Ook deze dag bleef lang een gapend leeg gat in onze planning. Want ook hier kregen we eigenlijk niets gevonden. Totdat we het boek van de Nationale Parken van de VS eens goed gingen doorbladeren. Ons oog viel op Fort Davis National Historic Site. Als we het boek mogen geloven is het het best bewaarde militaire post van het zuidwesten. Het beleefde zijn hoogtijdagen in de periode van 1854 tot en met 1891. De gemiddelde bezoeker brengt er zo’n twee uur door, dus dat is al een begin van de planning. Even later komen we ook nog een State Park in de buurt tegen. Maar om ze beiden te bezoeken lijkt wat veel. Het Roy Orbison museum dan? Tsja, dat wordt meer dan een uur omrijden. Een scenic drive? Dat kan ons ook altijd wel bekoren. Want tussen het wandelen door is het goed om even te rusten. Maar we willen natuurlijk wel dingen blijven zien. Een scenic drive is dan perfect. We rijden wat rond, stoppen voor wat caches en kunnen genieten van het uitzicht. die gaat op de planning erbij.
Jaren geleden hebben we al eens een foto voorbij zien komen van een grote etalage van Prada, midden in de woestijn. Daar zouden we nog eens een fotostop van moeten maken, bedachten we toen. En zo gezegd, zo gedaan. Ook deze stop komt op de planning van vandaag. En zie daar, de dag is weer ruimschoots gevuld met kleine en grotere stops.
Hoe pakte het dan in de praktijk uit? Nu, zoals zo vaak, precies volgens planning. We zijn een half uurtje later weggereden dan we normaal doen. Dit kon ook gemakkelijk want Fort Davis ligt op nog geen drie kwartier rijden en gaat pas om 8:00 uur open. Op de planning daaraan voorafgaande staan slechts twee geocaches. Alle tijd van de wereld dus vandaag. Als we bij het fort aankomen, zien we dat het park gesloten is, terwijl het toch al 8:00 uur geweest is. Wat nu? Voor ons staat nog een auto voor het gesloten hek. Ik maar denken: ‘die vangt net als wij ook mooi bot’. Maar niets is minder waar, het was gewoon de ietwat verlate park-ranger die het hek kwam openen en daarna snel haar post op het bezoekerscentrum in ging nemen. Hebben wij weer even geluk. Het fort bestond deels uit ruïnes zoals vroeger de gebouwen eruit zagen, en gedeeltelijk waren de gebouwen opgetrokken naar het origineel. Wij zagen nog commerciële kansen, om een gedeelte van de militaire woningen om te bouwen in hotelkamers/ appartementen er wat authentiek uitziende spullen in te zetten en 200 dollar per nacht gaan vragen voor een originele overnachting. Maar niets van dit alles. We konden wel onder andere de oude officierenwoning bewonderen en het ziekenhuis. Het ziekenhuis lag afgelegen van de overige gebouwen en de barakken. Waarschijnlijk om de ziektes zo ver mogelijk buiten de deur te houden. Want als we één ding geleerd hebben vandaag dan is het wel dat er meer militairen dood gingen aan ziektes dan dat er omkwamen op het slagveld. Ikzelf kan altijd erg genieten van zo’n openluchtmuseum. En we zijn er dan ook ruim twee uur zoet geweest.
We hebben niet alleen de gebouwen bekeken, maar ook nog een leuke wandeling over redelijk zwaar terrein gemaakt. Waarbij we vanaf het hoogste punt uitzicht hadden op het fort en zijn gebouwen.
Tevreden met onze eerste stop gaan we verder naar een aantal caches om daarna te beginnen aan de scenic drive. Maar voordat we dat doen, is het tijd om even een warme drank te scoren. de Starbucks is in dit deel met een vergrootglas nog niet te vinden. Dan maar een stop bij een supermarkt om te bezien of ze daar iets hebben. De koffie smaakt er prima. En de prijs? Daar kan de Starbucks nog wat van leren. Onze grote to go bekers werden samen gevuld voor het luttele bedrag van 1,49 dollar. De vrouw achter de kassa haalde haar schouders op en vertelde dat ze de bekers als refill zag en daar ook de prijs voor berekende. Hebben wij even geluk dat de scenic drive hier ook weer terugkomt, dan proberen we het nog eens voor dat geld!.
De scenic drive bracht ons door een prachtig en afwisselend landschap. We waanden ons soms alleen op de wereld. In de verste verte waren er geen andere voertuigen te bekennen. We vonden het dan ook best kunnen om snel even midden op de weg een achterkant foto te maken. We genieten van het landschap, stoppen nog bij een observatorium en picknicken in een fraai stenen landschap. Voldaan maken we de weg af en belanden zo maar weer bij de alleraardigste mevrouw van de refill. We rekenen weer voor een spotprijs de koffie af en krijgen een verhaal te horen over haar stiefdochter die juist vandaag naar Amsterdam gevlogen is met haar man en kinderen. Dat weten we dan ook weer.
We gaan weer verder met onze planning. Want alvorens we bij Prada aan gaan belanden, staan er nog een paar labcaches in Marfa op de planning, Die stellen niet veel voor. Het is een stil vervallen plaatste met een paar inwoners.
Prada dan? Dat is toch wel een bijzondere aanblik. Midden in de woestijn een etalage vinden met zes tassen van het wereldberoemde dure merkt en een slordige 30 damesschoenen. Ik heb er natuurlijk niets aan, want een handtas heb ik nooit bij me en op die hakken breek ik mijn enkels. Het was dan ook niet erg dat deze etage bedoeld is als window-shopping. Want kopen kun je er niets. Uiteraard is de etalage wel bewaakt met een camera, want is is natuurlijk wel echte Prada!
Wat een mooi verhaal ben nu weer bij met jullie travels geniet er echt van xoxo