Pas om 07:00 uur terecht kunnen bij het ontbijt. Persoonlijk noem ik eten op dat tijdstip liever een brunch, maar goed, ik kan er toch niets aan veranderen. We besluiten dus om eerst alles maar in te pakken, zodat we klokslag 7 voor 7 kunnen kijken of de brunchzaal al open is. Dat blijkt het geval te zijn. Scheelt toch weer iets. Na de brunch gaan we een kopje koffie halen, en dan gaan we op pad.
Een ritje van een goede anderhalf uur leidt ons naar Catoctin Mountain Park. Wat? Nog nooit van gehoord? Dat is niet erg, tot begin augustus was het voor ons ook volledig onbekend. We zochten nog iets op de route van vandaag en stuitten op dit park dat door NPS wordt beheerd. We zagen enkele foto’s ervan, en besloten dat het wel de moeite waard was om daar een korte wandeling te gaan doen. Op All Trail hebben we een wandeling uitgezocht die hoog werd gewaardeerd. Omstreeks negen uur arriveren we bij het bezoekerscentrum. We zijn nog niet als eerste hier, want er staan al enkele auto’s geparkeerd. We maken eerst een sanitaire stop, en beginnen dan aan de wandeling. Al snel blijkt dat we niet echt heel veel voorbereiding hebben gedaan, want de wandeling is pittiger dan dat we hadden verwacht. Toch gaat het voorspoedig en al snel staan we op Wolf Rock. Hier zijn spleten die smal maar ongelofelijk diep zijn. Voorzichtig lopen we verder. Korte tijd later arriveren we bij het volgende uitzichtpunt, Chimney Rock. Ook hier is het klimmen en klauteren om bij het uitzichtpunt te komen. De laatste drie rotsen laat ik maar voor wat het is. Ik vind de stap die genomen dient te worden om er te komen toch net iets te groot. Zeker in combinatie met de diepte die eronder is. Ik word een dagje ouder bedenk ik me. We lopen weer verder. Terug richting het bezoekerscentrum. Na een kleine drie uur klimmen, klauteren en wandelen arriveren we daar weer. We kletsen nog even met een paar Park Rangers en leggen hen uit waarom de Covered Bridges zijn overdekt. Althans, de reden die wij jaren geleden eens hebben gelezen. Ze hadden het nog nooit gehoord, maar vonden het erg logisch klinken.
We besluiten om vandaag eens geen lunch met een uitzicht te doen, maar in de auto te eten. We zijn immers al redelijk laat en hebben nog het een en ander op het programma staan. Als eerste gaan we naar de universiteit van Baltimore. Er is daar een webcamcache en die willen we natuurlijk niet laten schieten. Hierna gaan we door naar Fort McHenry NM. Een fort dat in 1814 door de Engelsen werd gebombardeerd. Na 25 uur staakten de Britten de bombardement. Francis Scott Key was bij dit bombardement aanwezig en zag continue een enorme Amerikaanse vlag wapperen. Hij schreef het gedicht ‘The defense of Fort McHenry’. Later werd dit omgedoopt tot ‘The Star Spangled-Banner’ en werd het bekend als het Amerikaanse volkslied. De entree tot het fort is maar liefst $15 per persoon. Gelukkig hebben we een jaarkaart en mogen we hiermee gratis naar binnen. We lopen wat rond en bekijken het niet al te grote museum. Eerlijk is eerlijk. Het geld is het niet waard. Een dollar of 5 per groep zou meer dan voldoende zijn. Maar dit is Amerika. En dan is de regel ‘óf het kost geen drol, óf het is strontduur’. We kijken naar het wisselen van de vlag, want door een presidentiële verordening dient hier 24 uur per dag de vlag te wapperen, en lopen verder. Het wordt al laat en het park gaat sluiten. Het is inmiddels behoorlijk druk op de weg, we besluiten onderweg een hapje te eten en hopen dat de files dan iets minder zijn. Dat blijkt het geval te zijn, en om klokslag 7 over 7 arriveren we bij het hotel.
