Heel stellig was ik begin 2006 toen ik zei dat ik 1 keer naar de VS zou gaan en dan niet meer. Alle hoogtepunten van het land diende in die ene reis van 28 dagen te zitten. Van de oost naar de westkust gingen we toen. Ruim 10.000 kilometers onderweg. Voor de eerste keer maken we een ‘achterkant’-foto. Het was een geweldige rit.
Inmiddels zijn we 18 jaar verder en zijn we bezig aan onze 14e reis door de Verenigde Staten. Vandaag is het de 365e dag dat we in dit enorm diverse land rondreizen. Onvergetelijke avonturen hebben we beleefd. Vele schitterende dingen gezien. Vaak verbaasd door hetgeen we meemaakten.
Vandaag was een dag zoals alle anderen als we op reis zijn. Op tijd opstaan. De ene douchen, terwijl de ander alvast wat spullen inpakt. Daarna vice versa. Onderweg naar het ontbijt al een koffer meenemen om die meteen in de auto te leggen. Dat scheelt weer een keertje lopen. Na het ontbijt de rest van de spullen in de auto leggen. Uitchecken en op weg. Maar toch niet helemaal zoals andere andere dagen, want vannacht heeft het enorm veel geregend. Hierdoor zijn er wat overstromingen in de regio, en dient de route aangepast te worden. Niet dramatisch en we zijn gewoon iets later op de plaats van bestemming.
Die bestemming is Richmond, de hoofdstad van Virginia. Aan de hand van labcaches en Virtuals hebben we een stadswandeling uitgestippeld. Net zoals veel andere steden in de VS is deze stad niet zo heel bijzonder. We lopen vanaf de rand van het stad richting het centrum. We zien veel armoede. Iets dat in dit land niet zo heel bijzonder is. Het is een land van uitersten. Qua natuur, maar ook zeker qua welvaartsniveau van de bewoners. Of extreem arm of extreem rijk. Je ziet het hier eigenlijk iedere dag. We zullen nooit de man vergeten die in Atlanta het parkeergeld van $20 dollar voor ons betaalde omdat we nog aan het uitvogelen waren hoe we moesten betalen omdat we een postcode van 5 cijfers in dienden te voeren om onze creditkaart te ontgrendelen (iets wat hier tot voor een paar jaar terug heel gewoon was, vandaag de dag kun je gewoon de pincode gebruiken). Toen we hem contant wilde betalen wuifde hij een keer en wenste ons veel plezier.
Onderweg naar het centrum zien we vele muurschilderingen. De ene nog mooier dan de andere. We lopen richting het State Capitol van Virginia en brengen een bezoekje eraan. Daarna lopen we de Canal Walk. Deze valt eerlijk gezegd wel een beetje tegen. Zeker met de Canal Walk die we vorig jaar in San Antonio maakten nog in het achterhoofd. We drinken een kop cappuccino in een koffiebar. We proeven en bedenken dat het personeel met een gerust hart een barista-cursus kan volgen. Geheid dat ze nadien een betere kop cappuccino kunnen zetten. We lopen verder en komen erachter dat we toch wel moe aan het worden zijn. Maar eerst nog even langs het oorlogsmonument. Want dat is iets dat we toch niet over kunnen slaan. We lopen naar de bushalte om de laatste paar kilometer met de bus te doen. Bij de halte staat een vrouw. We vragen haar hoe we de bus dienen te betalen. Ze vertelt dat dat niet mogelijk is, want door COVID is de bus sinds 2020 gratis. Sindsdien heeft de gemeente het niet meer terug gedraaid en is het nog steeds gratis. Hebben wij weer geluk.
Na het avondeten lopen we een dierenwinkel binnen. We zijn nieuwsgierig hoe duur de spullen voor een aquarium in de VS in vergelijking met Nederland zijn. Al snel weten we niet wat we zien. Vissen in een potje van, pak ‘m beet 300ml in een stelling. Goudvissen met zoveel in een bak dat ze nauwelijks kunnen zwemmen. Tropische vissen in fluor-roze, groen, geel of blauw. We zoeken het op en het blijken genetisch gemanipuleerde vissen te zijn. Allemaal dingen die bij ons verboden zijn. ’s Lands wijs, ’s lands eer zullen we dan maar denken. Ook al zijn we hierover op zijn zachts gezegd, verbaasd.
Dag 365 in de VS. Een dag zoals zovelen als we op reis zijn. Een dag om nooit te vergeten.
