Zo kan het ook

Deze ochtend slapen we uit. Tot kwart over zes maar liefst. We gaan op het gemak eten. Dat wil in dit hotel zeggen dat we naar de receptie lopen om een zakje op te halen om vervolgens verrast te zijn dat er een bagel, een stuk fruit en een mueslireep in zit. Volgens het hotel is dat in het kader van beperken van COVID-19. Volgens ons is het gewoon het vergroten van de winstmarge van het hotel. Men heeft zo immers minder personeel nodig. De ontbijtruimte kan voor iets anders gebruikt worden. En geheid dat er op deze manier minder eten nodig is. Iets te drinken is er al helemaal niet bij. Gelukkig hebben we zelf meer dan voldoende op voorraad om uitgebreid te ontbijten.

Na het ontbijt gaan we naar Wheeler Historic Farm. Dit is een klein openluchtmuseum dat draait om een boerderij. We hebben geluk, want de toegang is gratis (inderdaad hetzelfde stond gisteren ook in het tiksel, maar dit is een andere boerderij). Als we een rondje hebben gemaakt, dien ik te bekennen dat het museum van gisteren leuker was. Na het bezoek aan het museum gaan we naar een park om daar een rondje te wandelen. Als we daar mee klaar zijn kiezen we een ander park uit om daar een rondje te wandelen. Als laatste gaan we richting het centrum van Salt Lake City. We willen daar een webcamcache loggen. Onze 50e webcamcache om precies te zijn.

Het wordt tijd om richting het vliegveld te gaan en de auto in te leveren. We lopen richting de terminal en checken in en geven de bagage af. Vervolgens gaan we richting security en daarna door richting de gates. Van het moment dat we bij de auto weglopen tot het moment dat we richting de gate lopen zijn bijna 20 minuten voorbij gegaan. Ongelofelijk snel vinden we zelf. Zo kan het dus ook.

Na een vlucht van 9 uur landen we op Schiphol. We wachten tot iedereen het vliegtuig uit is, en gaan dan ook. We lopen op het gemak richting de bagageband. Redelijk snel komen de eerste koffers op de band, maar al snel stop de aanvoer van nieuwe koffers. Het probleem is niet dat er geen koffers meer zijn. Het probleem is dat er op de band koffers moeten van 5 verschillende vliegtuigen. Van twee andere vluchten liggen alle koffers al op de band, maar er zijn geen mensen die ze ophalen. Waarschijnlijk zijn de koffers met een ander vliegtuig gekomen. Logistiek gezien snappen we het ook niet helemaal. Wij dienen onze koffers op bagageband 15 op te halen. Band 14 is ook in gebruik, maar verder zijn alle banden niet in gebruik. Als iemand de koffers van de band begint te halen en in de hal begint te zetten, komen al snel nieuwe koffers op de band. We gaan de auto ophalen, en een goede anderhalf uur later zijn we weer thuis.

Dat was het dan weer. Onze 12e reis door de Verenigde Staten is ten einde. Een reis van 7691 kilometer door zes staten (al weet ik niet of de paar uur die we in Californië zijn geweest echt meegeteld kan worden). Dat is 48 kilometer meer dan we zelf gepland hadden. De verbindingsroute was 6532 kilometer. Daar komen dan nog wat spontane kilometers bij. In de afgelopen jaren weten we ongeveer wel hoeveel kilometers dat zijn. Die ervaring blijkt dus goed te kloppen. Onderweg vonden we 601 geocaches, Hoewel dat veel is, kunnen we niet zeggen dat we echt zeggen dat we veel gecached hebben deze reis.

Het was warm deze reis. Maar liefst 16 dagen was het 25 graden of warmer. Slechts 2 dagen bleef het kwik onder de 20 graden. Het heeft bovendien maar 1 keer geregend. Iets wat we wel eens anders hebben gezien tijdens een reis door de VS. We kunnen niet anders zeggen dat we weer hebben genoten van de trip en dat we uitkijken naar een volgende reis door dit enorme en gevarieerde land.

Dan rest ons niets anders dan iedereen die ons gevolgd heeft de afgelopen tijd te bedanken voor hun tijd. Ervan uitgaande dat ieder tiksel van ons gemiddeld drie minuten en 20 seconden tijd in beslag neemt om te lezen, hebben we toch maar mooi anderhalf uur van jullie tijd in beslag genomen.