drie webcamcaches. Een aangezien die van een uitstervend ras zijn, willen we die graag meepakken. Mammoth Lakes is de plaats waar we na ruim twee uur rijden halt houden. In 2006 hebben we in deze plaats al eens geslapen. De eerste webcam is een makkie. Deze ligt in het dorp zelf en wordt snel door ons gespot en de foto gemaakt. Webcam twee en drie bevinden zich verder weg. Hiervoor zullen we of een kostbare rit met de kabelbaan moeten maken of de benenwagen moeten nemen. Voor het geld dat we uit zouden moeten geven voor de kabelbaan, had ik wel een luxe dichte gondel verwacht en niet een ouderwetse open stoeltjeslift. Zo één waarvan ik altijd bang ben dat als hij halt houdt je eruit kiepert. Volgens mij is me dat samen met oma al eens gebeurd in Coo. Maar we hoeven de keuze van de stoeltjeslift of de benenwagen niet zelf te maken. Om 9:15 uur als we aankomen, staat de stoeltjeslift roerloos voor zich uit te kijken. Bij de ticketverkoop lijkt ook nog niemand aanwezig. De benenwagen dus maar. Het zal een pittige klim worden. Het gebied is eigenlijk ook niet bedoeld als wandelgebied. Maar echt als skigebied en in de zomer geschikt voor mountainbikers. Vol goede moed beginnen we eraan. We zien dat het kwik gedurende de wandeling zakt naar 1 graad. We zijn wel uitgerust met lange mouwen en een jas. En hebben als het moet één paar handschoenen om te delen. Halverwege bedenk ik me dat de handschoenen overbodig zijn. Het is zo’n pittige gang bergopwaarts dat het zweet eerder uitbreekt dan dat handschoenen nodig zijn.
We komen langzaam aan dichter bij een wit goedje, dat ik liever niet zie. En al helemaal niet om doorheen te lopen met op sommige plaatsen stenen onder de sneeuw. Maar het is gelukkig wel droog. Dat dan weer wel. We vinden het ook wel weer iets hebben om een achterkant foto in de sneeuw te maken. Dat wordt nog een paar stapjes extra glibberen. Maar goed, het is voor een goed doel. Alleen het idee dat er thuis deze winter weer sneeuw en gladheid voor kan komen, doet een mens overwegen om naar een warm oord te gaan emigreren. Na een lange tocht zijn we heelhuids bovengekomen, zonder een glijpartij. Dat is al een compliment waard. Ook beide webcamcaches lijken geslaagd. Wat wil een mens nog meer? Misschien op het gemak naar beneden en genieten van een warm bakje koffie. Zo gezegd zo gedaan. We vonden dat we na de pittige klim en een wat snellere afdaling de koffie wel verdiend hadden. Etappe 1 van de dag is al weer geslaagd te noemen.
Op naar Mono Lake. Deze stop overtreft toch wel onze verwachtingen. De zogeheten Tufa’s zijn een heel bijzonder gezicht. Midden in het meer komen er ineens kalktorentjes naar boven. En niet één, nee ze zijn met velen. Op de foto’s die we gezien hebben zijn ze wel iets smaller dan de exemplaren welke wij vandaag gezien hebben. We maken een wandeling langs de kustlijn en aanschouwen de torentjes. We zien aan de bordjes die er geplaatst zijn dat het meer in de loop van de tijden steeds meer aan inhoud inboet. Het is schrikbarend te zien hoe veel meer meer er was eind jaren 50 dan dat er vandaag de dag is. Er wordt geprobeerd om het meer wat meer inhoud te geen, maar dat kost tijd. We merken op dat we lekker in het zonnetje kunnen wandelen en we zien dat het kwik hier gestegen is tot een aangename 12 graden. Dat voelt al weer een stuk beter aan. Na een groot aantal foto’s gemaakt te hebben, gaan we verder. We hebben nog een hele rit voor ons.
De laatste rit brengt ons naar ons hotel in South Lake Tahoe. We besluiten om nog een extra stop in te lassen om naar een waterval te gaan kijken. De weg er naartoe is lang, maar niet saai te noemen. Het is een mooie route met een wisselend landschap. Net zo wisselend als het weer vandaag. Ik probeer vanuit de auto nog enkele foto’s te maken die de landschappen in beeld zouden moeten brengen.
Het laatste stuk naar de parkeerplaats van de waterval is weliswaar geasfalteerd, maar daar is ook alles mee gezegd. We hebben zandpaden gehad die er beter aan toe waren. Het is slechts een wandeling van twee kilometer op en neer naar de waterval, maar het pad ligt bezaaid met lossen stenen en steentjes. Ook nu hebben we wel weer geluk dat we droog kunnen wandelen. Wel is de jas nog steeds nodig, want het kwik is weer gezakt naar 5 graden. De waterval is aardig, maar niet echt spectaculair te noemen. We zijn er nog niet uit of hij het omrijden wel waard was. We moesten nog een beetje doortippelen, wilden we niet in het donker komen te lopen, want het begint al vroeg te schemeren.
We zijn ook vandaag weer tevreden met hetgeen we gezien hebben. Ondanks de lange reisafstand is het gelukt om nog veel leuke dingen onderweg te doen.
