Vandaag hebben we San Francisco achtergelaten. We zijn in deze, in onze ogen relaxte stad, bijgekomen van de jetlag en kunnen aan de rest van de vakantie beginnen. We hebben overigens geen idee of het relaxte gevoel dat je in San Franscisco voelt te maken heeft met de hoeveelheid wiet die je ruikt als je door de stad dwaalt. Maar goed, zoals gebruikelijk vroeg op pad, dat is inmiddels geen nieuws meer.
Onze eerste stop was op Half Moon Bay. De parkeerplaats die we middels een cache uitgezocht hadden, bleek afgesloten dus moesten we verder gaan zoeken. We kwamen uit op een dik betaalde parkeerplaats. Daar mochten we wel de hele dag ons rode monster parkeren, maar we wisten natuurlijk op voorhand al dat we het geen hele dag op een strand vol zouden houden, strandmensen als we zijn. Maar het fraaie uitzicht was zeer de moeite waard. Na een strandwandeling van ruim een uur, kon de reis verder zuidwaarts ingezet worden.
We hebben nog twee korte strand-stops gehad, waarvan één ervan onze verwachtingen overtrof. De prachtige stenen in combinatie met opspattende golven tegen de rotswand aan, gaf een fotogeniek plaatje.
De laatste strand-stop was melancholisch te noemen. Het uitzicht werd daar vergezeld door een jonge man welke op de piano trachtte te spelen.
De tijd begon al weer te dringen, omdat we om 18.00 uur met Rob afgesproken hadden in de spellenwinkel in San Jose. Dus op naar één van de 21 missieposten langs de kustroute, en wel die van San Juan Bautista. Dit zijn Spaanse missieposten opgericht door Spaanse franciscanen met als doel het Rooms-Katholieke geloof te verspreiden onder de bevolking. Het is het beste te omschrijven als een klein open luchtmuseum, maar geeft een goed beeld hoe de mensen er in 1797 geleefd hebben.
Nabij de missiepost lag een steen welke doet herinneren aan het feit dat je oog in oog staat met een deel van de San Andreas Breuk. Maar geen angst, er is geen aardbeving uitgebarsten op het moment dat net wij naar het bord stonden te kijken. Ook al zie je geen echte kloof in de grond, het was toch wel een bijzonder plekje.
Ruim op tijd arriveerden we bij de spellenwinkel. En hoewel onze magen wel iets konden gebruiken, konden we de verleiding niet weerstaan om even te checken welke spellen men in de winkel verkocht. Het was een brede collectie. Meer dan er bij ons in huis aanwezig is, en zelfs meer dan er bij Rob en Tracy aan spellen voorradig zijn. Tsja, en als je er dan een uurtje rondloopt en we ons toch wel verbazing over de hoge prijzen van de bordspellen, is er stiekem toch één klein spel aan onze handen blijven plakken. Het was een spel van Amerikaanse makelij dat niet in Nederland aangeboden wordt. En dan wordt het toch in eens weer interessant. Toen we alle drie tevreden naar buiten gingen (oeps, niets tegen Tracy zeggen…) was het dan echt tijd voor het diner. We hebben heerlijk gegeten in restaurant De Olifant.
