Eindelijk

De afgelopen weken kregen we van de vliegmaatschappij het advies om maximaal drie uur van te voren op het vliegveld aanwezig te zijn. Aangezien we pas om 10 uur vliegen, kunnen we op die manier nog uitslapen. Althans voor onze doen dan.  Gisterenavond krijgen we het bericht van KLM dat er het een en ander is veranderd. We zouden er verstandig aan doen om minimaal drie en een half uur op voorhand op het vliegveld aanwezig te zijn. Of het iets met de staking van de NS te maken heeft, weten we niet.

We overleggen, en bedenken dat we ook een dagje ouder worden. Waardoor het heel logisch is dat de flexibiteit en het aanpassingsvermogen sterk daalt. Zelf vinden we dat onze adoptieve vaardigheden een behoorlijke vlucht hebben genomen de afgelopen week. Kortom, geen change of plans dus in deze voor ons.

Eerlijk is eerlijk. Het is wel fijn om een avond op voorhand in een hotel te verblijven op korte afstand van de luchthaven. We gaan deze morgen op het gemakje ontbijten, en iets voor zeven uur arriveert de shuttlebus naar Schiphol. We gaan van het ergste uit. Voordeel  daarvan is dat het dan eigenlijk alleen maar mee kan vallen. We sluiten aan in de eerste rij. De bagage drop-off. Niets bijzonders. Althans in onze ogen niet. Er zijn altijd mensen die er schande van spreken dat ze niet binnen 16 seconden zijn geholpen om vervolgens een foto op een of andere social media site te zetten om te laten zien hoe zielig ze zijn. Maar zoals gezegd. De rij is niets bijzonders. De rij loopt langzaam door, en voordat er erg in hebben, zijn we al aan de beurt. Onze vaccinatiebewijzen worden gecontroleerd en na een koffer van 13,2 kilogram en een exemplaar van 14,4 kilogram te hebben ingeleverd mogen we door naar de security check.

Ook daar zien we niets bijzonders. Langzaamaan loopt de rij door en voordat we er erg in hebben staan we al bij de lopende band aan het einde van de rij. Voor de zekerheid wordt onze lege koelbox nog aan een grondige controle onderworpen door deze voor de tweede keer door de röntgen te doen. Waarschijnlijk vertrouwen ze het toch niet, want er wordt een apparaatje over alle zijden van de tas gehaald. Vervolgens wordt er een strookje het apparaat gehaald om hierna dat strookje in een ander apparaat te doen. Al snel zien we iedereen opgelucht ademhalen en wordt de lege koelbox aan ons overhandigt. Als we aan de beveiligingsbeambte vragen waarop werd gecontroleerd krijgen we heel eenvoudig het woord: Explosieven te horen.

Hierna nog een korte rij bij de paspoortcontrole en we kunnen richting de gates. Al met al zijn we na een kleine 75 minuten overal doorheen. We besluiten koffie te gaan drinken, maar als we bij Starbucks aarriveren slaat de paniek ons dan toch om de oren. We zien plotseling waar iedereen het de afgelopen maanden over heeft als ze klagen dat ze lang moeten wachten op Schiphol. De rij die we zien is enorm. Angstzweet breekt ons plotseling uit. Dit gaat een probleem worden. Daar zijn we van overtuigd. Het risicio om de vlucht te missen is plotseling enorm geworden. Wat moeten we doen? Rustig blijven…. Gewoon rustig…. Dat is het beste wat we kunnen doen. We rechten onze rug, en we gaan ons nog maar eens beroepen op onze flexibele kunsten. Het is allemaal heel simpel. Niet pannikereren. En gewoon doorgaan voor plan K.  

Wat is plan K dan wel? Eigenlijk heel simpel. Gewoon de enorme wachtrij bij Starbucks negeren en ergens anders koffie gaan halen. Op deze manier weten we ons zeker anderhalf uur wachten te besparen. Nu begrijpen we ook waarom we minimaal 3½ uur op voorhand aanwezig dienden te zijn.

Als we bij de gate arriveren dienen we ons paspoort en boarding pass te laten zien. Geen probleem uiteraard. Nog geen minuut later kunnen we plaatsnemen. Als we even zitten, komt er een volgend mannetje aan om onze boarding pass te scannen  en het paspoort te bekijken. Dit is pure werkverschaffing in onze ogen, want we zijn ervan overtuigd dat we op het moment dat we naar het vliegtuig geroepen worden we gewoon onze boarding pass en paspoort dienen te laten zien.

Dat blijkt inderdaad juist te zijn. Bovendien dienen we nu plotseling een formulier in te vullen waarin we verklaren volledig gevaccineerd te zijn. Het formulier dat we in onze handen krijgen hebben we afgelopen week al digitaal ingevuld bij de maatschappij. De dame aan de balie probeert ons te overtuigen dat dat niet mogelijk is. Brave zieltjes als we zijn, krabbelen we iets op het formulier. Want aangezien we dit afgelopen week al ingevuld hebben, weten we dat dat voldoende is. Nergens dient er een naam ingevuld te worden. Als we weer terug bij de balie zijn, wordt het, zojuist door ons met veel liefde ingevulde formulier achteloos in een doos gesmeten. Als we het dan toch over werkverschaffing hebben, is het misschien wel verstandig om die te combineren met papierverspilling.

De vlucht gaat vlotjes, en zonder problemen. Hier is de afgelopen drie jaar eigenlijk niet heel veel veranderd. Het eten is smakeloos. Marieke kan de Sound of Music kijken en ik kan een paar nieuwe films kijken. Of wacht…. Er is toch iets veranderd…. Geen zakje pinda’s meer als je net in de stoel zit.

Voordat we er goed en wel erg in hebben, word de landing ingezet. Een paar minuten na de klok van twaalven landen we op Amerikaanse bodem. Eindelijk, mogen we wel zeggen. Want het is vandaag de dag niet meer vanzelfsprekend dat men zomaar reist. En of het nog ooit vanzelfsprekend gaat worden… Eerlijk gezegd twijfelen we daar wel aan. Maar goed. We wachten rustig tot iedereen is uitgestapt. We hebben tijd genoeg, want uit ervaring weten we dat de rij door de douane in de VS heel veel tijd in beslag neemt.

Maar niet vandaag. Alles gaat buitengewoon snel. We halen onze huurauto op. We krijgen een auto toegewezen. Meer zijn er niet. Eerlijk gezegd vinden we deze een beetje aan de kleine kant. We gaan terug naar de balie om ons ‘beklag’ te doen. Oeps, de dame heeft verkeerd gekeken. We dienen een andere rij te hebben. Niet dat we daar heel veel meer keus hebben, maar in deze kunnen we tenminste redelijk onze koffers kwijt.

Zoals gezegd. Alles gaat vlot vandaag. Zo gebeurt het dat we tweeëneenhalf nadat het rubber van het vliegtuigwiel Amerikaanse bodem raakt, we onze auto parkeren op de parkeerplaats van de korte wandeling die we hebben uitgezocht. Kort, maar toch behoorlijk pittig. De wandeling begint op een hoogte van 1600 meter en zal ons na een wandeling van iets meer dan twee kilometer op een uitzichtpunt brengen op een hoogte van bijna 2000 meter. Tel daarbij op dat het vandaag 31 graden is, en iedereen zal begrijpen dat deze trip behoorlijk vermoeiend is na zo’n lange dag. Als we staan te genieten beseffen we één ding: “onze rondreis van 2022 is begonnen. Eindelijk…”