Nadat we zes dagen op rij een stad hebben bezocht, is het nu tijd voor iets anders. Voor vandaag staan er verschillende dingen op de planning. Minder als dat we gewoon zijn, maar meestal vult zich dat vanzelf wel op, en komen we aan het einde van de dag tijd tekort. Als we deze ochtend aan het ontbijt zitten, is het maar een kleine wereld die we zien. Met andere woorden het is mistig.
Maar dat is niet erg. Het past wel bij het eerste doel van vandaag. Het voormalige concentratiekamp Dachau. We willen dat bezoeken nu het nog kan. Want als we de ontwikkelingen van de laatste jaren bekijken, kan het haast niet anders of er staat binnen de kortste tijd een of andere actiegroep op die vindt dat een dergelijk monument niet kan, omdat die herinnert aan een zwarte bladzijde uit de geschiedenis. Na het verdwijnen van Zwarte Piet en de beeldenstorm op beelden van bekende personen uit ons verleden, kan het haast niet anders dat deze monumenten ook zullen moeten gaan verdwijnen. Want als we niet aan ons koloniale verleden herinnert willen worden, waarom zouden we dan wel herinnert willen worden aan het nationaal-socialistisch verleden? Tot die tijd kunnen we niet anders doen dan dergelijke monumenten bezoeken en stil staan bij alle dingen die hebben plaatsgevonden in het verleden. Goed of kwaad. Als we bij het voormalig concentratiekamp arriveren is het rustig. Er staat één camper als we de parkeerplaats oprijden. We zijn dan ook iets aan de vroege kant, want het monument is nog niet geopend. Een deel op het buitenterrein kunnen we wel bekijken. Dat doen we dan ook. Nu het nog kan…. We wachten voor de poort en bekijken de drie woorden die iedereen wel kent. Arbeit macht Frei. Woorden die waar zijn, maar door het verleden een toch wel zwaar karakter hebben gekregen. Het is nog steeds mistig, en samen met een ander stel zijn wij de enigen die naar binnen willen. De mist maakt dat het allemaal nog meer indruk maakt. We besluiten om, nu we nagenoeg, alleen zijn eerst rond te wandelen en in alle rust zo nu en dan eens stil te staan. Nu het nog kan…. Als we bij het museum arriveren zien we dat het al behoorlijk drukker is geworden. De eerste bussen zijn al uitgeladen. We hebben geluk en mogen voor de eerste grote groep het museum binnen. Kunnen we ook dat in alle rust bezoeken. Nu het nog kan….
De volgende stop is voor ondergetekende zeker zo zwaar. Voor Marieke niet, daar is het een feest voor. We rijden weer richting München. Naar de Allianz Arena van de voetbalclub Bayern München. We maken wat foto’s, maar zoals zo vaak is een stadion van dichtbij lastig te fotograferen. Als we rondkijken, zien we een heuvel. Wellicht dat we daarboven iets kunnen zien zeg ik tegen Marieke, en ik ga op de kaart uitzoeken hoe we daar kunnen komen. Hemelsbreed is het slechts een paar honderd meter, maar aangezien er een snelweg tussen de heuvel en het stadion ligt, is het ruim 20 minuten rijden naar de parkeerplaats. We wandelen de heuvel op en doen en passant een multi-cache. We maken foto’s van het stadion en zien onderweg nog een paar kerken.
Na genoten te hebben van een kop koffie is het tijd voor de volgende stop. De golfbaan. Hier is een webcamcache dus die dienen we ook even te bezoeken. We hebben het idee dat we hier een beetje uit de toon vallen, maar lopen gewoon rond zonder dat we weggejaagd worden. Dus doen we dat maar en maken we op het gemak de webcamfoto, nu het nog kan….
We gaan weer verder. Naar een oude ruïne. Hier hebben we wel eventjes voor naar de exacte locatie gezocht, aangezien de Sainkt Georg Ruïne op geen enkele kaart vermeld staat. Uiteindelijk is het ons gelukt met behulp van een satellietfoto. We parkeren de auto en wandelen het laatste stuk richting de toren. Van de oude burcht die hier ooit heeft gestaan is niets meer over, en ook de toren staat op instorten. We maken een paar foto’s en zijn blij dat we dit stuk geschiedenis hebben mogen bewonderen. Nu het nog kan….
We hebben alles bezocht wat we bedacht hadden voor vandaag. We kijken op de kaart en besluiten een wandeling te doen langs verlaten fabrieksgebouwen op een industrieterrein in Landberg am Lech. Voordat we daar zijn, stoppen we nog even bij een fraaie kerk. Binnen komen we erachter dat een mondkapje toch wel zijn beperkingen heeft. Stiekem gaat het mondkapje een beetje omhoog en doe ik mijn ding. Nu het nog kan….
De wandeling over het industrieterrein is verrassend. We leren het een en ander over de geschiedenis van een enorme nitrocellulose-fabriek die hier heeft gestaan. Nitrocellulose is ook wel bekend als schietkatoen. De fabrieksgebouwen die niet meer gebruikt worden laat men gewoon staan. Indien men plek heeft om een andere fabriek te bouwen, breekt men een gebouw af, om nadien de nieuwe fabriek te bouwen. Het is dus een kwestie van tijd voordat alles is verdwenen. Leuk dat we dit hebben kunnen bewonderen. Nu het nog kan…
