Scottsbluff, Nebraska…..
Wie heeft er nog nooit van gehoord? Om heel eerlijk te zijn. Wij. En toch kiezen wij ervoor om hier twee dagen te blijven. Omdat het zo\’n mooie stad is? Inderdaad, staat Scottsbluff vermeld in de lijst met Historische Plaatsen (wij vragen ons af waarom, maar dat terzijde.), maar nee, niet daarom. Omdat er in de omgeving van deze stad zo gigantisch veel te zien is? Nou, nee, niet daarom. Natuurlijk is er wel wat te zien, maar dat is niet de reden. Eigenlijk is het gewoon heel simpel allemaal. Het ondergoed moet weer een keer gewassen worden.? Nu kunnen we natuurlijk wel heel het zooitje omdraaien, maar dat is nu niet echt ons idee van fris, dus kleren wassen.\n\nNatuurlijk is het zo, dat er overal iets moois te zien is, zolang je het maar wilt zien. Alles is tot het meest simpele te reduceren, zo is de Grand Canyon gewoon een gat in de grond, maar als je zo gaat denken, dan kun je net zo goed thuisblijven. Het midden van Amerika staat niet bekend om zijn gigantisch schitterende nationale parken, maar gisteren hebben we het tegendeel gezien. Gisteren hebben we een gebied bezocht, waar we ons zomaar een paar weken zouden kunnen vermaken.\n\nVoor vandaag hadden we dan ook verschillende opties. Uiteindelijk kozen we ervoor om Chimney Rock te bezoeken, en vervolgens cultuur te gaan snuiven in hartje Scottsbluff.
We rijden een half uur naar het bezoekerscentrum van deze rots. We betalen de toegang, en worden uitgenodigd, door een man die alle kenmerken van een Mormoon had, om een 16 minuten durende film te gaan zien. Hij start precies 30 seconden nadat wij het willen. Tja, zoiets kun je simpelweg niet weigeren, en volmondig stemmen wij dan ook in met het gaan bekijken van deze film. Zestien minuten later kunnen we terugkijken op een zeer interessante film, over de periode 1850-1900, toen ruim 350.000 Amerikanen richting het Westen trokken met hun huifkarren. We bekijken en passant ook nog de tentoonstelling over de geschiedenis van deze, zoals Marieke het noemde: Elanden Piemel, en leren hoe deze rots is ontstaan. Wat nog het meest verbazingwekkende is, is dat ik nu het vermoeden heb dat Marieke Indiaanse voorouders heeft, want de indianen noemen deze rots vroeger? Inderdaad, Elanden Piemel. Maar de migranten vonden dat niet zo gepast, en besloten om de naam te veranderen in Schoorsteen Rots.
Als we weer naar buiten gaan om richting deze rots te lopen, worden we hevig teleurgesteld. Een hek. Geen pad dat richting de rots leidt. Niets van dat. Gewoon een foto maken vanaf het terras, en dat is het dan.
We besluiten om nog een paar geocaches te doen in de omgeving, en ons oog valt op twee dingen. Namelijk 1, een leuke wandeling van een paar kilometer, en 2 een bordje dat waarschuwt voor ratelslangen.
Een gewaarschuwd mens telt voor twee, dus met zijn vieren beginnen we aan de speurtocht. De 18 vragen worden in een oogwenk opgelost en al snel weten we waar de schat zou moeten liggen. Geen enkel probleem, dus we gaan op pad. Thuis zouden we zeggen, we gaan op de hei wandelen, hier gaan we een stukje kuieren op de prairie. Een 20cm breed pad geeft ongeveer aan waar we heen moeten. Voorzichtig plaatsen we telkens onze voeten, en na drie canyons doorkruist en evenveel heuvels beklommen te hebben staan we met het kistje in onze handen. We leggen alles weer terug, genieten van het uitzicht en gaan dezelfde weg weer terug. Iets minder dan in totaal twee uur hebben we gedaan over deze tocht. Toch wel behoorlijk vermoeiend bij een temperatuur van bijna 30 graden.
30? Maar een paar dagen geleden regende het nog, zullen verschillende van jullie nu wel denken. Dat klopt inderdaad, maar men moet niet vergeten, dat we ondertussen al meer dan 2000 mijl (3200 kilometer) hebben gereden. In dat stukje kan best wat verschil in het weer zitten.
Daarna terug naar Scottsbluff. We rijden naar het centrum en kijken elkaar aan. Mmmm, dit is niet ons idee van Historisch verantwoorde locatie. We parkeren de auto op een gigantisch parkeerterrein en besluiten een stukje langs de rivier te gaan wandelen. Mmmm, je kunt net zo goed in Dierenrijk Europa gaan wandelen, maar dan 30 jaar terug in de tijd. Oftewel een vuilnisbelt. Nee, dit is niet onze stad. Er staan wel leuke gebouwen tussen, zoals het theater en diverse andere, maar we hebben weinig goesting om ons hier nog veel langer te vermaken. We besluiten om door te gaan naar Scotts Bluff National Monument (De oplettende lezer heeft nu vast wel door hoe deze stad aan zijn naam komt.)
We rijden richting Scots Bluff NM, en gaan, daar eenmaal bij het bezoekerscentrum aangekomen een film bekijken. De film leert ons dat tussen 1850 & 1900 250.000 Amerikanen van de Oostkust naar de Westkust trokken in huifkarren. Interessant. Gelukkig voor ons kunnen we hier wel een stukje wandelen. En met een stukje bedoelen we nu ook een stukje. Alles bij elkaar hebben we hier ongeveer een halve kilometer gekuierd en onderwijl genoten van een prachtig uitzicht. In de verte zagen we Chimney Rock staan, waar we eerder deze dag zijn geweest.
Nat van het zweet, gaan we terug naar het hotel om ons op te frissen. We bekijken wat we gaan eten, en op aanraden van diverse mensen op het Internet, kiezen we voor een Mexicaans restaurant genaamd, El Molcajete (in goed Nederlands, De Vijzel.).? De mensen die dit restaurant aanraden, waarschuwen meteen dat je niet op de buitenkant af moet gaan, en gewoon naar binnen dient te stappen. We zien dit wel een beetje als een klein avontuur, en gaan op weg. Voor de zekerheid nog maar wat andere restaurants bekeken. Na een korte rit, arriveren we bij het restaurant. Eerlijk is eerlijk, wij zouden hier niet voor kiezen als we dit zouden passeren op een willekeurige maandag. We parkeren de auto, overleggen nog even kort of we nu wel of niet naar binnen gaan, stappen uit, doen de deur open, en we stappen binnen in een andere wereld. De wereld van een net Texaans-Mexicaans restaurant. We kiezen allebei een gerecht uit, en terwijl we zitten te wachten, zijn we benieuwd naar wat komen gaat. Een klein half uurtje later wordt ons eten geserveerd, en we genieten van werkelijk een van de beste, zo niet de beste, Mexicaanse maaltijd die we ooit hebben gehad. Een volle buik rijker en 17 euro armer, rijden we terug naar het hotel.
Eenmaal daar aangekomen begin ik met het typen van dit verhaal van de dag. Het komt allemaal niet zo goed op gang vandaag, want er is maar één ding waar ik me zorgen om blijf maken. Van Chimney Rock naar Scotts Bluff National Monument is maar iets meer dan 35 kilometer. Waar zijn in hemelsnaam die 100.000 Amerikanen gebleven!
