Soms zit het mee en soms….
Maak je een net iets te kleine stap en sta je met je linkervoet in een ijskoude rivier.
Tijdens de brunch deze morgen om 9:00 uur maakten we de plannen voor de dag. Het was bewolkt, maar de zon deed zijn uiterste best om de wolken te verjagen. We besloten om een wandeling te maken door het dorpje Arillas. Onderweg stopten we bij een waterval. Vanaf de rand van de weg konden we zien dat deze waterval behoorlijk hoog was, maar hoe hoog precies, dat was niet te zien. Ik besloot om precies datgene te doen wat ik altijd doe op zo’n moment. Kijken of ik iets dichterbij kan komen. Op een, althans dat vind ik zelf, verantwoorde manier. Deze meest logische weg was lopen van rotsblok naar rotsblok door de rivier. Een van die stappen bleek net iets groter te zijn dan ik had verwacht. Het resultaat is dat Marieke de kerstsokken uit haar rugzak tevoorschijn haalt, zodat ik weer met droge voeten verder kan wandelen vandaag.
We rijden verder en beginnen aan de wandeling in Arillas. Een alleraardigst dorpje, niets bijzonders, maar we lopen heerlijk in het dorpje. Onderweg zien we weer veel, wat volgens ons de nationale tuinplant van Corfu is, Blauwe Regen.
Na bijna 6 kilometer te hebben gewandeld is het tijd om naar het figuurlijke hoogtepunt van deze vakantie te gaan, namelijk Canal d’Amour. Een smalle baai in het noorden van Corfu. Volgens de legende zullen de stellen die hier samen in zwemmen een liefdevol en vruchtbaar leven hebben. Ik denk dat eenieder wel begrijpt dat we geen enkel risico willen nemen, en dat we niet hebben gezwommen. Van het liefdevolle leven zijn we toch wel overtuigd, het andere is niet nodig. Ik ben er ook niet van overtuigd dat we dan met ons hoofd in de wolken zouden zijn.
Na dit bezoek vol liefde is het tijd om naar het letterlijke hoogtepunt van deze vakantie te gaan, namelijk de hoogste berg van Corfu, de Pantokrator. Hoewel de berg met zijn 906 meter niet uitzonderlijk hoog te noemen is, groeit er op de top bijna niets. We genieten van het uitzicht. Regelmatig moeten we even wachten met een foto maken als er weer een wolk voorbij komt waaien en ons uitzicht belemmert. We zijn liever op deze manier met ons hoofd in de wolken dan als zou blijken dat zwemmen in Canal d’Amour echt zou werken.
Na deze hoogtepunten gaan we weer naar Kerkyra. Afgelopen maandag zag ik in de verte een typisch Griekse windmolen staan, en die wilde ik wel eens van dichtbij bekijken. Zo gezegd zo gedaan, en op ons gemak wandelden we de kilometer naar de windmolen toe. Het begint iets harder te waaien als we naar het centrum van Kerkyra wandelen om van ons diner te gaan genieten.
