Al enkele dagen zien we op TV en op Social Media niets anders dan schreeuwende berichten dat de regio rondom Phoenix vanaf vandaag tot en met aanstaande woensdag te maken zal krijgen met extreme regenval en dat er overstromingen zullen plaatsvinden. Zijn wij nog gewend met code geel, oranje of rood. Hier hebben ze nog enkele gradaties meer. Zo is er ook nog paars en daarbovenop nog zelfs donkerpaars. En als we alle berichten moeten geloven, dan is donkerpaars nog voorzichtig ingeschat. We krijgen het idee dat al het hout bij de bouwmarkten in een straal van 250 kilometer rondom Phoenix moet zijn uitverkocht en dat talloze mensen een nieuwe Ark aan het bouwen zijn. Maar als we op een reguliere weer-app kijken, dan zien we eerlijk gezegd niets om ons zorgen om te maken. In een week tijd zal er in de buurt van ons hotel ongeveer 45mm regen gaan vallen. Goed, voor een plaats waar het normaal gesproken in oktober rond de 40 graden Celsius is, is dat behoorlijk veel. Maar om dan meteen een alarm eruit te doen…. Ons lijkt dat iets Over the Top.
Maar om het zomaar terzijde te leggen gaat ons nu ook weer iets te ver. De waarschuwing voor kans op overstroming gaat vandaag na de middag in. We besluiten om op tijd op pad te gaan voor de eerste wandeling van vandaag. De wandeling begint in The Lost Dutchman State Park. Entree $20,- maar liefst. Het meest frappante van alles, is dat men dezelfde wandeling ook kan beginnen vanaf een parkeerplaats 800 meter buiten het park. Er is dan geen entree. En dan ben je gewoon Nederlander en parkeer je dus gewoon 800 meter verderop. Als we het park naderen, slaan verschillende auto’s de toerit naar het park op. Wij rijden verder naar de andere parkeerplaats waar plaats is voor een stuk of 7 auto’s. Er is nog voldoende plek. Het enige wat wij denken is: “Rare jongens… Die Amerikanen.”
We beginnen aan de wandeling. Het pad is goed begaanbaar en gaat langzaam omhoog. Geen enkel probleem voor ons. Na iets meer dan 2 kilometer, begint het toch wat rotsachtiger te worden, en begint het stijgingspercentage toch wel serieus te worden. We lopen stap voor stap de eerste bergen van de Superstition Mountains op. Wat we zien is schitterend. Aangezien het bewolkt is, en de temperatuur om 9 uur boven de 30 graden Celsius is en we bovendien ook nog eens een helling van meer dan 25% beklimmen, is het logisch dat we overal op het lichaam warm stromend water hebben. Uiteindelijk zijn we bij de eerste rotsformatie. We maken foto’s, en wandelen dan verder. Een stukje verderop gaan we zitten om even uit te rusten en te genieten van het uitzicht.
Op het gemak wandelen we verder. Onderweg vinden we nog twee geocaches. Als we weer terug zijn bij de auto, is het tijd om te lunchen. Ik heb het idee dat ik aan het begin van de zandweg een picknicktafel heb gezien. Helaas was dat niet juist en daarom lunchen we maar in de auto.
Het is nog steeds droog. We hebben op voorhand al besloten om de tweede wandeling voor vandaag maar gewoon te schrappen. Want misschien zijn die donkerpaarse berichten toch wel een beetje waar. En dan willen we niet in een canyon lopen. We kijken op de geocachekaart en zien een groen druppeltje staan met een rood rechthoekje daarop. In dat rechthoekje staan de letters FTF. Nog niet eerder gevonden dus….. We bekijken de listing en zien dat de terreinwaarde 4 is. Als men bedenkt dat je voor waarde 5 speciale uitrusting nodig hebt, kun je jezelf voorstellen dat het behoorlijk zwaar terrein is. We besluiten te gaan kijken wat er mogelijk is. Als we bijna bij de cache zijn, zien we een mooie parkeerplaats langs de weg. De cache ligt maar 150 meter verderop. Wel een meter of 40 hoger dan dat wij staan, maar volgens mij is het wel te doen, zonder echt gek te hoeven doen. Marieke blijft bij de auto, en ik ga beginnen aan de weg omhoog. Het is behoorlijk klimmen, en de helling is redelijk verraderlijk te noemen door het losse gesteente waaruit de berghelling bestaat. Maar ik doe geen gekke dingen. Uiteindelijk ben ik boven en dan vind ik de cache. Alhoewel vinden… Hij staat daar gewoon onder een struik. Niet moeilijk verstopt. Ik ben uit het zicht van Marieke, dus ik bedenk om de cache mee te nemen naar een punt waarvandaan ik haar kan zien. Helaas zit de munitiekist vast met een staalkabeltje. Twee minuten later sta ik met het logboekje in mijn handen naar haar te zwaaien. Mijn fototoestel heb ik beneden gelaten. Maar mijn telefoon ben ik vergeten mee naar boven te nemen. Geen foto van de cache dus. Jammer, maar het is wat het is. Ik begin voorzichtig aan de afdaling naar beneden. Af en toe meer glijdend dan echt lopend. Als ik op 10 meter bij de auto vandaan ben, ga ik op mijn snufferd. Behalve wat beschadigde trots is er niets aan de hand. Voldaan gaan we verder naar de volgende stop.
Dat is de Tortilla Flat Country Store. Een supertoeristisch dorpje, met maar liefst 6 inwoners. Althans als we het bord mogen geloven. Persoonlijk denk ik dat er niemand woont, en dat het gewoon een drietal winkels zijn. We kijken wat rond en ook hier moeten we bekennen dat het stiekem wel leuk is. We besluiten om langzaamaan terug te rijden naar Phoenix. Onderweg stoppen we nog voor een kop warme chocolademelk met slagroom. Daarvoor is het nooit te warm. De volgende stop is even winkelen bij ‘Ross, dress for less’. Daarna nog even eten en dan door naar het hotel.
