6:30 uur. De wekker gaat weer af. Ik zou haast willen zeggen dat ik meteen mijn benen soepeltjes over de rand van het bed zwier. Niets is echter minder waar, aangezien ik deze beweging al een half uur eerder heb gemaakt. Ik steek dus mijn arm uit, om vervolgens de wekker tot het zwijgen te brengen. Het ochtendritueel begint en iets meer dan een uur later zijn we gereed om op walvissenjacht te gaan. Niets spannends, want de walvissen die we willen gaan spotten zijn al jaren geleden overleden. Het enige wat ervan te zien is, zijn de skeletten die zijn overgebleven. Deze zijn op het strand opgezet, en blijken nog groter te zijn dan we hadden verwacht. Vervolgens gaan we op pad naar Natural Bridges State Park. Hier gaan we een natuurlijke brug bekijken, die in de oceaan staat. Rob had het idee dat deze jaren geleden ingestort was. Toen we ter plekke waren, bleek niets minder waar te zijn, en konden we de rotspartij in al zijn glorie bewonderen.
De klok moet nog negen slaan als we weer verder gaan om Highway 1 te volgen. Vandaag is het doel een bezoekje aan het Julia Pfeiffer Big Sur State Park. Hier heb ik enkele foto’s van gezien die wel de moeite waard waren. Ook de wandeling die noodzakelijk zou zijn om deze foto’s te kunnen maken zou een mooie test voor ons beiden zijn. Maar voordat we daar zijn, maken we onderweg eerst nog enkele stops. Bij één van die stops ontmoeten we een oudere man. We raken aan de praat, en hij vraagt ons waar de reis ons naartoe brengt. Geen idee antwoord ik hem. Als ik even later in de auto zit, besef ik dat ik een gelukkig mens ben, die tijdens de vakantie kan genieten van hetgeen hem kruist op zijn pad. Vrijheid, blijheid dus eigenlijk. Enkele stops verder staan we de Bixby Bridge te bewonderen. Gebouwd in 1932, maar heden ten dage is het nog steeds één van de hoogste betonnen bruggen met een ononderbroken overspanning ter wereld.
Uiteindelijk arriveren we dan toch bij het Julia Pfeiffer Big Sur State Park. We beginnen aan de wandeling richting de waterval. Het is een niet al te lange wandeling van middelmatige zwaarte. Een ideale test dus voor ons beiden. Marieke kan kijken hoe het nu werkelijk met de kracht in haar linkerbeen is gesteld, en ik kan kijken hoeveel ik conditioneel heb ingeleverd. Nadat het de hele ochtend en het begin van de middag bewolkt is geweest, is ondertussen de zon goed beginnen te schijnen. Een mooie aanvulling op de test. Na een goede drie kwartier bereiken we de plek waar we moeten zijn. We zien een fraaie waterval. De foto’s worden gemaakt, en we gaan weer op de terugweg. Via een korte omweg naar een uitzichtpunt over een vallei zijn we weer terug bij de auto. Test geslaagd, en beiden zijn we het erover eens dat dit voor dit jaar wel het maximale is wat we qua afstand en zwaarte aankunnen.
We vervolgen de weg naar het hotel. Dit is nog ruim 3 uur rijden verwijderd van de plek waar we zijn. Omdat het al wat later is, besluiten we om het aantal stops te beperken tot een minimum. Wel jammer, want het ene uitzicht is nog fraaier dan het andere, maar eigenlijk wil ik proberen om voordat het donker wordt, bij het hotel te zijn. De weg is namelijk behoorlijk bochtig, en van straatverlichting hebben ze hier nog nooit gehoord. Plotseling zien we langs de rand van de weg iets wat lijkt op iets wat we niet verwacht hadden hier. We besluiten om toch een extra stop in te lassen. Korte tijd later maken we enkele foto’s van wat misschien wel de grootste verrassing van de dag te noemen is.
