Vanmorgen in alle vroegte op TV, Obama die een toespraak houdt in New York. We zitten te ontbijten, en met een half oog volgen we de toespraak. Met de andere helft, kijken we naar de Amerikanen en hoe die reageren op de toespraak. Het oog dat we over hebben (de oplettende lezer weet dat een gemiddeld mens twee ogen heeft, en dat wij er pas ??n (2x?) in gebruik hebben), wordt gebruikt om het ontbijt in de gaten te houden. Maar goed, we hadden het over hetgeen de andere helft van het ene oog aan het volgen was. De reacties van de Amerikanen. Ze werden er niet warm of koud van… niets bijzonders… niets aan de hand… zomaar Zo’ndag
Na het ontbijt, gingen we het centrum van Denver met een bezoekje vereren. Niet veel verkeer op de weg. Geen mens in de stad. Rust was het toverwoord van de dag leek het wel. Zomaar Zo’ndag.
Vreemd vonden we het wel, helemaal niets wat er op wees, dat het vandaag 10 jaar geleden is, dat de VS, een grote klap te verduren kregen. Niks…. Nakkes…. Nada…. Zomaar Zo’ndag.
De grote gebeurtenis van vandaag was wel het feit, dat de Colorado Rockies vandaag thuis moesten honkballen. Zomaar Zo’ndag, ware het niet, dat Marieke het toch maar voor elkaar wist te krijgen dat ze even het stadion van binnen mocht bekijken, maar met het gebouw van de EU in het achterhoofd, is dat eigenlijk ook niet zo heel bijzonder…. zomaar Zo’ndag.
We wandelen verder door hartje Denver. Links een paadje, rechtdoor over een Avenue, rechtsaf door een steegje, het kenmerkende gedrag van een geocachende toerist in een stad…. zomaar Zo’ndag.
Denver is op zich niet zo’n bijzondere stad. Leuk dat wel, en het grote contrast tussen oud en nieuw, maakt het ook wel weer apart. Gelukkig zijn er dan ook overal bankjes, waar ik met een gerust hart op kan liggen, om een foto te maken van de wolkenkrabbers. Foto’s zoals ik ze al vaker heb gemaakt…. zomaar Zo’ndag.
We gaan verder, we willen het capitool ook nog even zien. We steken de straat over en gaan de trap op. We maken de verplichte foto en draaien ons om. Langzaam gaat onze onderste kaakhelft naar beneden. Op ons netvlies tekent zich iets af, wat we niet meer verwacht hadden. Zou het dan toch…. niet zomaar Zo’ndag?
Een groot plein, voorzien van een groot podium, is zich aan het vullen met een grote massa mensen. De straten rondom het plein, zijn afgezet. De voorkant van het plein wordt geflankeerd door twee ladderwagens van de brandweer. De ladders zijn omhooggericht en uitgeschoven. Boven wapperen trots twee vlaggen…. niet zomaar Zo’ndag.
We besluiten om ons tussen de mensenmassa te begeven. We zien de gebruikelijke verkopers die allerlei rommel aan de man proberen te brengen. Plots steekt een man over. Zijn gezicht geschminkt met de Amerikaanse vlag. Rood-wit-blauwe sokken aan. Een Amerikaanse vlag dragend over zijn linkerschouder, zijn rechterhand uitgestoken, om de brandweerlieden te bedanken voor wat ze 10 jaar geleden hebben gedaan…. niet zomaar Zo’ndag.
Muziek begint de omgeving te vullen. ‘Piano Man’, uitgevoerd door een vrouw, klinkt door het park. Zou dat dan niet ‘Piano Woman’ moeten zijn…. niet zomaar Zo’ndag.
We begeven ons tussen het publiek. Vele zijn getooid met Amerikaanse vlaggen, de sfeer is ingetogen. We komen er achter dat de Beach Boys vandaag op zullen treden, om de gebeurtenissen van 10 jaar geleden te herdenken…. niet zomaar Zo’ndag.
Tevreden, dat dit niet zomaar vergeten wordt, buiten de rampgebieden, verlaten we het park. We hebben vandaag genoten van een bijzondere wandeling door een stad waar oud en nieuw naadloos zijn samengesmolten tot ??n geheel… niet zomaar Zo’ndag.
‘
