Hoewel we vandaag rustig geslapen hebben, was het een alles behalve rustige nacht. Spannend, want zou de weg in het oosten van Yellowstone open zijn deze ochtend? Nog voordat de wekker ging had ik de website van de NPS al nagekeken. We hadden pech, de weg was nog afgesloten. Jammer maar helaas, boos kan ik er niet echt om zijn. Echter zou het nog een tijdje duren voordat we definitief een keuze dienden te maken. Eerst dienden we immers nog te ontbijten. Bij het, voor het verder geweldige, hotel zat geen ontbijtmogelijkheid inbegrepen. Zodanig dienden we eerst elders te gaan ontbijten. De keuze valt dan altijd op Subway. Eergisteren hadden we al gekeken hoe laat deze open was. Acht uur stond er keurig aangegeven op de deur. Wij stonden keurig enkele minuten voor de klok van acht aan een gesloten deur te wachten. Eerlijk is eerlijk, wij stonden op zijn Amerikaans aan een gesloten deur te wachten. In de auto dus. Enkele minuten na de klok van acht ging Marieke poolshoogte nemen. Gesloten. Nog fris en fruitig stapte ze bij de naastgelegen benzinepomp binnen, alwaar ze door een alles behalve vriendelijke negroïde man te woord werd gestaan. Subway zou pas om 10 uur opengaan. Gelukkig was hij wel zo vriendelijk om ons de weg te wijzen naar een andere gelegenheid waar we konden ontbijten. Hierdoor was Marieke dan ook allesbehalve boos op de man. Twee sneetjes brood, twee eitjes, wat hashbrowns en een kopje koffie voor ruim $10. Dat is het dubbele van hetgeen we gewend zijn. Ook hadden we hier veel meer tijd nodig om te ontbijten dan gebruikelijk. Alles behalve prettig dus, maar boos kan ik er niet om zijn.
Na het ontbijt reden we naar de ingang van Yellowstone NP om aldaar de laatste stand van zaken omtrent de wegafsluiting van de weg naar Cody te vragen. Wederom allesbehalve prettig nieuws. Afgesloten. Wellicht dat de weg later vandaag open zou gaan. De keuze was dus snel gemaakt. We gaan voor de weg om het park heen. Gisterenavond hebben we de alternatieve route al uitgestippeld met behulp van diverse websites. Want helaas voor ons dienen we een gebied van drie staten te doorkruisen, en de wegafsluitingen staan per staat op een aparte website. Om het helemaal alles behalve gemakkelijk te maken staan de wegafsluitingen van Yellowstone NP ook nog eens op een aparte site vermeld. Maar om daar nu boos om te worden. Heeft totaal geen nut.
In onze ogen was de beste optie om te kiezen voor een route waarop de wegen de laatste dagen niet afgesloten zijn geweest. Om het kort samen te vatten, is het een behoorlijke omweg. Een omweg van 287 kilometer om precies te zijn. Is behoorlijk, maar niet echt iets om boos over te worden.
Onderweg komen we allerlei verschillende weertypen tegen in nog meer, ook voor ons onbekende, stadjes. Sneeuw in Big Sky. Een stralend blauwe lucht in Gallatin Gateway. Spectaculaire wolken in Bozeman, wat voor ons Nederlandstaligen toch een wel heel grappige naam is voor een stadje (hoeveel grapjes zou men daar in een getikt avontuur mee kunnen maken?).
Een grijze onweerslucht in Livingston. Als we in Joliet zijn aanbelandt, worden we over een half verharde weg gejaagd tot we zijn gearriveerd in Fromberg. In het ijzig koude Deaver maken we een pitsstop en nemen we de laatste afslag naar Cody.
We bezoeken in Cody het openluchtmuseum Old Trail Town, en ondanks de koude wind genieten we wel van de welkome afwisseling op deze dag die toch iets anders is gelopen dan we vooraf hadden bedacht.
Na het diner in Cody rijden we nog een uurtje verder naar ons hotel in het dorpje Greybull. Juist als we binnenrijden begint het hard te regenen. We checken in, en belanden uiteindelijk in een ruime en toch wel bijzondere kamer.
Eenmaal geïnstalleerd in de kamer kijk ik voor de laatste keer op de site van de NPS om de status van de wegen in Yellowstone te bekijken. De weg naar Cody is rond vier uur vanmiddag open gegaan. We hebben dus de juiste keuze gemaakt. Veel kilometers hebben we vandaag gereden. We hebben vele nieuwe plaatsnamen ontdekt. Over tien jaar zijn we alle ellende van vandaag vergeten. Alles behalve Bozeman.
