Vandaag kregen we een behoorlijke rit voor de kiezen van bijna 800 kilometer. We hebben meer dan tijd genoeg om onderweg nog het een en ander te doen, aangezien we al om 5:30 uur opstaan. Zo vroeg? Ja, zelfs voor ons is dat bijtijds, maar het was noodzakelijk omdat we Rob & Tracy dienden weg te brengen naar het vliegveld, en ik diende nog een SMS te sturen naar Annie, die vandaag jarig is. Goed en wel aangekomen op het vliegveld, kreeg ik een SMS van haar terug, waarin ze bedankte dat ik aan haar verjaardag dacht. Na een, moeilijk, afscheid, waren we rond de klok van 7 weer terug bij de Bed & Breakfast. Er stond een zakje klaar met ons ontbijt. Wel zo handig, aangezien het ontbijt pas om 8 uur was, en we dan op zijn vroegst pas om half negen weg zouden zijn. Op deze manier konden we al bijna anderhalf uur hebben gereden, tegen de tijd dat we anders de spullen pas zouden hebben gaan pakken. Voordat we vertrokken met de auto, ontvingen we een berichtje. Annie… Ze stuurde een SMS, waarin ze bedankte dat ik aan haar verjaardag dacht.
In het donker, stuurden we de auto langzaamaan Cody uit. We passeerden het vliegveld, zouden we even stoppen om nog een keer gedag te zeggen tegen Rob & Tracy? We besloten om het toch maar niet te doen, hoe graag we het ook wilden. Op dat moment kregen we een berichtje. Annie… Ze stuurde een SMS, waarin ze bedankte dat ik aan haar verjaardag dacht.
Vijf jaar geleden zijn we door het Bighorn National Forrest gereden. Destijds hebben we erg genoten van de Shell Falls. Toen we een mogelijkheid zagen, om vandaag deze route in omgekeerde volgorde af te leggen, grepen we die kans ook met beide handen aan. Het zou wel langer rijden zijn, maar de schitterende route, zou dat meer dan goed maken. En natuurlijk weer even stoppen om te genieten van de fraaie Shell Falls. Op het moment dat ik onze Chevrolet de parkeerplaats op draaide, ontvangen we een berichtje. Annie… Ze stuurt een SMS, waarin ze bedankt dat ik aan haar verjaardag denk.
We vervolgen onze weg in de regen, die al de hele ochtend neerdaalt. Telkens lijkt het weer op te klaren, maar dan komt er weer een bocht, en wordt het weer net zo donker als voorheen. We besluiten om de auto te parkeren en een korte wandeling te gaan maken. We parkeren de auto en beginnen aan de wandeling. Juist op dat moment ontvangen we een berichtje. Annie… Ze stuurt een SMS, waarin ze bedankt dat ik aan haar verjaardag denk.
We rijden het Bighorn National Forrest uit en de snelweg op. We gaan verder richting het volgende doel van deze trip. Devils Tower National Monument. Vijf jaar geleden hebben we dit park rechts laten liggen, maar eigenlijk hadden we daar toch wel een beetje spijt van. We hebben dan ook besloten om deze monoliet, die vooral bekendheid kreeg door de film van Steven Spielberg, Close Encouters of the Third Kind, vandaag met een bezoek te vereren. Het is wel ruim 100 kilometer om, maar we hopen dat het de moeite waar zal zijn. We draaien de snelweg af, en als we na een tijdje plotseling Devils Tower zien, maakt dat toch wel een indruk op ons. Ondanks de regen, besluiten we om de auto te parkeren en wat foto’s te maken van dit natuurschoon. We rijden weer verder, en onderweg ontvangen we een berichtje. Annie… Ze stuurt een SMS, waarin ze bedankt dat ik aan haar verjaardag denk.
Als we bij de voet van Devils Tower zijn aangekomen, beginnen we aan een korte rondwandeling van een paar mijl rondom de voet van deze berg. Onderweg ontvangen we nog een berichtje. Annie… Ze stuurt een SMS, waarin ze bedankt dat ik aan haar verjaardag denk.
Ik geloof niet dat ik al ooit zoveel SMS berichten heb ontvangen op één dag, en al helemaal niet hetzelfde bericht om mij te bedanken. Ik denk dat Annie wel heel erg blij is, dat ik haar vandaag een SMS heb gestuurd.
