Net iets te

Na de enorme drukte van gisteren zijn we benieuwd hoe druk het vandaag op de parkeerplaats zou zijn bij de wandeling die we voor vandaag gepland hadden. We hebben goede hoop, want het weekend is voorbij. En de meesten die we hier gezien hebben gisteren, zijn Amerikanen. De kans dat die vandaag weer moeten werken is redelijk groot denken we. Toch vertrekken we weer op tijd bij het hotel. Als we de parkeerplaats op hobbelen (rijden is niet het juiste woord, want de laatste kilometer is gewoon een zeer slechte weg, waar je met een normale auto niet overheen zou kunnen rijden), is deze nagenoeg leeg.

Jammer dat het route-technisch niet uitkwam om twee dagen na het weekend in te plannen, maar het zei zo. De wandeling voor vandaag is een pittige. 11 kilometer lang, en ruim 400 meter omhoog. En dus ook weer ruim 400 meter omlaag. Veel foto’s hebben we eerlijk gezegd niet gezien van deze wandeling, maar hij staat op veel lijsten van wandelingen van 10 tot 15 kilometer bovenaan. Het is een gecombineerde wandeling zoals het zo mooi heet. Deze gaat over verschillende wandelpaden van andere wandelingen die elk een stuk korter zijn.

Als we aan de wandeling beginnen is het nog geen acht uur. Toch is het al 19 graden. Dat belooft weer wat voor vandaag. De route leidt ons door een opgedroogde rivierbedding en gaat langzaam omhoog. Een nadeel van een wandeling door een rivierbedding is dat de bodem bezaaid is met kleine stenen. Als ze heel klein zijn, is het niet zo erg. Het grootste probleem zijn de stenen tussen de 5 en 15 cm in doorsnee. Als ik mijn rechtervoet op zo’n steen zet, dan wil mijn voet zich vormen naar de steen. Dit resulteert in behoorlijk wat pijn door de artrose in mijn voet. En laat de rivierbedding hier nu net met dit formaat stenen bezaaid zijn.

De eerste stop is een zogenaamde sinkhole. In 1989 is hier een grot geïmplodeerd waardoor er nu een enorm gat in de berg is. De volgende stop is Seven Sacred Pools. Eerlijk gezegd, valt dit ons wat tegen. We hebben hier enkele fraaie foto’s van gezien, maar waarvandaan we deze 7 poelen ook bekijken. Het lijkt niet op hetgeen we op foto’s gezien hebben.

Het kwik stijgt gestaag en al snel hebben we warm stromend water over elk denkbaar deel van ons lijf. We genieten van de vele schitterende uitzichten die we telkens voorgeschoteld krijgen. Langzaam vorderen we de wandeling. Na een kilometer of vijf verlaten we de rivierbedding en wordt het echt een serieuze tocht. We klauteren en ploeteren omhoog op iets wat eigenlijk geen pad mag heten. Het doel is een kleine inham in de rotswand. Niet zo spectaculair als die van gisteren. Als we er zijn. Rusten we even uit en gaan we verder met onze wandeling. Het gaat nu stevig omhoog en we moeten regelmatig even van het uitzicht genieten (lees: op adem komen).

Vrij plotseling verandert het landschap. We wandelen tussen de bomen, en het pad is vrij vlak. Langzaamaan komt de parkeerplaats dichterbij. En dat is iets waar ik me toch wel enigszins zorgen over begin te maken. We zijn tot dit moment eigenlijk alleen nog maar gestegen. Dat betekent dat we alle meters nog moeten dalen. De daling begint op 1,6 kilometer voor de parkeerplaats. Als dit over een zigzag pad zou gaan, zou het niet zo’n probleem zijn. Maar ook dit pad gaat over een droge rivierbedding. Ik bedenk me dat als hier water zou stromen, het een wild stromende rivier zou zijn. In iets meer dan een kilometer dalen we bijna 300 meter. Dat betekent een gemiddeld dalingspercentage van ruim 25%. Ook dat is niet bevorderlijk voor ons beider lijven. We beginnen oud te worden bedenken we.

Na 10,9 kilometer wandelen staan we weer bij de auto. Moe, maar voldaan. We besluiten om eerst de cache op het politiebureau te doen. Deze staat in de top 1000 van wereldwijd best gewaardeerde caches. We zijn benieuwd. Het is een aardige cache, maar om nu te zeggen dat deze zo geweldig is? Nou, nee. Niet echt. We gaan door naar het centrum van Sedona. We parkeren de auto en begeven ons in het toeristengedruis. Als snel weten we weer dat dit echt ons ding niet is en we verlaten de stad.

We besluiten om naar Jerome te gaan. Dit zou een spookstadje zijn iets ten zuiden van Sedona. We rijden erheen en worden hier behoorlijk teleurgesteld. Overal zien we spandoeken hangen met daarop vermeld “Ghosttown Jerome”. Waar de mensen waarschijnlijk geen erg in hebben is het feit dat als er een stuk of 6 misschien 7 huizen van de 100 zijn verlaten, dat het nog geen spookstad is. We gaan eten en daarna terug naar het hotel. Om uit te rusten van de toch wel zware wandeling van vandaag.