Niemand thuis

Vandaag hebben we weer een alternatieve rustdag. We rijden vanaf het zuiden van Arizona, naar het noorden richting Tucson. Ook vandaag vermijden we weer zoveel als mogelijk de snelwegen. Op een stukje van 5 kilometer na, lukt dat prima. Als bezigheid vandaag hebben we de Catalina Highway uitgezocht. Een weg van 44 kilometer lang die naar de top van Mount Lemmon gaat. Enkele reis welteverstaan. Het meest bijzondere van deze weg is de enorme biodiversiteit onderweg. De route begint in de woestijn, vergelijkbaar met de woestijn in Mexico, en eindigt in de bossen, vergelijkbaar met de bossen in Canada. En dat is allemaal in een goede anderhalf uur te rijden. Dat klinkt ons als muziek in de oren.

Omdat sinds 1 oktober de V.S. In shutdown is, hebben we nog geen nieuwe Nationale Parkpas kunnen kopen. Jammer, maar het is wat het is. Het zou wel handig zijn geweest als we dat wel hadden kunnen doen. De pas zou namelijk ook vandaag geldig zijn. Jammer maar helaas. We kopen dan maar een dagkaart. Qua prijs zeker niet onoverkomelijk.

Vanaf het hotel is het bijna twee uur rijden naar het begin van de Catalina Highway. En daarna nog ongeveer anderhalf uur naar boven. Ach, we hebben de tijd. Onderweg naar boven stoppen we een paar keer om van het uitzicht te genieten. We beginnen aan een korte wandeling die volgens AllTrails in de categorie ‘gemakkelijk’ valt. Nou, ik dank je de koekoek. De wandeling is allesbehalve gemakkelijk. We breken de wandeling dan ook af en rijden op het gemak verder naar de top.

Als we daar zijn, kopen we een dagkaart en beginnen aan de wandeling. Deze is redelijk pittig te noemen hier en daar, maar we hebben tijd genoeg om van het uitzicht te genieten. Halverwege de route staat op een klif een huisje. Vanuit het huisje zou je moeten kunnen genieten van schitterende vergezichten. Helaas voor ons. Niemand thuis. Dus ook geen koffie.

Enigszins teleurgesteld wandelen we verder. Als we terug bij de auto zijn, pakken we de picknick spullen eruit en gaan op het gemakje lunchen. Er staat nog een wandeling op de planning, maar we hebben tijd genoeg. Op weg naar beneden stoppen we in het plaatsje Summerhaven en wandelen daar even rond. Het plaatsje bestaat eigenlijk enkel uit vakantiehuisjes en hotels. Er zit 1 winkel en 2 restaurants in het dorp, en dat is het eigenlijk wel. Niets bijzonders.

We rijden verder en arriveren bij de parkeerplaats van de volgende wandeling. We zijn verbaasd dat er iemand aan de poort zit aangezien dit ook van de overheid is. Of we even entree willen betalen. We halen de dagkaart van de binnenspiegel en laten die zien. We krijgen te horen dat die niet geldig is voor deze parkeerplaats. De Nationale Parkpas is wel geldig. Nu gaat het ons niet om het geld, maar om het principe.

Aangezien er genoeg te wandelen is op deze berg, rijden we verder. Bij het volgende uitzichtpunt zoeken we een andere wandeling uit. We parkeren de auto en beginnen aan de wandeling. Volgens AllTrails zou ook dit een gemakkelijke wandeling zijn. Na een goede 50 meter gewandeld te hebben, hebben we al door dat dat niet klopt. We gaan zo ongeveer recht omhoog. Nu is dat wellicht een ietsiepietsie overdreven, maar een blik op de kaart en het hoogteprofiel leert ons dat het stijgingspercentage tussen de 23 & 35% ligt. Flink zweten dus.

En dan trekt plotseling het wolkendek dicht. Enkele minuten later begint het te druppelen. Weer enkele minuten later zijn we doorweekt. Tja, zo snel kan het soms gaan. Echter de voorspellingen zijn dusdanig dat we pas vanaf vrijdag met storm, regen en overstromingen rekening dienen te houden. Dit kwam dus wel als een verrassing.

Terug bij de auto, pakken we een droog shirt en trekken dat aan. De broeken drogen snel, dus dat is het probleem niet. Als we wegrijden is het al weer droog. We maken nog een paar stopjes bij uitzichtpunten en rijden dan op het gemak terug naar het hotel.