Beau

Sinds een klein half jaar volgen we de serie The Ranch op Netflix. Vermakelijke serie. Duurt niet al te lang. Droge humor. Wat wil een mens nog meer? De hoofdpersoon is de norse Beau, gespeeld door Sam Elliott. Een acteur die velen niet kennen, maar als ze hem zien, zeggen: “O, hij.” Het openingsfilmpje van de serie is opgenomen in Ouray, Colorado. Als we vandaag van Montrose, Colorado door de Rocky Mountains naar Farmington, New Mexico rijden, komen we door dit dorpje. We maken er een korte stop, en doen ons best om uit het geheugen het openingsbeeld van de serie te reconstrueren. Het is best mooi gelukt al zeggen we het zelf.

Voor vandaag staat er eigenlijk niet zo heel erg veel op het programma. Behalve een behoorlijke rit naar het zuiden én een wandeling naar Potato Lake. Volgens de site alltrails is deze wandeling de mooiste wandeling in dit gebied. Althans, de mooiste wandeling die korter is dan 10 kilometer. Het grootste probleem van deze wandeling is niet de route zelf al is die op een hoogte van 3600 meter. Het grootste probleem is de weg erheen. De laatste vijf kilometer gaan over een onverharde weg, en voor de laatste 3½ kilometer is een auto met High Clearance nodig. Gelukkig hebben we die. Als we de US-550 afdraaien, rijden we de onverharde weg op. Deze is meteen al slechter dan de meeste onverharde wegen in de VS. Na iets meer dan een kilometer te hebben gereden is de weg dermate slecht dat we met een snelheid van een een kilometer of vijf per uur vooruitgaan. We zetten de aandrijving op de juiste stand en hobbelen vrolijk verder. Op dit moment rijd de auto ongeveer 1 op 1. De auto parkeren is ook geen optie, omdat het simpelweg verboden is om aan de kant van de weg te parkeren. En al zou het mogen. Dit pad is dermate slecht dat lopen ook geen pretje is. Na een half uur hobbelen zijn we op de ‘parkeerplaats’ gearriveerd. Als we uitstappen kijken we al meteen uit over een mooi meertje.

We beginnen aan de wandeling. Het eerste deel is niet heel bijzonder. Bovendien is dat deel ook bezaaid met stenen, zodat het lopen ook niet heel erg gemakkelijk gaat. Na iets meer dan een kilometer gelopen te hebben, is het pad goed begaanbaar. Al snel zien we met grote regelmaat mooie doorkijkjes die zo in een aflevering van Bob Ross terecht zouden kunnen komen. Ondanks dat de wandeling an sich vrij vlak is, gaat het toch behoorlijk lastig. Waarschijnlijk zal dat wel door de hoogte komen. Als ik op de hoogtemeter van de GPS kijk, zie ik dat de hoogte niet 3600 meter is, maar ‘slechts’ 3002 meter. Nog een behoorlijke hoogte voor ons laaglanders. Af en toe rusten we even uit bij een klein meertje. Elk moment verwacht ik Bob Ross te horen zeggen: “why don’t we place a nice little cabin right here?” en twee minuten later staat er een mooi hutje. Helaas voor ons. Het gebeurt niet. We wandelen verder. Na iets meer dan een uurtje zijn we bij Potato Lake. We staan even stil om te genieten van dit mooie meer. We besluiten om een rondje om het meer tegen de klok in te wandelen. Hoewel elk punt op zich op elkaar lijkt maken we vele foto’s.

Als we bijna halverwege onze ronde om het meer zijn, ziet Marieke een waterslang. Het exemplaar is niet zo heel groot. We leggen deze vast op de geheugenkaart en wandelen verder. Onderzoek later in het hotel leert ons dat dit een Gewoonbuikige Waterslang is die ongeveer 1,2 meter lang kan worden en niet giftig is. Even later zie ik een groter exemplaar van een centimeter of 50 weg glibberen. Dit exemplaar laat zich niet zo graag fotograferen.

We wandelen verder en genieten volop. De herfst is hier al begonnen zijn intrede te doen, want de bomen zijn al aan het verkleuren.

Als we bij de auto arriveren vraagt een man mij waar het begin van de trail is. Ik wijs hem deze en hij zegt tegen mij dat hij het idee heeft dat ik Nederlandse roots heb omdat ik een licht Nederlands accent heb. Ik vind dat wel een mooi compliment en vertel hem dat ik 100% Nederlander ben. Hij is zelf van origine ook Nederlander. Geboren in Utrecht, maar verhuisd naar de VS toen hij zeer jong was. We nemen afscheid en gaan ieder onze weg. Wij lunchen eerst bij de auto. Genietend van het mooie uitzicht over het meertje en op de Rockies. We hobbelen weer terug naar de harde weg en gaan verder.

Iets meer dan een half uur later stopen we bij een brug. We kijken uit over een zeer mooi blauw gekleurde rivier. We maken een paar foto’s. Zoeken een geocache, en gaan rijden weer verder. Voor heel eventjes dan, want slechts iets meer dan een kilometer verder stoppen we bij de Pinkerton Hot Springs. Een bijzonder natuurverschijnsel aan de rand van de weg. Deze heetwaterbron bevat veel calcium en mineralen en heeft daarom mooie kleuren.

Als backup hebben we nog een wandeling in het noorden van New Mexico. Die was niet heel bijzonder, maar als het niet zou lukken om bij Potato Lake te geraken, zouden we altijd nog een alternatief hebben. We besluiten om deze wandeling te laten voor wat die is, en gaan kijken of het lukt om vier FTF’s en één STF te scoren bij nieuwe geocaches langs de weg in New Mexico. Anderhalf uur later kunnen we zeggen dat dat mooi gelukt is.