Vandaag voor de derde dag op rij naar het Joshua Tree National Park. Hoewel we de dagen voor ons gevoel hebben ingekort, in verband met de, welhaast absurd te noemen, hoge temperaturen, valt dat in de praktijk eigenlijk wel mee. De aanrijtijd naar de ingang van dit park is aanzienlijk korter dan we normaal gewend zijn. Resultaat is dat we er vroeger zijn dan normaal, logisch gevolg is dan ook dat je de ‘gebruikelijke’ bezoektijd eerder op de dag hebt weten te bereiken. De tijd die we nodig hebben om weer terug bij het hotel komen is dientengevolge ook korter dan normaal het geval is. Al deze redenen bij elkaar opgeteld hebben als bijzonder gevolg dat we deze middag voor de derde dag op rij aan de rand van het zwembad vertoefd hebben. Nu is dat niet meteen een reden om het Eindhovens Dagblad te contacteren, want de totale tijd die aan de rand van, en in, het zwembad zijn gespendeerd zullen zeer zeker de 60 minuten niet halen.
De eerste stop deze ochtend was midden in het park. Een wandeling van iets meer dan vier kilometer stond op het programma. De eerder genoemde absurd hoge temperaturen (die het kwik ruim boven de 40 graden laten aangeven), was voor ons voldoende reden, om deze route in de ochtenduren te lopen en niet op het heetst van de dag, iets na de middag. En dat was maar goed ook, want de tocht was toch iets zwaarder dan verwacht. Veel los zand in combinatie met een toch redelijk te noemen hellingspercentage, maakte dat het voor ons genoeg reden was om op regelmatige basis het vocht van het voorhoofd te verwijderen. Na een tijdje te hebben gewandeld, staan we plotsklaps op een camping. Helaas voor ons, geen routebordje. Én wonder boven wonder, geen kampeerders. Aangezien we twee richtingen uit kunnen lopen, is dat voor ons genoeg reden om even te overleggen. We besluiten om linksaf te slaan, en die weg te volgen.
Iedereen die een beetje logisch kan nadenken, weet dat de gemaakte keuze de verkeerde keuze is geweest, anders zou ik geen reden zien om de keuze hierboven te vermelden. Echter hebben wij er bijna 500 meter voor nodig om daar achter te komen. Het bereiken van het einde van de camping was eigenlijk de enige reden die ons daar op dat moment achter deed komen. We keren om, en vervolgen onze weg, om een tijdje later picknicktafels tegen te komen. Het fraaie uitzicht hier, geeft ons een reden om even een kort spelletje te spelen, wat toch in mijn rugzak zit.
De route wordt al weer snel duidelijk, en we kunnen met een gerust hart verder. Reden genoeg om zo nu en dan weer een foto te maken, en vooral te genieten van het schitterende landschap. Pas op het einde van de route wordt ons de reden bekend waarom deze wandeling de naam Skull Rock Trail heeft meegekregen.
We gaan met de auto naar het uitzichtpunt over de vallei van Joshua Tree NP. Hier is duidelijk de San Andreas breuk te zien. Iets wat we stiekem ook al zo duidelijk hoopten te zien toen we onze eerste missiepost tijdens deze rondtoer bezochten in San Juan Baptista. De wandeling die hier te volbrengen was, mag eigenlijk geen wandeling heten. Daar is die simpelweg te kort voor.
We rijden de route weer terug, maar halverwege zien we dat er een geocache is. Reden genoeg om te stoppen en even te gaan kijken. We komen terecht bij een graf van iemand die hier is vermoord in 1925. Vlak aan de rand van de weg, maar ver genoeg er vandaan om dit klein monument niet te kunnen zien staan, als je er passeert.
Terwijl we verder rijden, schalt de Pastorale van Shaffy en List uit de luidsprekers. Het landschap in combinatie met het nummer, smeden het tezamen tot een bijzonder geheel. Na de Pastorale volgt er een nummer van Van Dik Hout. Het bekende Stil in mij (wat anders). Om de één of andere onbekende reden, blijft een ander nummer van Van Dik Hout in mijn hoofd rondzingen.
Nog één wandeling staat op het programma voor vandaag. Een korte van iets meer dan twee kilometer. Genoten heb ik de afgelopen dagen van dit, tot mijn verrassing, zeer gevarieerd National Park. Er was eigenlijk maar één ding wat er hier miste. En dat was water. En laat datzelfde water nu net de reden zijn, dat we deze wandeling hebben uitgezocht. Uiteraard blijft het altijd afwachten of het water er nog wel is. Zeker als het al zo’n lange periode zo warm is geweest. Maar we hebben geluk, en na een tijdje kijken we uit over een klein meer.
Op de terugweg worden we getrakteerd op enkele petrogliefen. Reden genoeg om deze wandeling als een echte aanrader te markeren. Wat wel jammer is, is het feit dat er altijd van die onverlaten zijn (in dit geval waren het Duitsers (misschien dat ze hun voorouders willen imiteren en was de bedoeling deze primitieve kunstvorm mee terug naar het thuisland te nemen.)), die van mening zijn dat ze deze tere schilderingen van dichtbij te gaan bekijken.
Zoals gezegd, terug naar het hotel. Na het rondje zwemmen, komen we tot de conclusie dat we niets van Palm Springs hebben gezien. Reden om te kijken of er een leuk restaurantje in het centrum van de stad zit. Geluksvogels als we zijn, is het niet meer dan logisch dat de complete binnenstad is afgesloten. Reden? Een lesbienne en homo filmfestival dat deze avond werd geopend.
