Vandaag is het weer een dag van een reizen gecombineerd met het bezoek aan een State Park. Op ongeveer een uurtje rijden van het hotel bevindt zich Hocking Hills State Park. De weg ernaartoe gaat inderdaad door een heuvelachtig landschap.
Het is nog wat aan de frisse kant als we de auto parkeren voor de eerste van de drie wandelingen welke we op voorhand bedacht hebben. Er staan toch al wel een paar auto’s meer op de parkeerplaats. We moeten natuurlijk niet vergeten dat het een zondag is, dus de meeste mensen hebben vrijaf om iets met het gezin te gaan ondernemen. De Buckeye trail zou ons naar een kleine waterval moeten brengen. We passeren iets dat de rivier voor moet stellen. Dir belooft niet veel goeds. Er is netjes een brug gemaakt, maar die zou niet eens nodig zijn. We zouden simpel door de rivierbedding kunnen wandelen. Maar we zijn uiteraard braaf, want overal staan er bordjes dat je niet van het pad mag afwijken. Het landschap is niet minder fraai zonder dat er water te zien is. We plakken er nog een korte wandeling achteraan en gaan verder naar de volgende parkeerplaats.
We maken een stop bij het bezoekerscentrum. Hier worden we gewaarschuwd dat er geen enkele waterval te zien is in deze tijd van het jaar. En dat is wel erg vroeg te noemen. De ranger achter de balie vertelt ons dat het dit jaar al halverwege de zomer het water niet meer naar beneden kletterde en de watervallen op waren. Dat was erg vroeg, normaal is dat pas aan het einde van de zomer het geval. We zijn hierin wel wat teleurgesteld. We wisten dat de watervallen niet met grote hoeveelheden water zouden geven, maar op een beetje water hadden we toch wel gerekend. En we hadden op voorhand ook op foto’s gezien welke in voorgaande jaren in september gemaakt zijn. We besluiten om nog een stukje door de canyon te lopen, vervolgens de wandeling door Ash cave om daarna naar een meer te gaan.
De canyon was nog lekker rustig en best wel fotogeniek. Op naar Ash Cave. We weten niet wat we zien als het grootste gedeelte van de parkeerplaats vol staat. We zijn diverse mensen uitstappen met een Afrikaanse trommel bij zich. ik dacht nog, ik neem ook altijd een trommel mee als ik een wandeling ga maken. Maar goed. De ene droeg een trommel met zich mee de andere een hoepel. Ook leuk, een work-out in een canyon. We volgen het pad en al gauw zien we meer en meer hippie-achtige figuren lopen. Het lijkt Woodstock 2024 wel. Naar mate we Ash Cave verder inlopen, zwelt het geluid van trommels aan. We denken nog even dat het maar een paar bongo’s zijn en dat de grot als klankkast dient. Maar eenmaal in de grot aangekomen, zijn het er toch meer dan gedacht. Het stikt er van de Bongo’s. Het lijkt wel of ze een potje Bongo Bingo willen gaan starten. Alleen het afroepen van de getallen ontbreekt. Langzaam zwelt het geluid nog verder aan. Minuten langen wordt er getrommeld en afgesloten met een applaus. Een foto van het prachtige natuurschoon zit er niet in, maar bijzonder is het wel. En de waterval, ach die is toch al lang opgedroogd.
We begeven ons verder naar het meer. Hier vinden we wel water. We maken een grote ronde rond het meer. En spotten verschillende vissen, vogels een schildpad en een waterslang. Hier is mooi om te zien dat de herfst zijn intrede al heeft gedaan. De eerste bomen zijn al rood gekleurd. Dat is ook een paar weken vroeger dan normaal. En dat levert wel weer prachtige foto’s op.
Voldaan rijden we via twee virtuals naar onze overnachtingshotel.
(De eerlijkheid gebied te zeggen, dat het volgens mij eigenlijk djembés zijn waar op getrommeld werd. Maar Djembé-Bingo bekt nu eenmaal net iets minder leuk dan Bongo-Bingo. En heel veel verschil zit er niet in tussen de trommel).
