Venus en de indianen

Vandaag staat met rood omrand ‘wasdag’ in ons roadbook. We vinden dit allebei altijd een vervelende dag. Thuis moet ik ook wassen, dat klopt. Maar dan kan ik ondertussen nog iets anders gaan doen. Op reis, is het vervelender, omdat je er meer rekening mee moet houden en het tijd kost, die we op reis veel liever aan andere dingen besteden. Maar goed. We hoeven maar één keer een grote was te draaien en dan zijn we er weer vanaf. We hadden geluk, want beide wasmachines en drogers waren vrij, dus snel twee wasmachines in beslag nemen en daarna één droger en het leed is al weer geleden. Dat was onze middaginvulling.

Wat hebben we dan verder deze dag gedaan. In ieder geval niet, twee onmogelijke earthcaches. Wel een aanblik geworpen op Shiprock monument. Een heilige plaats voor de indianen. Hoog boven het landschap toornt dit, met wat fantasie een scheepswrak, hoog boven alles uit.

De tweede stop van vandaag was Burnham Badlands. Op de site ontdek Amerika, hebben we gelezen, dat het een stop meer dan waard is, er ver voor omrijden zou niet de moeite zijn. We verwachten er niet veel van, maar nemen toch een kijkje. Al met al weet het ons toch te verassen. We hebben al wel vaker zo’n landschap gezien, maar het blijft altijd een fraai gezicht. We wisten van te voren dat we de GPS maar weer eens hard nodig hadden, want paden zouden er niet zijn. Zelfs geen trails. Zie maar hoe je bij de hoodoo’s komt. We zien ze al van verre staan. Via wat geklauter over, dan weer hard en dan weer zachte ondergrond, komen we dichterbij. Er is zelfs een mogelijkheid om ze vanuit beneden te aanschouwen, maar om daar te komen zul je een steile gang moeten gaan om af te dalen. Daar heb ik me maar niet aan gewaagd. Het gaat fysiek allemaal best prima, maar dat wil ik graag zo houden. Daarom blijf ik verstandig boven en gaat Paul ze van dichterbij bewonderen. Na een groot aantal foto’s gemaakt te hebben, gaan we weer een stop verder.

Onderweg veranderd het landschap continue. Het ene moment hebben we het idee dat we in Monument Valley rijden, terwijl we nog geen 20 kilometer verderop door de bossen rijden.

We belanden in Navajo County, een deel van Amerika dat wordt bevolkt door Indianen. We zijn daar vaak, zonder te discrimineren, niet zo happig op. De indianen verstaan de kunst om de toerist zo veel mogelijk te laten betalen en het liefst zelf zo weinig mogelijk moeite te hoeven doen. We waren van plan om twee needles te gaan bekijken. Eén met de veelzeggende naam Venus en de andere heeft de naam Cleopatra meegekregen. Gespannen wachten we wat we voorgeschoteld zullen krijgen. Jammer genoeg niet zo veel. Want de indianen vinden het nodig om alle paden er naartoe af te sluiten. ‘Tijdelijk gesloten’, lezen we later. We hebben het idee dat dit nog altijd met Corona vandoen heeft. Dan maar foto’s maken vanaf de kant van de weg.

De op één na laatste stop van vandaag zou eigenlijk Belly Button trailhead zijn, waar we een 2,5 kilometer zouden gaan wandelen. Maar bij de parkeerplaats aangekomen, zien we het al. Deze is afgezet met pionnen. Hier kunnen we dus onze Jeep niet kwijt. Vast ook weer het werk van de indianen. Tot onze verbazing staat er wel een kraampje met souvenirs met daarachter een indiaan. Dat dan weer wel. Je mag er niet parkeren, maar of je maar wel even wat koopwaar af wilt nemen. Teleurgesteld rijden we verder.

Wat nu? Het is nog te vroeg om in te checken in het hotel. Dan maar even een paar lab caches doen. We komen uit bij een park met daarin het Window Rock monument. Tot onze verbazing is dit park alleen toegankelijk met een mondmasker op. We zijn niet voor één gat te vangen, lopen terug naar de auto en pakken onze mondmaskers. We vinden het wat overdreven om na zo’n lange tijd met COVID-19 te dealen, buiten nog maskers te moeten dragen. We hebben stiekem toch het idee dat het komt omdat de vaccinatiegraad onder de indianen bedroevend laag is. Mijn inziens hadden ze beter een andere keuze kunnen maken om zichzelf en anderen te beschermen…

Ondertussen is het tijd geworden voor de was. Als dit karwei plat is, hebben we wel een maaltijd verdiend. En na het eten was er zelfs nog tijd over om nog een paar lab’s te doen. Sommigen wel vanuit de auto met 120 km per uur, omdat de lucht wel heel erg donker werd en er ook wat druppels uitkwamen.