Het is eind 2013 als ik van een onbekende schrijver een CD in mijn handen gedrukt krijg van een onbekende zanger. Nederlandstalig en Americana, dat spreekt eigenlijk wel voor zich. We werden gepakt door de stem van André van de Boogaart. Met name het nummer ‘De fado van de Korte Heuvel’ bleven we maar meezingen.
We zijn vandaag bijna 8 jaar verder. De wereld is veranderd. Net zoals wij. En eigenlijk zoals alles. Ook dit jaar geen rondreis door de door ons geliefde Verenigde Staten van Amerika. Überhaupt geen rondreis voor ons dit jaar, maar korte tripjes. Niet al te ver weg. Deze ochtend vertrekken we om zeven uur richting Hamburg. Als we wegrijden klinken de eerste tonen van ‘De fado van de Korte Heuvel door de speaker. Toch niet alles is veranderd. We bléren het refrein uit volle borst mee. ‘En niemand!!! Niemand weet waar Nico woont!!!’ We vullen het automatisch weer aan met dezelfde woorden als we dat altijd al hebben gedaan.
Iets meer dan anderhalf uur later, is het tijd voor de eerste stop in Polsum. We maken een korte wandeling, vinden wat caches en genieten van een kop koffie bij de lokale bakker. We rijden verder en het refrein blijft door mijn hoofd galmen. ‘En niemand!!! Niemand weet waar Nico woont!!!’
We rijden door richting Münster. Onderweg hebben we de eerste file te pakken. Een half uur later dan gehoopt maken we de stop om een webcamcache te loggen. Als we dat hebben gedaan rijden we verder. En nog steeds gaat het in mijn hoofd: ‘En niemand!!! Niemand weet waar Nico woont!!!’
De grote stop van de dag is in Osnabrück. Ook hierheen hebben we weer file. We parkeren de auto en beginnen aan de door ons uitgezette wandeling. We genieten van de stad en van de lunch op een bankje. En nog steeds klinkt het in mijn hoofd. ‘En niemand!!! Niemand weet waar Nico woont!!!’
De volgende stop is in Delmenhorst. Onderweg genieten we van een fikse file. Ook hier kunnen we een webcamcache loggen. Als we dat gedaan hebben, genieten we in het zonnetje van een kop koffie.
We rijden een klein stukje verder om in Bremen een TravelBug achter te laten die daarheen wilde reizen. Wie zijn wij dan om dan niet een kleine omweg te maken?
We hebben geen files meer als we iets meer als een uur later op onze eindbestemming van vandaag zijn. We pakken de spullen uit, gaan boodschappen doen en vinden onze eerste cache in Hamburg.
Terwijl ik dit relaas zit te tikken klinkt het nog steeds in mijn hoofd: ‘En niemand!!! Niemand weet waar Nico woont!!!’
En nog steeds vul ik het automatisch aan met de woorden:
‘Behalve Esther dan….’
