Zou’t?

Voor vandaag staat de langste rit van deze rondreis op de planning. Bijna 500 kilometers hebben we te gaan vandaag. Bovendien bevindt het doel van vandaag zich in een andere tijdzone, zodat we onderweg ook nog eens een uur verliezen. Heel veel keuze wat we onderweg zullen doen hebben we dus niet, omdat we een behoorlijk deel van de dag aan het rijden zullen zijn.

We zijn laat weg vandaag. Het ontbijt duurde behoorlijk lang voordat het geserveerd werd. We besluiten om in een keer 194 kilometer te rijden naar West Wendover om daar koffie te drinken en een foto te maken van Wendover Will. Will is het minder bekende broertje van Vegas Vic die we vorige week in Las Vegas voor het eerst hebben gezien. Jammer dat we ’s ochtends bij dit 19 meter neon-beeld zijn. In het donker zal het nog fraaier zijn denken we. Na de benen gestrekt te hebben bij deze korte stop trekken we weer verder. Het lijkt een hele afstand die we al afgelegd hebben, maar de tijd die we er over gedaan hebben is niet heel veel. Nog geen twee uur. Het schiet hier allemaal wat beter op dan thuis op de weg. Dat komt misschien ook wel omdat we zeven auto’s tegen gekomen zijn in de 194 afgelegde kilometers.

De volgende twee stops laten ons twee virtuele caches zien. Vaak vinden we deze erg leuk en leerzaam om te doen. Deze virtuals zouden ons langs filmsets moeten brengen. Helaas valt dit allemaal wat tegen. Er is niets te herkennen van een mogelijke filmset. Maak maar een foto op de aangegeven locatie en klaar. Zo hebben we in de loop van de dag een aantal van deze zogeheten filmlocaties bezocht, geen enkele de moeite waard. Maar de benen zijn wel weer even gestrekt, en dat is ook wat waard.

Bij de volgende stop denken we wat zout te zullen vinden. Zou’t? Jazeker. Want we we stoppen namelijk bij Bonneville Salt Flats. En inderdaad er ligt wat zout. De weg erheen bracht ons ook langs wat zout. Daar was duidelijk te zien dat velen geprobeerd hebben er met de auto een show van te maken om eroverheen te rijden. Dit is overigens niet verboden, maar wel volledig op eigen risico. Ook de eventuele schade aan het voertuig komt voor eigen risico. Doordat er zoveel bandensporen stonden, was het zout zwart geworden. Gelukkig niet bij de feitelijke stop. Daar lag een witte vlakte voor ons, met hier en daar een laagje water. We maken een paar foto’s, lopen een stukje over het zout en gaan weer verder.

Na een paar leukere vituals te hebben gedan, die ons langs leerzame plekjes brengt, wordt het al weer tijd om te gaan picknicken. We zoeken een parkje op en doen daar ook direct een paar labcaches. Het is gezellig druk in het park. Een aantal jongeren spelen een partijtje wat volgens ons tussen rugby en trefbal in zit. Na de lunch leggen we telkens stukken van zo’n 15-20 kilometer af. Zo vorderen de kilometers gestaag. We vermaken ons op de dag met korte stops en vervelen ons geen moment. Het was wel jammer dat de webcamcache niet beschikbaar was. We maken er immers een sport van om zoveel mogelijk van dit cachetype te doen die nog actief zijn.

En zo komt Salt Lake City in zicht. We zien al een aantal vliegtuigen overvliegen. Jammer genoeg betekent dit dat het einde van onze reis nu ook in zicht komt. We nemen nog een prima maaltijd tot ons en checken in, in hetzelfde hotel als waar de reis bijna vier weken geleden begon.