Vorig jaar was de reis goed voorbereid. We wisten waar we ‘s morgens brood en dergelijke konden halen voor het ontbijt. En ‘s avonds konden we kiezen uit verschillende restaurants om te gaan eten. De reden om hiervoor te kiezen was eigenlijk heel simpel. Tijdens eerdere rondreizen hadden we gemerkt dat zelfs de nieuwste kaarten niet alle supermarkten en restaurants weten te zitten. Als we dan naar een restaurant navigeerden, dan zat er simpelweg niets. Aangezien we vorig jaar behoorlijk wat kilometers dienden te maken, was al het tijdverlies dat we onszelf konden besparen mooi meegenomen. Dus dit jaar hebben we dat ook gedaan en zijn we iets verder gegaan met het voorbereiden. Voorheen gingen we naar een park en zochten we ter plekke uit welke wandelingen we wilden doen. Dit jaar hebben we ook de wandelingen op voorhand uitgezocht. Zo reden we deze ochtend rechtstreeks naar de ingang van Devils Lake State Park. Ook de parkeerplaats hadden we al opgezocht en omgezet in coördinaten, zodat we linea recta naar het begin van de wandeling konden navigeren.
We doen de rugzakken om en we gaan op pad voor de eerste wandelingen. Ter plekke besluiten we om drie wandelingen te combineren tot één wandeling. Het zou mogelijk moeten zijn, en de afstand is niet verkeerd. Een kilometer of acht. Het is nog vroeg, iets na de klok van tien, dus we zouden op tijd terug moeten kunnen zijn om ergens te picknicken. Die spullen hoeven we dus niet mee te dragen. Het enige dat we niet op voorhand hebben kunnen vinden was de zwaarte van de wandeling. Aan de hand van de foto’s die we op voorhand hebben gezien, schatten we alles in op niveau ‘gemiddeld’. Dit houdt in dat het over het algemeen over paden gaat, met hier en daar wat stenen waar overheen geklauterd dient te worden om de weg te vervolgen. We gaan op pad en al snel staan we te genieten van het eerste fraaie uitzicht over Devils Lake.
Terwijl we verder ploeteren wordt het terrein zwaarder en zwaarder, en vinden we dat de wandeling in de categorie ‘behoorlijk zwaar’ thuishoort. Gestaag vervolgen we onze weg verder, en terwijl mijn shirt doordrenkt is van het zweet, bedenk ik me dat het eigenlijk wel leuk is dat we zo door deze wandeling verrast worden. Te veel voorbereiden is ook niet goed. En we zijn ook geen professionele reisorganisatie, dus ik vergeef mezelf dit gebrek aan voorbereiding. Hetgeen wat me het meest verbaast is het feit dat het ontzettend druk is op de ‘paden’. Goed het is zaterdag, maar het is ook al half september, dus het toeristenseizoen is al voorbij.
Na vier uur wandelen zijn we terug bij de auto en kunnen we gaan picknicken. De magen worden gevuld en we hebben nog een wandeling op het programma staan. We besluiten om op voorhand te controleren hoe de zwaarte van deze wandeling is. Als we in de verte het pad zien lopen, besluiten we om deze wandeling aan ons voorbij te laten gaan en te kiezen voor de wandeling die we als ‘reserve’ (voor als we nog wat tijd over zouden hebben) te gaan. Het begin van de wandeling is ruim 12 kilometer verder, dus om tijd te winnen gaan we daar met de auto heen. Deze wandeling is iets meer dan vier kilometer. We hebben slechts één afbeelding op voorhand gezien en die was wel fraai. Terwijl we wandelen bedenken we dat het eigenlijk maar saai is. Een geasfalteerd pad langs een riviertje door de bossen. Na een kilometer wordt het iets spannender als we de rivier dienen over te steken, terwijl er geen brug is. Langzaamaan wordt het aantal bomen minder en het aantal rotsen hoger. Links en rechts van ons verschijnt een rotswand en plotseling beseffen we dat we in een ravijn wandelen. Dan houdt het pad plotseling op. Zou dit het einde van de wandeling zijn? Ik kijk op de kaart op de GPS en zie dat het pad nog verder loopt. Dan zien we mensen terugkomen langs de zijkant van de rivier over een smal strookje zand. We gaan verder. Even later moeten we terugdenken aan de wandeling door De Rivier van drie jaar geleden. Zo extreem als destijds zou de wandeling wel niet worden, maar genieten is dit wel. We zien bijna geen mensen en op het gemak gaan we verder. We overwinnen obstakel na obstakel en leggen het grootste gedeelte af door De Rivier. En net zoals in 2015 houdt de wandeling op bij een waterval. Niet zo indrukwekkend als in Oneonta Gorge, maar meer dan genoeg om een kers op de taart te zijn. We keren om en moe maar voldaan arriveren we weer terug bij de auto.
