Vandaag staat Mesa Verde NP park op het programma. Hét park dat dit jaar bij ons allebei hoog op het verlanglijstje stond. Deze ochtend eerst een rit van 2 uur richting het park. Om de één of andere reden, schiet het vandaag niet zo op hebben we allebei het idee. We waren al wat later weg dan gewoonlijk, zo rond de klok van half negen, moesten nog wat boodschappen doen onderweg, maar toch stonden we voor 12 uur in het park. Even het een en ander bekijken en vragen in het bezoekerscentrum, en daar krijgen we te horen dat er een gedeelte van het park sinds vandaag is afgesloten. Dit in verband met te weinig bezoekers. Daar valt ons plan toch wel een beetje in duigen, want het gedeelte dat is afgesloten, hadden we voor vandaag in de pijplijn zitten. Change of plans dan maar.
We besluiten het programma van morgen op te splitsen in twee dagen, en vandaag slechts één wandeling te doen. Deze wandeling is uitsluitend in groepsverband te doen. Wel jammer en niet echt ons ding, maar ja, we hebben geen keus. En als je iets wilt zien, dan zul je zo af en toe toch een compromis moeten sluiten. Netjes in de rij dus, om de wandeling naar Balcony House te doen. Volgens de, alleraardigste, ranger, valt de grootte van de groep erg mee. Volgens ons valt hij tegen, want Marieke telt maar liefst 32 personen. Normaal gesproken, drentelen we een beetje achter de groep aan, maar helaas is dat niet mogelijk. De ranger wacht totdat iedereen het hek is gepasseerd, en sluit het dan af, nadat de laatste persoon er doorheen gelopen is. We krijgen een geweldig goede uitleg over hetgeen we zullen gaan zien, en vervolgens gaan we op pad naar het tweede afgesloten hek.
Nu weer hetzelfde verhaal. Alhoewel bijna het zelfde verhaal, want hetgeen de ranger op dit punt vertelt, is toch wel iets anders. Maar ik denk dat iedereen de strekking begrijpt van hetgeen ik bedoel. Als we de volgende poort passeren, moeten we een houten trap op van 10 meter hoog. Indrukwekkend, om op zo’n manier een loodrechte canyonwand te bestijgen. Als we boven zijn aangekomen, krijgen we precies dat te zien waarvoor we zijn gekomen.
Het meest verbazingwekkend vind ik nog wel, dat zowat alles wat we zien nog in originele staat is. Hier staan huisjes met nog strakke muren al meer dan 800 jaar. Zoals ik al eerder heb gezegd, indrukwekkend. De huisjes zijn klein. Zeer klein. Op een inham in de canyonwand van 60×6 meter, hebben circa 60 mensen gewoond en gewerkt.
Er was maar één manier om er te komen, en dat was ook nog eens niet de meest gemakkelijke. Wij verlaten dit dorpje via de weg die de indianen die hier vroeger hebben gewoond, gebruikt hebben om binnen te komen.
O ja, terwijl we in het dorpje waren, stopte mijn camera er weer mee. Een noodgreep maakte dat hij het weer deed. Maar liefsts 2 foto’s kon ik maken voordat 350 weer dienst weigerde. Weer de noodgreep. 10 foto’s. Noodgreep. Niets. Noodgreep. Niets. Nu ben ik niet zo van de verbale verwensingen, maar op dat moment heb ik zo ongeveer alles en iedereen inwendig verwenst? die maar enigszins een beetje heilig is.
We besluiten dat er eigenlijk maar een oplossing is die afdoende zal werken. Een nieuwe body. Zo gezegd, zo gedaan, dus we gaan op pad naar Wal-Mart om naar een nieuwe body te kijken. Ik heb nog even zitten twijfelen over een compactcamera, maar wist eigenlijk diep van binnen wel, dat ik daar uiteindelijk spijt van zou gaan krijgen. En hier juichen we voor het eerst de 24/7 economie toe van de VS. Want waar lukt het in Nederland om op een willekeurige zondag, om kwart over zes ’s avonds een nieuwe spiegelreflexcamera te kopen? Bij mijn weten nergens. Hier is het geen enkel probleem. Enige minpunt is dat ze geen losse body verkopen. Alleen een set in combinatie met een lens die ik al heb. Niet echt interessant dus en we kijken nog even verder.
Lang leve 24/7 dus. Alhoewel het mij toch nog steeds blijft verbazen, hoe het kan dat er mensen zijn die ’s nachts om 1 uur in bed liggen te slapen, wakker worden en besluiten om op dat moment een GPS te gaan kopen.
Enkele dagen geleden, toen we nog in Santa Fe verbleven, zagen we overal souvenirs met daarop luchtballonnen. Een vriendelijke mevrouw vertelde ons dat volgende week het grootste luchtballonnen festival ter wereld plaatsvind in Albuquerque. We namen het allemaal voor waar aan, maar toen we dat via Skype vertelden, kregen we toch wel de vraag of we daar niet even langs gingen om te gaan kijken. Het antwoord, was dat het ruim 1000 kilometer rijden is, omdat we dan in Denver zitten, en dat alle hotels in Albuquerque al een jaar volgeboekt zijn. Maar wie zouden we zijn, als we niet alles doen om iedereen tevreden te houden, en proberen om een oplossing te bedenken?
Deze avond dus, op speciaal verzoek, een luchtballonnenfestival bezocht. Hieronder een kort filmpje. Ik hoop dat iedereen nu gelukkig is.
[vimeo]29585960[/vimeo]
