Vandaag beginnen we al weer aan onze 20tigste dag van de roadtrip. We hebben een afstand van ruim 340 kilometer af te leggen. Als we bij het ontbijt arriveren is het al snel duidelijk dat we voor ons zelf een ontbijt moeten verzorgen. Een groep Vlaamse motorrijders, welke ook een kijkje bij het ontbijt kwamen nemen, hadden dat ook al snel door. “Ah”, zei één van de vrouwen, “er is koffie”. Waarop de man zei: “Awel, daar zal het dan ook bij blijven”. (Met een mooi Vlaams accent). Kortom, zelf een boterham smeren en een yoghurt pakken.
Nadat gedaan te hebben, brachten de eerste paar stops ons bij diverse labcaches aan route 66. We merken dat we gisteren wel het leukste gedeelte van deze beroemde weg gereden hebben, de labs van vandaag zijn een stuk minder interessant. Wat ook minder interessant is, is dat het kwik al voor 9 uur de 30 graden gepasseerd is. Dat belooft wat voor de warmte op de dag, denken we. En dat beloofde zeker wat. Op de middag gaf de thermometer in de auto 40 graden aan.
De eerste echt stop brengt ons bij Oatman. Ik heb hier wel naar uitgekeken. In 2017 zijn we hier al eens geweest. Het is een super leuk gezicht om de ezels door de straten van dit toeristische dorpje te zien rondwandelen. Voordat we het dorp bereikt hebben zagen en hoorden we al enkele ezels in de bergen rondstruinen. De teleurstelling was dan ook groot, toen ik in het dorpje zelf geen enkele ezel zag. Een typische man in een oude auto vertelde ons, dat het wilde beesten zijn en ze uit de bergen naar beneden komen als ze genoeg auto’s zien, zodat er mogelijk wat te halen valt voor ze. Hij vertelde er ook bij dat we uit moesten kijken wat ze konden ook bijten. Ze kwamen op de ochtend en bleven tot de avond. maar vandaag dus niet zo vroeg. Die hebben vast gedacht: “dikke vinger, het is in het dorp veel te warm, die gekke toeristen moeten zelf maar weten of ze er rond willen wandelen, wij blijven wel in de bergen rondhangen”. Na een paar labs te hebben gedaan, een multicache gevonden te hebben en wat watervallen op onze lijfjes gecreëerd te hebben, zijn we maar weer verder gegaan. Op de weg naar de volgende stop, zagen we de ezels toch afdalen naar het dorp. Ik denk dat ze honger hadden. Want toen ik het raam opende om ze op de foto te zetten, zouden ze het liefst in de auto kruipen, op zoek naar iets eetbaars.
Next stop was het plaatsje Needles. De bedoeling was om hier een rondje van 5 kilometer te wandelen, maar we vonden het beiden niet verstandig om met deze temperaturen in de volle zon een ronde te maken. We hebben er enkele stops met de auto gedaan en een klein stukje gelopen.
Dan maar verder naar de Factory Outlet. Ik vind het altijd wel leuk om even snel te kijken of er nog wat koopjes te vinden zijn. Ik had dit jaar al geen hoop iets te vinden. Alles is namelijk erg duur geworden en dat zal daar niet anders zijn. En inderdaad, ook daar is het duur. Of het nu schoenen zijn, spijkerbroeken of petten, het maakt allemaal niet uit. Niet interessant genoeg om het mee te sjouwen. Twee goedkope shirts van Colombia mochten wel mee. Maar dat was het dan ook wel. We zijn er achter gekomen dat Paul’s pettencollectie tegenwoordig een klein kapitaal waard is.
Hoewel de temperatuur onderweg naar Las Vegas behoorlijk is gedaald, geeft het kwik is nog altijd ruim boven de 30 graden aan. We hebben even getwijfeld of we direct door zouden gaan naar het hotel. Maar daar om vier uur arriveren, vinden we toch wat vroeg. Per toeval komen we langs Freemont Street. Een toeristische attractie in Las Vegas, die we in de drie keer dat we in de stad geweest zijn, nog niet bezocht hebben. We parkeren de auto en willen dit fenomeen ook wel eens meemaken. Je loopt de overdekte straat op en neer en ziet van alles bijzonders. Van bijzondere mensen, tot het grootste TV scherm ter wereld, tot een bar welke zo’n grote hamburgers serveert dat je er mogelijk een hartaanval van zou krijgen. De serveersters zijn dan ook gekleed in verpleegstersuniform. En iemand die goed op gewicht is, mag zelfs gratis eten. De Chippendales komen nog voorbij en schaars geklede dames aan de bar. Kortom we hebben ons prima vermaakt.
Dan is het tijd geworden om een hapje bij de Cracker Barrel te gaan eten en daarna in te checken. Hopelijk is het morgen wat minder warm.
